امام علی(ع) و مبانی حکومت اسلامی (2)
نويسنده:آیت‌الله حسین نوری همدانی
اصل نوزدهم: نظارت دقیق بر اعمال و اوضاع کارگزاران دولت:
سپس حضرت(علیه السّلام) در ادامه چنین می‌فرماید:
«فَانظُر یا شُرَیحُ لاَ تَکُونُ ابتَعتَ هذِهِ الد‌ارَ مِن غَیرِ مالَِ، اَو نَقَدتَ الَّثمَنَ مِن غَیرِ حَ‌لالِکَ! فَاِذا اَنتَ قَد خَسِرتَ دارَ الدُّنیا وَ دارَ الا َّخِرَةِ!؛ مبادا پول این خانه را که خریده‌ای، از غیر حلال یا از غیر مال خود داده باشی که در این صورت در دار دنیا خسران دیده‌ای و منزل آخرت را نیز از کف داده‌ای.»
در جای دیگر نیز فرموده است:
«وَ بَنَی رجل من عماله بنأً فخماً فقال علیهالسلام: اَطلَعَتِ الوَرقُ رُؤُوسَها! اِنَّ البِنأَ یَصِفُ لََ الغِنی!؛(24) چون امام دید که یکی از کارگزارانش، خانة مجللی ساخته است، فرمود: طلا و نقره، سر و گوش خود را آشکار کرده! این بنا نشان می‌دهد که تو توانگر شده‌ای. آخر اینها را از کجا به دست آورده‌ای؟» «فَارفَع اِلَیَّ حِسابََ، وَ اعلَم اَنَّ حِسابَ اللهِ اَ‌عظَمُ مِن حِسابِ الناسِ؛(25) حسابت را پس بده، و آن را برای من بفرست و آگاه باش که حساب‌رسی خداوند بسی بزرگ‌تر از حساب‌کشی خلق است.»
نمونه‌های فراوانی در این خصوص وجود دارد. از جمله موارد دیگرِ نظارت بر کارهای مأمورین دولت، یکی هم قضیة عثمان‌بن حنیف است که در یک جلسة میهمانی شرکت کرده بود و در آنجا فقط ثروتمندان حضور داشتند. امام(علیه السّلام) فرمود:
«وَ ما ظَنَنتُ اَنََّ تُجیبُ اِلی طَعامِ قَومٍ، عائِلُهُم مَجفُوُّ، وَ غَنِیُّهُم مَد‌عُوُّ؛(26) گمان نمی‌کردم کارمند حکومت علوی در جلسة میهمانی مردمی شرکت کند که فقرا در آنجا راه ندارند و اغنیا بدان دعوت شده‌اند!»
اصل بیستم: تشویق مسئولان درستکار و توبیخ ناشایستگان:
«وَ‌لاَ یَکُونَنَّ الُمحسِنُ وَ المُسیءُ عِندََ بِمَنزِلَةٍ سَوأٍ؛ مبادا نیکوکار و بدکار در نزد تو مساوی باشند، فَاِنَّ فی ذلَِ تَز‌هیداً لاِ َ‌هلِ الا ِحسانِ فِی الا ِحسانِ، وَ تَدریباً لاِ َ‌هلِ الا ِسأَةِ عَلَی الا ِسأَةِ!؛(27) اگر این‌طور بشود، نیکوکاران انگیزة نیکوکاری را از دست دهند و بدکاران در بدکاری جرأت پیدا کنند.»
