مثل کاسه‌ای بر آب
اگر یک کاسه‌ی خالی روی دریا بگذاری هیجان پیدا می‌کند. انسان هم همین طور است. هرقدر دستش خالی و تهی باشد، اگر تکیه بر دریای الهی داشته باشد، حیات پیدا می‌کند.«وَعَلَى اللّهِ فَلْیَتَوَکَّلِ الْمُؤْمِنُونَ.» سورهی آل عمران، آیه‌ی 122 و 160
یعنی مؤمنان بر خدا تکیه و توکل می‌کنند؛ چون اهل ایمان یقین دارند که دست‌شان خالی است و ایمان دارند که خدا دریاست.
توکل بر خداوند، یعنی تکیه‌کردن بر حرف و کلام او، نه اعتماد بر حرف و حدیث و سخن مردم؛ یعنی نگاه نکند که مردم چه می‌گویند بلکه ببیند خدا چه می‌گوید، خدا چه می‌خواهد.
یعنی وقتی خدا می‌گوید پشت سر مردم حرف نزن، شما هم حرف نزنی.
وقتی می‌گوید غیبت نکن، شما هم غیبت نکنی؛ این می‌شود توکل.
وقتی انسان بر خدا توکل و تکیه کرد، هیجان پیدا می‌کند، شور و نشاط پیدا می‌کند. آخرش هم سرشار می‌شود؛ همان طور که کاسه‌ی خالی روی دریاست آخرش پر می‌شود و می‌رود در دل دریا قرار می‌گیرد.
نویسنده: محمدرضا رنجبر
