قال رسول الله صلی الله علیه و آله: کلَّمَا ازْدادَ الْعَبْدُ ایماناً ازدادَ حُبَّاً لِلنِّساءِ.[1] هر چه ایمان بنده افزایش یابد، عشق وی به زنش بیشتر می شود.
بنابراین روایت، میزان ایمان، با میزان محبت به زن ارتباط مستقیم دارد و هر قدر ایمان زیادتر شود میزان عشق به زنان بیشتر می گردد. امام صادق علیه السلام در روایتی دیگر میزان محبت به آل البیت علیهم السلام را با عشق به زنان می سنجد و می فرماید هر قدر محبت به اهل البیت علیهم السلام بیشتر باشد میزان محبت به زنان بیشتر است.
کلُّ مَنْ اشْتَدَّلَنا حُبّاً اشْتَدَّ لِلنِّساءِ حُبّاً...[2] هر کس محبّتش به ما( اهل بیت) بیشتر باشد محبّت او به همسرش شدیدتر است.
در روایتی دیگر امام صادق علیه السلام برای کسی که با همسرش به نیکی رفتار کند دعا می فرمایند:
رَحِمَ اللَّهُ عَبْداً احْسَنَ فیما بَینَهُ وَ بَینَ زَوْجَتِهِ.[3] خداوند رحمت کند بنده ای را که به نیکی بین خود و زوجه اش رفتار می کند.
رسول مکرم اسلام صلی الله علیه و آله یکی از سه چیز مورد علاقه اش را در دنیا، دوستی نسبت به زن می شمارد.
حَبَبْتُ الَی مِنَ الدُّنْیا، ثَلاثٌ، النِّساءُ وَ الطّیبُ وَ جُعِلَتْ قُرَّةُ عَینی فی الصَّلوةِ.[4] از دنیای شما سه چیز را دوست دارم، زنان، عطرها و نور چشم من در نماز است.
حضرت امیر علیه السلام خوش رفتاری با زن را موجب صفای زندگی می داند:
فَدارَها عَلی کلِّ حالٍ وَ احْسِنِ الصُّحْبَةَ لَها فَیصْفُوَ عیشَک.[5] به هر حال با وی مدارا کن( در هر حال با وی مدارا کن) و به نیکی مصاحبت نما تا زندگی تو با صفا گردد.
علاوه بر آنچه که گذشت باید یادآور شویم که در اسلام دستورات زیادی رسیده است مبنی بر اینکه دوستان نسبت به یکدیگر، ابراز دوستی کنند و محبتشان را به رفقایشان علناً آشکار نمایند و به زبان آورند، این مسئله در مورد زندگی زناشویی شکل مهمتری به خود می گیرد و بیشتر سفارش شده است، به روایتی از حضرت پیامبر صلی الله علیه و آله در این زمینه توجه فرمایید:
قَوْلُ الرَّجُلِ لِلْمَرْئَةِ انّی احِبُّک لا یذْهَبْ مِنْ قَلْبِها ابَداً.[6] سخن مرد که به همسرش می گوید« دوستت دارم» هرگز از قلب وی بیرون نمی رود.
یعنی مرد هر چند زن خویش را ممکن است قلباً دوست داشته باشد ولی این دوستی بایستی بر زبان جاری شود تا موجب عشقی طرفینی گردد.
اگر مجنون دل شوریده ای داشت
دل لیلی از او شوریده تر بی
چرا که عشق یک طرفه راه به جائی نمی برد.
چه خوش بی مهربانی از دو سر بی
که یکسر مهربانی دردسر بی
یک شیوه عملی برای افزایش محبت خانواده این است که گهگاهی مرد در کنار همسرش نشسته و با وی به دور از هیاهوی زندگی اقتصادی و معیشتی به گفتگو بپردازد، مشکلاتش را بشنود و راه چاره ای برای آنها بیابد و از ایجاد هرگونه عقده ای نامطلوب جلوگیری کند.
قال رسول اللَّه صلی الله علیه و آله: جُلُوسُ الْمَرْءِ عِنْدَ عِیالِهِ احَبُّ الَی اللَّهِ تَعالی مِنْ اعْتِکافٍ فی مَسْجِدی هذا.[7] نشستن مرد نزد همسرش نزد خداوند متعال، از اعتکاف او در این مسجد من، دوست داشتنی تر است.
مرد باید بداند یک همسر خانه دار که ساعاتی را در خانه سپری کرده، حرف های زیادی برای گفتن دارد؛ لذا باید برای بیان گفته هایش مجالی به او بدهد، اگر زن مرد را شنوای حرف خود ببیند، انس وی بیشتر می گردد و در غیر این صورت، نشاط زندگی از او گرفته می شود و چه بسا خود را شکست خورده تلقی کند و در نهایت بگوید: همسرم مرا درک نمی کند. اگر زن در بیرون از منزل کار می کند مشکلات او بسی بیشتر می شود و عدم ارتباط صحیح آنها با کودکان مصائب جدّی ایجاد می کند که بایستی والدین برای آنها نیز راهکاری بیندیشند.
پی نوشت ها:
[1] مستدرکالوسائل، ج 14، ص 157.
[2] وسائل الشیعة، ج 14، ص 11.
[3] همان، ص 122.
[4] بحارالأنوار، ج 82، ص 211.
[5] وسائل الشیعة، ج 14، ص 120.
[6] همان، ص 10.
[7] تنبیه الخواطر، ص 362.
منبع: حوزه نت