اصل بیست و یکم: سفارش اکید نسبت به دستگاه قضائی در نظام اسلامی:
«اختَر لِلحُکمِ بَینَ الناسِ اَفضَلَ رَ‌عِیَّتَِ فی نَفسَِ، مِمَّن لاَ تَضیقُ بِهِ الا ُمُورُ، وَ لاَ تُمحِکُهُ الخُصُومُ، وَ لاَ یَتَمادی فِی الزَّلَّةِ، وَ لاَ یَحصَرُ مِنَ الفَیءِ اِلَی الحَقٍّ اِذا عَرَفَهُ، وَ لاَ تُشرِفُ نَفسُهُ عَلی طَمَعٍ، وَ لاَ یَکتَفی بِاَدنی فَهمٍ دُونَ اَقصاهُ؛ وَ اَوقَفَهُم فِی الشُّبُهاتِ، وَ آخَذَ‌هُم بِالحُجَجِ، وَ اَقَلَّهُم تَبَرُّماً بِمُراجَعَةِ الخَصمِ، وَ اَصبَرَ‌هُم عَلی تَکَشُّفِ الا ُمُورِ، وَ اَصرَمَهُم عِندَ اتٍّضاحِ الحُکمِ، مِمَّن لاَ یَزدَ‌هیهِ اِطرأٌ، وَ‌لاَ یَستَمیلُهُ اِ‌غرأٌ، وَ اُولئَِ قَلیلٌ. ثُمَّ اَکثِر تَعاهُدَ قَضائِهِ، وَ‌افسَح لَهُ فِی البَذلِ ما یُزیلُ عِلَّتَهُ، وَ تَقِلُّ مَعَهُ حاجَتُهُ اِلَی الناسِ...؛(28) پس برای قضاوت و داوری بین مردم بهترین رعیتت را اختیار کن، کسی که کارها به او سخت نیاید (از عهدة هر حکمی بر آید نه آنکه ناتوان باشد) و نزاع‌کنندگان در ستیزه و لجاج رأی خود را بر او تحمیل ننمایند، و در لغزش پایداری نکند و از بازگشت به حق، هرگاه آن را شناخت، درمانده نشود (چون به خطای خود آگاه شد یا او را به آن لغزش آشنا نمودند بازگردد، نه آنکه بر اشتباه خویش ایستادگی نماید) و نفس او به‌طمع و آز مایل نباشد (زیرا اگر طمع داشته باشد نمی‌تواند به حق حکم کند) و (در حکم دادن) به اندک فهم بدون به‌کار بردن اندیشة کافی اکتفا نکند (بلکه جستجو نماید تا منتهی درجة آنچه لازم است به دست آورد) و کسی که در شبهات تأمل و درنگش از همه بیشتر باشد (در امر مشتبه تا حقیقت را به دست نیاورد حکم ندهد) و حجت و دلیل‌ها را بیش از همه فرا گیرد، و کم‌تر از همه از مراجعة دادخواه دلتنگ گردد، و بر (رنج بردن در) آشکار ساختن کارها از همه شکیباتر و هنگام رو شدن حکم از همه برنده‌تر باشد (چون به مطلب پی برد فوری حکم آن را بدهد و تأخیر نیاندازد که موجب سرگردانی نزاع کننده‌ها شود) کسی که بسیار ستودن او را به خودبینی وا ندارد، و برانگیختن و گول زدن او را مایل (به یکی از دو طرف) نگرداند، و حکم‌دهندگان آراستة به این صفات کم به دست می‌آیند (باید در طلب ایشان بسیار سعی و کوشش نمود) پس از آن از قضاوت او بسیار خبرگیر و وارسی کن (مبادا خطایی از او سر زند که نتوانی جبران نمود) و آنقدر به او ببخش و زندگیش را فراخ ساز که عذر او را از بین ببرد، و نیازش به مردم به آن بخشش کم باشد (تا بهانه‌ای برای رشوه گرفتن نداشته به راستی و درستی در کارها حکم نماید).»
