بزرگ شدن های زیبا
تا باشد از این جور تولدها، که توش هدیه هست و کیک و شیرینی و کلاه بوقی و فشفشه و شمع و جیغ و دست و هورا. یکی متولد می شود، پدر و مادرش برایش جشنی ترتیب می دهند و دوستان و اقوامش هدیه می آورند و کلی خوشحالی می کنند، سپس یکی یکی و با شعری معروف، هدیه ها باز می شود و صاحب تولد از اهداکننده تشکر می کند و یک لبخند زیبا تحویلش می دهد. بعد از رفتن مهمان ها هم یک عالم کار می ماند برای مامان جان که باید تنهایی همه اش را انجام دهد.
به این ترتیب، کسی در جمع دوست یا فامیل ما یک سال بزرگ تر می شود؛ در حالی که شاید اصلاً هیچ کدام ما به معنی بزرگ شدن فکر نکنیم و فقط دوست داشته باشیم مثل مامان و بابا بزرگ شویم؛ ریش و سبیل درآوریم یا لباس عروس بپوشیم؛ اما باور کنید که بزرگ شدن شکل های عجیب و غریبی دارد و به هر شکلی که بزرگ شوی دیگر تا آخر عمرت همان شکلی می مانی.
یک چیزهایی برای بچه ها مهم است که برای بزرگ ترها مهم نیست؛ یک چیزهایی هم برای بزرگ ترها مهم است که برای بچه ها مهم نیست؛ مثلاً دفتر سیمیِ ریاضی و جامدادی فانتزی احتمالا تا یکی دو سال دیگر اهمیتش را برای ما از دست می دهد و به چیزهای دیگری علاقه مند می شویم؛ البته این جور تغییرات هیچ اشکالی ندارد، باید فقط حواس مان باشد که بزرگ شدن مان معنای زیبایی برای مان داشته باشد. اگر بتوانیم همین طور که بزرگ می شویم، معصومیت مان را هم با خودمان داشته باشیم، خیلی خوب است؛ چون در این صورت به نوجوان، جوان و بزرگ سالی تبدیل می شویم که هنوز خوش قلبی بچگی هایش را دارد.
اگر همین طور که امروز خوش قلب هستیم، تا آخرش هم همین طوری بمانیم، می توانیم روح مان را به امام مان نزدیک تر کنیم؛ وقتی هم روح مان به امام مان نزدیک شود، خیلی از صفات اخلاقی ایشان وارد روح ما می شود؛ یعنی امام عزیزمان به دلیل این که توانسته ایم خودمان را به ایشان نزدیک کنیم، از صفات خودش به ما هدیه می دهد.
امام ها هرکدام معروف اند به یک ویژگی خوب اخلاقی؛ طوری که انگار خداوند هرکدام شان را مخصوص یک کار قرار داده باشد؛ مثلاً امام رضا علیه السلام در مهربانی، استاد است. هرچه ازش بخواهی می دهد، فقط کافی است یک لحظه توی دلت با او گفت وگو کنی. همین امسال ما خودمان خانوادگی رفته بودیم پابوس. مادرم از شدت پادرد نمی توانست زیاد راه برود و اتفاقاً مجبور بودیم مسافتی طولانی را پیاده برویم تا به خیابان برسیم. طاقت دیدن درد پای مادرم را نداشتم، برای لحظه ای از صمیم قلب با امام رضا علیه السلام صحبت کردم و به ایشان گفتم: «ای امام مهربان! ما مهمان شما هستیم.» من فقط همین را گفتم و نه هیچ چیز دیگری.
چند قدم که راه رفتیم، ماشینی جلوی پای ما ترمز کرد و راننده اش گفت: « بفرمایید سوار شوید!» با تعجب نگاهی کردیم. راننده گفت: «مگر نمی خواستید بروید حرم؟ من و همسرم نیز به حرم می رویم، بفرمایید سوار شوید تا با هم برویم.» هم چنان با تعجب نگاه می کردیم؛ چون آن کوچه ها به قدری باریک بود که هیچ ماشینی از آن جا عبور نمی کرد؛ اما درست در همان لحظه که من با امام رضاعلیه السلام گفت وگو کرده بودم، ماشینی را فرستاده بود تا ما را به حرمش برساند بدون این که مادرم مجبور باشد پیاده راه برود. مهربانی امام رضاعلیه السلام حد و اندازه ندارد، خیلی بیش تر از مهربانی مادر مان است. مهربانی ایشان تمام شدنی نیست.
به این ترتیب، کسی در جمع دوست یا فامیل ما یک سال بزرگ تر می شود؛ در حالی که شاید اصلاً هیچ کدام ما به معنی بزرگ شدن فکر نکنیم و فقط دوست داشته باشیم مثل مامان و بابا بزرگ شویم؛ ریش و سبیل درآوریم یا لباس عروس بپوشیم؛ اما باور کنید که بزرگ شدن شکل های عجیب و غریبی دارد و به هر شکلی که بزرگ شوی دیگر تا آخر عمرت همان شکلی می مانی.
یک چیزهایی برای بچه ها مهم است که برای بزرگ ترها مهم نیست؛ یک چیزهایی هم برای بزرگ ترها مهم است که برای بچه ها مهم نیست؛ مثلاً دفتر سیمیِ ریاضی و جامدادی فانتزی احتمالا تا یکی دو سال دیگر اهمیتش را برای ما از دست می دهد و به چیزهای دیگری علاقه مند می شویم؛ البته این جور تغییرات هیچ اشکالی ندارد، باید فقط حواس مان باشد که بزرگ شدن مان معنای زیبایی برای مان داشته باشد. اگر بتوانیم همین طور که بزرگ می شویم، معصومیت مان را هم با خودمان داشته باشیم، خیلی خوب است؛ چون در این صورت به نوجوان، جوان و بزرگ سالی تبدیل می شویم که هنوز خوش قلبی بچگی هایش را دارد.
