پایه ی حیات بشری بسته به محبت است، محبت به هر کسی که باشد کاری است به یاد ماندنی و فراموش ناشدنی. این محبت است که یک عمر، انسان را در حفاظ خود محکم و سالم نگه می دارد و سلامت حیات او را بیمه می کند و در سرنوشت او نقش مهمی را ایفا می کند و ریشه ی عمیق روانی و روحی دارد. محبت، یک مسئله فطری است و بشر طالب آن است. او از پدر و مادر توقع دارد، و دیگران در این باره در حاشیه قرار دارند.
پناهنگاه یک کودک در کانون گرم خانواده از طریق محبت است. اگر او در خانواده ی خود محبت نبیند به دیگران پناه خواهد برد، به کسانی که به او محبت کنند. فرق نمی کند که این محبت در طول حیات او به نفع او باشد یا به زیان او.
متأسفانه امروزه بیشتر انحرافات و بزه کاری های جوانان و نوجوانان در جامعه از کسانی بروز می کند که در دوران کودکی و پس از آن فاقد محبت از جانب والدین خود بوده اند. توجه به این امر بسیار لازم و ضروری می نماید، آن هم محبتی که به نفع فرزند باشد و معقول، نه دوستی و محبت ظاهری و تصنعی. باید محبت در راستای ساختار درست و صحیح اخلاقی و فرهنگی او باشد.
امام صادق(ع) فرمود:جُبِلَتْ الْقُلُوبُ عَلی حُبِّ مَنْ نَفَعَها وَ بُغضِ مَنْ ضَرَّها؛[1]فطرت آدمی چنان ساخته شده که هر کس به او نیکی کند،او را دوست بدارد و هر که با او بد کند، دشمن.
أَحِبُّوا الصِّبْیانَ وَ أرْحَمُوهُمْ وَ إِذا وَعَدْتُّمُوهُمْ فَفَوا لَهُمْ فَإِنَّهُمْ لایروْنَ إلاَّ أَنَّکمْ تَرْزُقُونَهُمْ؛[2]کودکان را دوست بدارید و با آنان عطوف و مهربان باشید.
رسول اکرم(ص) فرمود:أکرِمُوا أَوْلادَکمْ وَ أَحْسِنُوا آدابَکمْ؛[3]به فرزندان خود احترام کنید و با آداب و روش پسندیده با آنان معاشرت کنید.
امام صادق(ع) فرمود:إن الله لَیرحَمَ الْعَبْدَ لِشَدَّةِ حُبِّهِ لِوَلَدِهِ؛[4]خداوند متعال به مردی که بیشتر به فرزندش محبت کند، رحم می کند.
یادآوری می شود در این مورد نیز مانند سایر موارد اعتدال و میانه روی مد نظر باشد و چنان نباشد که محبت موجب جرأت و جسارت کودک نسبت به پدر و مادر و یا دیگران باشد. محبت تا حدی مورد نظر است که حریم و حدود احترامات حفظ شود و چنان نباشد که فرزند نسبت به دیگران جسور و جری باشد.
محبت در اسلام، نوعی تربیت صحیح و درست و منطقی و حریم قائل شدن به رفتار و کردار متقابل فرزند به والدین و دیگران است و بهتر اینکه محبت به حدّ افراط و تفریط نرسد که آن گاه نه تنها به نفع کودک نیست، بلکه به ضرر اوست و در دین مبین اسلام نیز از این گونه محبت نهی شده است.
امام صادق(ع) فرمود:شَرُّ الاباءِ مَنْ دَعاءُ الْبِرُّ إلی الافْراطِ وَ شَرُّ الاَبْناءِ مَنْ دَعاءُ التَّقْصیرُ إلی الْعُقُوقِ؛[5]بدترین پدران - والدین - کسانی هستند که نسبت به فرزند در محبت افراط کنند و بدترین فرزند کسی است که کوتاهی او نسبت به والدین به عاق شدن منجر شود.
پی نوشت
[1] وسائل الشیعة، ج 4، ص 74.[2] بحارالانوار، ج 104، ص 95؛ وسائلالشیعة، ج 21، ص 483.
[3] مکارم الاخلاق، ص 113؛ وسائلالشیعة، ج 21، ص 483.
[4] تاریخ یعقوبی، ج 3، ص 53.
[5] تاریخ یعقوبی، ج 3، ص 53.
منبع : حوزه نت
.jpg)