اصل بیست و دوم: توجه به حال اصناف گوناگون کشاورزان و تجار و صنعتگران:
وَ اِنَّما یُؤتی خَرابُ الا َرضِ مِن اِ‌عوازِ اَ‌هلِها، همیشه زمین از این جهت تخریب می‌شود که فقرا و مستمندان مشغول کشاورزی در آن باشند، وَ اِنَّما یُعوِزُ اَ‌هلُها لاِ ِشرافِ اَنفُسِ الوُ‌لاةِ عَلَی الجَمعِ، وَ سُوءِ ظَنٍّهِم بِالبَقأِ(29)، و وقتی که بلاد و گردانندگان امور مملکت توجهی به آنها نکنند، امکان پیشرفت پیدا نخواهند کرد، وَلیَکُن نَظَرَُ فی عِمارَةِ الا َرضِ اَبلَغَ مِن نَظَرَِ فِی استِج‌لابِ الخَراجِ، بنابراین توجه تو در آباد کردن زمین‌ها باید بیش از آن باشد که غرق در اخذ مالیات باشی، لاِ َنَّ ذلَِ لاَ یُدرَُ اِ‌لا بِالعِمارَةِ؛ وَ مَن طَلَبَ الخَراجَ بِغَیرِ عِمارَةٍ اَخرَبَ البِ‌لادَ، وَ اَ‌هلََ العِبادَ(30)، زیرا که خراج گرفتن جز به آبادانی میسر نشود و کسی که مالیات بگیرد و مملکت را آباد نسازد، بلاد را خراب می‌کند و بندگان خدا را به هلاکت می‌رساند.
اصل بیست و سوم: مشورت:
«مَنِ استَقبَلَ وُجُوهَ الا َّرأِ عَرَفَ مَواقِعَ الخَطأِ!؛(31) کسی که جوانبِ رأی‌ها و فکرهای مردم را در نظر بگیرد و از آنها استقبال کند، به خطاهای خود بهتر پی می‌برد.»
همچنین: «مَنِ استَبَدَّ بِرَ‌أیِهِ هَلََ، وَ مَن شاوَرَ الرٍّجالَ شارَکَها فی عُقُولِها؛(32) کسی که استبداد به خرج بدهد دچار هلاکت می‌شود و آن که با مردم مشورت کند از عقول و افکار آنها استفاده می‌کند.»
اصل بیست و چهارم: میدان ندادن به متملقین و چاپلوسان:
اصل بیست و پنجم: تعلیم و تربیت توأم با تعهد اسلامی:
«أَیُّهَا الناسُ، اِنَّ لِی عَلَیکُم حَقاً، وَ لَکُم عَلَیَّ حَقُّ: فَاَما حَقُّکُم عَلَیَّ فَالنَّصیحَةُ لَکُم. وَتَوفیرُ فَیئِکُم عَلَیکُم، وَ تَعلیمُکُم کَی‌لا تَجهَلُوا، وَ تَأدیبُکُم کَیما تَعلَمُوا؛ ای مردم، مرا بر شما حقی است و شما را نیز بر من حقی. حق شما آن است که من خیرخواهتان باشم و سعی کنم که زندگی شما در رفاه باشد و شما را تعلیم بدهم تا جاهل نباشید و آدابتان بیاموزم تا دانا شوید.»
نمونه‌های فراوانی از جمله تعلیم توأم با تربیت و تخصص همراه با تعهد و از این‌گونه موارد وجود دارد که بنده آنها را برای خطابة حاضر گردآورده و نوشته‌ام.
خطبه‌های حضرت امیرالمؤ‌منین(علیه السّلام) در خداشناسی و امثال آن در سطح بسیار عالی است. در اینجا باید توجه کرد که خطبه غیر از کتاب است. یک عالم کتاب خود را برای اهلِ علم می‌نویسد. اما خطبه‌ها در مقاطع مختلف و برای صنوف گوناگون کاربرد دارد، از جمله در میدان‌های جنگ برای سربازان، در بازار برای بازاریان و در مساجد برای عموم مردم. بنابراین، خطبه‌ها حاوی مطالب بسیار ارزشمندی است. فرهنگ علوی، مکتب علوی و حکومت علوی، به قدری فرهنگ مردم را بالا برده است که بسیاری از عامة مردم این خطبه‌ها را -- که امثال مرحوم صدرالمتألهین شیرازی، مرحوم بحرانی و مرحوم خوئی که خود از شارحان نهج‌البلاغه بوده، گاهی حتی از فهمِ معانی کلماتِ آن عاجز مانده‌اند -- با تأمل در می‌یابند! چه‌گونه بود که بازاری‌ها این مطالب را می‌فهمیدند و سربازانِ میادین نبرد اینها را درک می‌کردند؟ چون خطیب باید به مقتضای حال مردم حرف بزند تا مخاطبان بفهمند. برای نمونه در خطبة 228 نهج‌البلاغه (ص 742) می‌خوانیم: «بِتَشعیرِهِ المَشاعِرَ عُرِفَ اَن لاَ مَشعَرَ لَهُ، وَ بِمُضادَّتِهِ بَینَ الا ُمُورِ عُرِفَ اَن لاَ ضِدَّ لَهُ، وَ بِمُقارَنَتِهِ بَینَ الا َشیأِ عُرِفَ اَن لاَ قَرینَ لَهُ؛ با به وجود آوردنِ او، حواس و قوای در‌اکه را معلوم می‌شود که آلتِ ادراکیه‌ای از برای وی نیست (زیرا او آفرینندة حواس و اضداد و قرینه‌ها است).»
