تقریبا یک نفر از ۶۸ کودک در ایالت متحده آمریکا مبتلا به اوتیسم هستند و این شرایط در پسران پنج برابر بیشتر از دختران شایع است.
اوتیسم بر اساس اختلال در مهارت‌های اجتماعی، ارتباطی و رفتارهای محدود شده و تکراری همچون دست زدن و اصرار در همانندی مشخص می‌شود. بسیاری از کودکان نیز پاسخ‌های حسی غیر معمول دارند.
در نسخه‌های نهایی راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM)، متخصصان این شرایط را در گروه‌های مختلفی طبقه بندی کرده‌اند زیرا همه آن‌ها درجات متغیری از اختلال یکسان را دارند. با وجود بحث‌های زیادی که درباره بیماری اوتیسم وجود دارد، هنوز شواهدی در مورد ارتباط واکسیناسیون یک کودک با رشد این بیماری پیدا نشده است.
نشانه‌ها و علائم اوتیسم:
هیچ کدام از افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند با یکدیگر برابر نیستند اما بیشتر والدین متوجه نشانه‌ها و علائمی در کودکان خود می‌شوند که ممکن است در میان همه افراد یکسان و شایع باشد. این نشانه‌ها معمولا بین ۱۸ ماهگی تا ۳ سالگی بروز می‌کند. به عنوان مثال یک کودک ممکن است در مورد ارتباط چشمی، پاسخ دادن به صدا کردن نامش یا تعامل در بازی‌های مختلف مشکل داشته باشد.مراقبان همچنین ممکن است متوجه شوند که کودکان از برقراری ارتباط و تعامل با سایر افراد لذت نمی‌برند. با اینحال شکل خفیف این اختلال ممکن است تا زمانی که کودک بزرگتر نشده است مشخص نگردد و برخی از افراد در دوران بزرگسالی این بیماری را تشخیص می‌دهند.
در بیشتر موارد این اختلال تا زمانی که کودک به سن مدرسه نرسیده است قابل تشخیص نیست. بعد از ورود کودک به مدرسه، مشکلاتی در مورد برقراری ارتباط به وجود می‌اید.
تشخیص اوتیسم:
روند تشخیصی برای هر فرد مبتلا به اوتیسم متفاوت است. در برخی از موارد ، متخصص اطفال ممکن است یک صفحه نمایش اوتیسم(اغلب یک نظرسنجی کوتاه با پاسخ‌های بله یا خیر است) را به کار گیرد و به دنبال نشانه‌های اوتیسم در فرد باشد. اگر نتایج حاصل از این بررسی مثبت باشد، خانواده به یک پزشک متخصص ارجاع داده می‌شود تا ارزیابی‌های دیگر نیز صورت گیرد.زمانی که پزشک در حال تشخیص بیماری اوتسیم است، بر روی اطلاعات وگزارش‌های مستقیم و نیز داده‌هایی که والدین در اختیار آن‌ها قرار می‌دهد استفاده خواهد کرد.برای کودکان بزرگ تر ، برخی از کلینیک‌ها ورودی‌های مرتبط با کودکان را دریافت می‌کنند. این ورودی‌ها شامل اطلاعات به دست آمده از مدرسه، دوستان و والدین است.
اینکه کودکان چگونه با محیط پیرامون خود رفتار می‌کنند، نیز مهم است.کاری که آن‌ها تلاش می‌کنند انجام دهند، تفسیر می‌شود و در کنار سایر اطلاعات به دست آمده قرار می‌گیرد تا مشخص شود که آیا کودک مورد نظر مبتلا به اوتیسم هست یا خیر.
یک تیم کامل پزشکی ممکن است به دنبال اختلالات دیگری باشند که اغلب همراه اوتیسم ایجاد می‌شود. این اختلالات شامل اختلال نقص توجه و بیش فعالی (ADHD) ، کم توانی ذهنی ، صرع و افسردگی است. افراد مبتلا به اختلالات ژنتیکی خاص همچون سندرم X شکننده، سندرم توبروس اسکلروز و سندرم آنجلمن نیز ممکن است مبتلا به اوتیسم باشند.
درمان بیماری اوتیسم:
هیچ درمانی برای اختلالات طیف اوتیسم وجود ندارد. با اینحال، درمان‌های آموزشی و رفتاری وجود دارد که ممکن است به کاهش نشانه‌های موجود کمک کند. تشخیص اولیه در این شرایط بسیار مهم است.یکی از درمان‌هایی که بیشتر مورد استفاده قرار می‌گیرد، تجزیه و تحلیل رفتاری کاربردی است که از جوایز مختلف برای تشویق افراد مبتلا به اوتیسم برای افزایش رفتارهای مفید و کاهش فعالیت‌های مضر استفاده می‌کند.