اگر همین طور که امروز خوش قلب هستیم، تا آخرش هم همین طوری بمانیم، می توانیم روح مان را به امام مان نزدیک تر کنیم؛ وقتی هم روح مان به امام مان نزدیک شود، خیلی از صفات اخلاقی ایشان وارد روح ما می شود؛ یعنی امام عزیزمان به دلیل این که توانسته ایم خودمان را به ایشان نزدیک کنیم، از صفات خودش به ما هدیه می دهد.
امام ها هرکدام معروف اند به یک ویژگی خوب اخلاقی؛ طوری که انگار خداوند هرکدام شان را مخصوص یک کار قرار داده باشد؛ مثلاً امام رضا علیه السلام در مهربانی، استاد است. هرچه ازش بخواهی می دهد، فقط کافی است یک لحظه توی دلت با او گفت وگو کنی. همین امسال ما خودمان خانوادگی رفته بودیم پابوس. مادرم از شدت پادرد نمی توانست زیاد راه برود و اتفاقاً مجبور بودیم مسافتی طولانی را پیاده برویم تا به خیابان برسیم. طاقت دیدن درد پای مادرم را نداشتم، برای لحظه ای از صمیم قلب با امام رضا علیه السلام صحبت کردم و به ایشان گفتم: «ای امام مهربان! ما مهمان شما هستیم.» من فقط همین را گفتم و نه هیچ چیز دیگری.
چند قدم که راه رفتیم، ماشینی جلوی پای ما ترمز کرد و راننده اش گفت: « بفرمایید سوار شوید!» با تعجب نگاهی کردیم. راننده گفت: «مگر نمی خواستید بروید حرم؟ من و همسرم نیز به حرم می رویم، بفرمایید سوار شوید تا با هم برویم.» هم چنان با تعجب نگاه می کردیم؛ چون آن کوچه ها به قدری باریک بود که هیچ ماشینی از آن جا عبور نمی کرد؛ اما درست در همان لحظه که من با امام رضاعلیه السلام گفت وگو کرده بودم، ماشینی را فرستاده بود تا ما را به حرمش برساند بدون این که مادرم مجبور باشد پیاده راه برود. مهربانی امام رضاعلیه السلام حد و اندازه ندارد، خیلی بیش تر از مهربانی مادر مان است. مهربانی ایشان تمام شدنی نیست.
درباره ی میلاد امام رضاعلیه السلام
ایشان روز یازدهم ذی قعده سال 148هجری قمری در مدینه به دنیا آمدند. پدرشان، امام موسی کاظم علیه السلام و مادرشان نجمه خاتون است. نام ایشان «علی» و مشهورترین لقب ایشان «رضا» است. رضا لقبی است که خداوند برای ایشان در نظر گرفته و معنای خشنودی می دهد. به این علت ایشان معروف شده اند به رضا که هم خدا و رسولانش و امامان از او خشنود بوده اند و هم دوستان و دشمنان.
علاوه بر رضا، ایشان به «عالم آل محمد» هم معروف بوده اند؛ زیرا علمی داشته اند که باعث تعجب تمامی دانشمندان می شده. چیزی نبوده که امام رضاعلیه السلام جوابش را نداند.
علاوه بر رضا، ایشان به «عالم آل محمد» هم معروف بوده اند؛ زیرا علمی داشته اند که باعث تعجب تمامی دانشمندان می شده. چیزی نبوده که امام رضاعلیه السلام جوابش را نداند.
جشن میلاد امام مهربان مان
این جشن از آن جشن هایی است که بانی زیاد دارد، هرکس در هر جایی می تواند با یک جعبه ی شیرینی و یک پارچ شربت خوش مزه برای میلاد امام مهربانش جشنی راه بیندازد و برای شادی ایشان، دل چند نفر را شاد کند. اصلاً هرکس می تواند خودش برای شکل جشنش تصمیم بگیرد؛ شاید یکی از ما دل مان بخواهد برای یک فقیر چند دست لباس بخرد و روی تمام هدایایش بنویسد: «به تقلید از امام مهربان مان». شاید یکی هم دلش بخواهد با کمک مامان و بابایش، کسی را که تا به حال به زیارت حرم ایشان نرفته، به مشهد بفرستد.
در جشن میلاد امام مهربان مان، هرکس که مهربان تر باشد و بتواند دل های بیشتری را شاد کند، روحش به امامش نزدیک تر است. چنین آدم مهربانی، هم خودش زندگی خوبی خواهد داشت و هم زندگی اطرافیانش را پر از لبخند خواهد کرد. راستش را بخواهید جشن میلاد امام رضاعلیه السلام جشن آدم های مهربان است.
در جشن میلاد امام مهربان مان، هرکس که مهربان تر باشد و بتواند دل های بیشتری را شاد کند، روحش به امامش نزدیک تر است. چنین آدم مهربانی، هم خودش زندگی خوبی خواهد داشت و هم زندگی اطرافیانش را پر از لبخند خواهد کرد. راستش را بخواهید جشن میلاد امام رضاعلیه السلام جشن آدم های مهربان است.
نویسنده: مریم راهی