خوب ملاحظه می‌شود که معنای این عبارت بسیار رفیع است ولی در عین حال طوری بوده که سربازان در میدان جنگ، بازاری‌ها و آنهایی که در مسجد بودند نیز اینها را می‌فهمیدند. بنده نمونه‌های زیادی را در این خصوص فراهم آورده‌ام که در اینجا به نقل مواردی از آنها اکتفا می‌کنم. در خطبة 181 می‌فرمایند:
«نوفٍ البکالی قال: خطبنا بهذِه الخطبة امیرالمؤ‌منین علیه السَّ‌لام بالکوفة و هو قائم علی حجارة، نصبها له جعدة بن هبیرة المخزومی، و علیه مدرعة من صوف و حمائل سیفه لیف، و فی رجلیه نعلان من لیف، و کأَنَّ جبینه ثفنة بعیر؛ نوف بکالی می‌گوید: حضرت امیر این خطبه را خواندند در حالی‌که در کوفه روی سنگی ایستاده بودند و جَعده فرزند هُبیرة مخزومی آن (سنگ) را برپا داشته بود. جامه‌ای پشمین به تن داشتند و بند شمشیری از لیف خرما بر کتف، و کفشی از لیف در پا، و پیشانی او مثل پینة زانوی شتر نمایان بود...، فَمِن شَواهِدِ خَلقِهِ خَلقُ السَّمواتِ مُوَطَّداتٍ بِ‌لاَ عَمَدٍ، قائِماتٍ بِ‌لاَ سَنَدٍ. دَ‌عاهُنَّ فَاَجَبنَ طَائِعاتٍ مُذ‌عِناتٍ، غَیرَ مُتَلَکٍّئاتٍ وَ‌لاَ مُبطِئاتٍ، از شواهد خلقت خداوند، آفرینش آسمان‌ها است، که بدون ستون پابرجا و بی‌تکیه‌گاه برپا است. خداوند آسمان‌ها را خواند، اجابت کردند، از روی طوع و رغبت و بی‌درنگ و تأخیر.»
این دلیلی بر آن است که حضرت امیر(علیه السّلام) می‌فرمایند همة جمادات درک و شعور دارند؛ از این جهت که خداوند آنها را خواند و چنین شنید:
«فَاَجَبنَ طَائِعاتٍ مُذ‌عِناتٍ، غَیرَ مُتَلَکٍّئاتٍ وَ‌لاَ مُبطِئاتٍ؛ وَ لَولا اِقرارُ‌هُنَّ لَهُ بِالرُّبُوبِیَّةِ وَ اِذ‌عانُهُنَّ لَهُ بِالطَّواعِیَةِ، لَما جَعَلَهُنَّ مَوضِعاً لِعَرشِهِ»(35)
این مطلب که شعور و درک در همة موجودات عالم سریان دارد، بسیار مهم است و از این قبیل خطبه‌ها نیز در نهج‌البلاغه فراوان مشاهده می‌شود. ابن ابی‌الحدید و شر‌اح دیگر می‌گویند که واقعاً علی(علیه السّلام) مبتکر این موضوع است، چون قبل از ایشان اگر هم مردم عرب سخنی می‌گفتند، صرفاً دربارة کوه و درخت و دشت و بیابان بود، اما اولین کسی که دربارة آسمان‌ها و ملائکه و عظمت خلقت، ابتکار به خرج داد و دربارة این موضوعات سخن گفت، علی‌بن ابی‌طالب(علیه السّلام) بود.