استفاده از والدین آموزش دیده برای درمان نیز می‌تواند موثر باشد. به عنوان مثال بر اساس مطالعات انجام شده در سال ۲۰۱۰، کودکانی که از درمان تجزیه و تحلیل رفتاری کاربردی استفاده کرده بودند، بهبود خوبی در زبان و رفتار خود تجربه کردند. در واقعیت، رویکردهای رفتاری بهترین روش برای درمان اوتیسم محسوب می‌شود زیرا همه ما به خوبی می‌دانیم که تغییر محیط اطراف کودک و تعامل با سایر افراد می‌تواند فرایند بیولوژیکی در مغز را تحت تاثیر قرار دهد. این شرایط می‌تواند بر روی توسعه و شکل گیری مغز به روش‌های مختلف تاثیر بگذارد.
داروها ممکن است نتواند نشانه‌های اصلی اوتیسم همچون مشکل در ارتباطات را برطرف کند اما قادر است نشانه‌هایی همچون کج خلقی و زودرنجی را درمان کند.
سازمان غذا و داروی آمریکا دو نوع دارو برای اوتیسم را تایید کرده است. این دو دارو شامل ریسپریدون و آریپیپرازول است که می تواند پرخاشگری ، تحریک پذیری و نوسانات خلقی را درمان کند. با اینحال اثرات طولانی مدت این داروها هنوز مشخص نیست و اغلب کودکانی که مبتلا به اختلال اوتیسم هستند داروهای متعددی را برای درمان مشکلات دیگری همچون بیش فعالی یا افسردگی دریافت می‌کنند.
حدود ۶۵ درصد از کودکان مبتلا به اوتیسم یک نسخه برای داروهای موثر بر روان دارند که می‌تواند از سد خونی مغزی عبور کند. علاوه بر این، ۳۵ درصد از کودکان از دو نوع دارو استفاده می‌کنند. این در حالیست که ۱۵ درصد از آن‌ها سه یا چند داروی تجویز شده دارند.درمان‌های دارویی به هیچ عنوان نمی‌تواند جایگزین مناسبی برای رویکردهای رفتاری باشد.
این درمان‌ها را می‌توان به عنوان درمان تکمیلی به کار برد اما جایگزین درمان اصلی کودک با رویکرد رفتاری نمی شود. چیزی که بیشتر از قبل به چشم می‌خورد، اشباع بازار با درمان‌های جایگزین و رژیم‌های غذایی متعدد است که هنوز شواهدی برای تایید آن‌ها وجود ندارد.
برخی از مواقع والدین فکر می‌کنند که این موارد می‌تواند جایگزین درمان‌های اصلی کودک شود و به همین خاطر از درمان‌های رفتاری استفاده نمی‌کنند. این شرایط می‌تواند روند درمان کودک را کندتر کند و از کاربرد
گزینه‌های تایید شده بکاهد.
اوتیسم در بزرگسالان:
بیشتر تحقیقات و پژوهش‌هایی که درباره اوتیسم صورت گرفته است بر روی کودکان تمرکز دارد اما مطالعات مختلف نشان می‌دهد که این اختلال می‌تواند زندگی بزرگسالان را نیز تحت تاثیر خود قرار دهد. بزرگسالانی که مبتلا به این اختلال هستند کمتر به دنبال آموزش‌های عالی، یافتن شغل یا پیشرفت در زندگی خود می‌روند.حدود یک سوم از بزرگسالان جوان که مبتلا به اوتیسم هستند، بعد از هشت سال ترک تحصیل دوباره به ادامه تحصیلات روی می‌آورند و وارد دانشگاه می‌شوند. حدود نیمی از افرادی که مبتلا به اوتیسم هستند در هشت سالی که از مدرسه ترک تحصیل کرده بودند به دنبال شغل می‌روند.
در مقایسه، ۹۸ درصد از افراد معمولی و ۹۱ درصد از افرادی که دارای معلولیت هستند به دنبال شغل‌های عالی می‌روند.همانطور که مشاهده می‌کنید عدد به دست آمده برای افراد مبتلا به اوتیسم بسیار کمتر است و این جای نگرانی دارند.علاوه بر این ۸۰ درصد از بزرگسالان جوان که مبتلا به اوتیسم هستند، بعد از دبیرستان با والدین خود زندگی می‌کنند که این مقدار بیشتر از جمعیت معمولی و بزرگسالانی است که از این اختلال رنج نمی‌برند.
محققان تلاش می‌کنند تاثیر برنامه‌های آموزشی بر روی آماده کردن دانش اموزان و بزرگسالان مبتلا به اوتیسم را مورد مطالعه قرار دهند و به آن‌ها کمک کنند زندگی مستقلی داشته باشند.
منبع: سایت مجله سلامت
