«ن وَالْقَلَمِ وَمَا یَسْطُرُونَ.»[1]
به نام خدایی که در کتابش با کلماتش به قلم سوگند می خورد.
به خودکار توی دستم نگاه می کنم و به او می گویم : «دلم می خواهد با تو کلماتی را بنویسم سرشار از دانایی. خدا به تو سوگند خورده است.» راه دانایی کجاست؟ راه دانایی گاهی دور گاهی خیلی نزدیک است. در حوصله ی خواندن ِ یک کتاب هزار صفحه ای، در اشتیاق برای عضو شدن در یک کتابخانه، در همنشینی با دوستی که خودش در مسیر دانستن است، در وقت گرانمایه را برای مدتی طولانی در فضای مجازی نگذراندن، در خیره شدن به چروک دست های مادربزرگ، در غبار روی لباس رفتگر زحمت کش محله، در خنده های از ته دلِ یک کودک، در خوب دیدن، در خوب شنیدن و گاهی در سکوت!
به نام خدایی که در کتابش با کلماتش به قلم سوگند می خورد.
به خودکار توی دستم نگاه می کنم و به او می گویم : «دلم می خواهد با تو کلماتی را بنویسم سرشار از دانایی. خدا به تو سوگند خورده است.» راه دانایی کجاست؟ راه دانایی گاهی دور گاهی خیلی نزدیک است. در حوصله ی خواندن ِ یک کتاب هزار صفحه ای، در اشتیاق برای عضو شدن در یک کتابخانه، در همنشینی با دوستی که خودش در مسیر دانستن است، در وقت گرانمایه را برای مدتی طولانی در فضای مجازی نگذراندن، در خیره شدن به چروک دست های مادربزرگ، در غبار روی لباس رفتگر زحمت کش محله، در خنده های از ته دلِ یک کودک، در خوب دیدن، در خوب شنیدن و گاهی در سکوت!
نویسنده: اکرم کشایی
منبع:
1. سوره ی مبارکه ی قلم، آیه ی1.