اصل بیست و ششم: وعظ و ارشاد و تبلیغ و نصیحت:
ان قیل جهاد و حرب فهو سیدٌ المجاهدین والمحاربین و ان قیل وعظٌ وتذکیرٌ فهو ابلغ الواعظین والمذکرین و ان قیل فقهٌ و تفسیرٌ فهو رئیس الفقهأ و المفسرین و ان قیل عدل و توحید فهو امامٌ اهل العدل و الموحدین.
لیس علی‌الله بمستنکرٍ‌ان یجمع العالم فی واحد
اگر دربارة جهاد و حرب سخن به میان آید، علی‌بن ابی‌طالب سید مجاهدین و محاربین است. همو که در وعظ و پند و اندرز، زبان‌آورترین واعظان و مذکران است، در فقه و تفسیر نیز رئیس فقها و مفسرین، و در عدل و توحید و عقاید، امام موحدین است. برای خداوند مشکل نیست که تمام دنیا را در شخصی واحد و وجودی یگانه جمع کند.
اصل بیست و هفتم: امنیت و صلح:
دربارة امنیت مطالب زیادی، از جمله فقرات زیر، در نهج‌البلاغه آمده است:
«اللهُمَّ اِنََّ تَعلَمُ اَنَّهُ لَم یَکُنِ الَّذِ‌ی کانَ مِنا مُنافَسَةً فِی سُلطانٍ، وَ لاَ الِتماسَ شَیءٍ مِن فُضُولِ...؛(41) خدایا تو می‌دانی حکومت را که تأسیس کردیم، نخواستیم با سلطنت‌طلبان و آنان‌که در فکر حکومتند، رقابت کرده و مال و ثروت زیادی به دست آورده باشیم. می‌خواستیم دین را زنده کنیم و اصلاح به‌وجود آوریم.»
امام صادق علیهالسلام فرمود: «مَن استوی یَومَاهُ فهو مغبونٌ»(42) (هر کس دو روزش مساوی باشد مغبون است.)، یعنی همیشه باید به جلو و به سوی پیشرفت حرکت کرد و رو به اصلاح گام برداشت.
«وَ نُظهِرَ الا ِص‌لاحَ فِی بِ‌لادِکَ، فَیَأمَنَ المَظلُومُونَ مِن عِبادِکَ»(43)
هدف حضرت علی(علیه السّلام) از تأسیس حکومت، ایجاد امنیت فکری، مالی و روانی از همه جهت بوده است.
نیز می‌فرماید: «فَالجُنُودُ، بِاِذنِ اللهِ، حُصُونُ الرَّ‌عِیَّةِ، وَزَینُ الوُ‌لاةِ، وَ عِزُّ الدینِ، وَ سُبُلُ الا َمنِ؛(44) پس لشکریان، به فرمان خداوند، قلعه‌های محکم مردم، زینت فرمانروایان، و باعث عزت دین هستند و راه‌های امنیت به این وسیله تأمین می‌شود.»
امام علی(علیه السّلام) در نهج‌البلاغه(45) می‌فرمایند: «شنیده‌ام لشکری از سوی معاویه وارد شهر انبار شده و یکی از آنان گوشواره و خلخال یک زن مسلمان و یک زن غیر مسلمان را که در پناه اسلام بوده، ربوده است.»
پس فرمودند: «فلو أنَّ امرأً مسلماً مات من بعد هذا اَسفاً ما کان به ملوماً، بل کان به عندی جدیراً؛ هرگاه اگر مسلمانی بشنود که به امنیت لطمه‌ای وارد شده است، چنانچه از غصه بمیرد، نه تنها بر او ملامت نیست بلکه از نظر من هم شایسته است که از غصه بمیرد.»
اصل بیست و هشتم: وفا به عهد و پیمان:
«لَیسَ مِن فَرائِضِ اللهِ شَیءٌ الناسُ اَشَدُّ عَلَیهِ اجتِماعاً، مَعَ تَفَرُّقِ اَ‌هوائِهِم، وَ تَشَتُّتِ آرائِهِم، مِن تَعظیمِ الوَفأِ بِالعُهُودِ...وَ لاَ تَخیسَنَّ بِعَهدَِ...؛(46) زیرا چیزی از واجبات خدا در اجتماع مردم با اختلاف هَواها و پراکندگی اندیشه‌هاشان از بزرگ دانستن وفای به پیمان‌ها نیست، و مشرکین هم پیش از مسلمان‌ها وفای به‌عهد را بین خود لازم می‌دانستند، به جهت آنکه وَبال و بدعاقبتی پیمان‌شکنی را دریافته بودند (آزموده بودند، و مسلمان‌ها به انجام آن سزاوارترند).»
اصل بیست و نهم: آبادسازی کشور:
«هذا ما اَمَرَ بِهِ عَبدُ اللهِ عَلِیُّ اَمیرُ المُؤمِنینَ، مالَِ بنَ الحارِثِ الا َشتَرَ فی عَهدِهِ اِلَیهِ، حینَ وَ‌لا هُ مِصرَ: جِبایَةَ خَراجِها، وَ جِهادَ عَدُوٍّ‌ها، وَ استِص‌لاحَ اَ‌هلِها، وَ عِمارَةَ بِ‌لادِ‌ها؛(47) این فرمانی است از علی امیرالمؤ‌منین به مالک اشتر فرزند حارث در پیمانی که با او می‌بندد، هنگامی که او را به حکومت مصر می‌گمارد تا چهار چیز را در صدر برنامة خود قرار دهد: جمع‌آوری مالیات، جهاد با دشمنان دین، سامان دادن کار مردم و شهرها را آباد ساختن.»
مملکتی که از جهت مالیات، مال، هزینه و بودجه تأمین است، از لحاظ دفع دشمن نیز قدرت جهادی و توانِ مدافعة قوی را دارد و در این صورت همة کار مردم هم اصلاح شود و شهرها آباد، و این برنامة حکومت علوی است.
اصل سی‌ام: فرهنگ جهاد و شهادت‌طلبی:
«اِنَّ اَکرَمَ المَوتِ القَتلُ، وَ الَّذی نَفسُ ابنِ اَبِی طالِبٍ بِیَدِهِ، لاَ َلفُ ضَربَةٍ بِالسَّیفِ اَ‌هوَنُ عَلَیَّ مِن مِیتَةٍ عَلَی الفِراشِ؛(48) همانا گرامی‌ترین مرگ‌ها کشته شدن در راه خدا است و قسم به پروردگاری که جان علی‌بن ابی‌طالب در قبضة قدرت او است، هزار ضربة شمشیر خوردن بر من بهتر و آسان‌تر است که در رختخواب بمیرم.»
از این قبیل عبارات را در آخر همان نامة مالک اشتر نیز می‌یابیم:
«وَ اَنَا اَساَلُ اللهَ بِسَعَةِ رَحمَتِهِ، وَ عَظیمِ قُدرَتِهِ، عَلی اً‌عطأِ کُلٍّ رَ‌غبَةٍ اَن یُوَفٍّقَنی وَ اِیاَ لِما فیهِ رِضاهُ... وَ اَن یَختِمَ لی وَ لََ بِالسَّعادَةِ وَ الشَّهادَةِ؛(49) مالکا، بعد از این همه سفارش‌ها دربارة سیاست و مملکت‌داری، از خدا می‌خواهم توفیق پیدا کنیم، و پایان عمر من و تو، هر دو، به سعادت و شهادت ختم شود.»
حضرت علی(علیه السّلام) دربارة جهاد عباراتی را می‌فرماید که به نظر بنده اگر جمع‌آوری شود، خود کتاب مستقلی دربارة فرهنگ جهاد و شهادت‌طلبی است. مثلاً هنگامی که لشکریان معاویه در جنگ صفین شریعة فرات را گرفتند و یاران علی(علیه السّلام) را از برداشتن آب منع کردند، آن حضرت فرمود: قَدِ استَطعَمُوکُمُ القِتالَ، فَاَقِرُّوا عَلی مَذَلَّةٍ، وَ تَأخیرِ مَحَلَّةٍ؛ اَو رَوُّوا السُّیُوفَ مِنَ الدٍّمأِ تَروَو‌ا مِنَ المأِ؛ فَالمَوتُ فِی حَیاتِکُم مَقهُورینَ، وَ‌الحَیاةُ فی مَوتِکُم قاهِرینَ.»(50) (لشکر معاویه -- با تصرف شریعة فرات و منع شما از برداشتن آب -- کارزار را با شما طالبند، پس شما بر ذلت و خواری اقرار کنید و شجاعت و شرافت را از کف بدهید، یا آنکه شمشیرهاتان را از خون‌ها-- ی ایشان -- سیراب کنید تا از آب سیراب شود، پس مرگ -- حقیقی -- در زندگانی شما است اگر مغلوب شوید و -- حقیقتِ -- زندگانی در مرگ شما است آن‌گاه که -- بر دشمن غالب آید -- و مرگ با عزت و شرافت بهتر از زندگانی با ذلت و خواری است.)
برای مرگ و زندگی، قاموس علی‌بن ابی‌طالب(علیه السّلام) فصل جدیدی را می‌گشاید: «فَالمَوتُ فِی حَیاتِکُم مَقهُورینَ» (مرگ آن است که زنده باشید و زیر سلطة دیگران)، «وَ‌الحَیاةُ فی مَوتِکُم قاهِرینَ» (ولی زندگی آن است که بمیرید در حال قدرت.). اینها واقعاً عجیب است، تا آنکه بالاخره فرمود: «العارُ وَرأَکُم، وَ‌الجَنَّةُ اَمامَکُم.»(51)، و موقعی هم که طارق‌بن زیاد برای فتح اسپانیا همت گماشت همین خطبه را خواند و به لشکرش گفت: «العدو امامکم والبحر ورأکم»(52)، آن‌گاه اسپانیا فتح شد.
اصل سی و یکم: روش اخذ مالیات:
دربارة نحوة اخذ مالیات از منظر امام(علیه السّلام) مطلب بسیار است و در اینجا تنها به اشاره‌هایی بسنده می‌کنیم. آن حضرت خطاب به مأمور مالیاتی خود فرمود: «انطَلِق عَلی تَقوَ‌ی اللهِ» (با پرهیزکاری برو مالیات بگیر)؛ «وَ لاَ تُرَوٍّ‌عَنَّ مُسلِماً» (و مسلمانی نباید بترسد)؛ «وَ لاَ تَجتازَنَّ عَلَیهِ کارِ‌هاً.».. (و باید هر کجا که گام می‌گذاری، با رضا و رغبت مردم مواجه شوی)؛ «فَاِذا قَدِمتَ عَلَی الحَیٍّ» (وقتی به قبیله‌ای رسیدی)؛ «فَانزِل بِمائِهِم مِن غَیرِ اَن تُخالِطَ اَبیاتَهُم» (در آنجا که آب است، فرود آی و به خانه‌های مردم در میای)؛ «ثُمَّ امضِ اِلَیهِم بِالسَّکینَةِ وَ الوَقارِ» (چون آنجا منزل کردی، با سکینه و وقار و متانت به سوی ایشان رو)؛ «حَتی تَقُومَ بَینَهُم فَتُسَلٍّمَ عَلَیهِم و لا تُخرِج بالتَحیٍّةِ لَهُم» (سلام کن و آنان را تحیت بفرست)؛ «ثُمَّ تَقُولُ: عِبادَ اللهِ، اَرسَلَنی اِلَیکُم وَلِیُّ اللهِ وَ خَلیفَتُهُ، لاِ َّخُذَ مِنکُم حَقَّ اللهِ فی اَموالِکُم.».. (سپس بگو: ای بندگان خدا، مرا ولی خدا فرستاده است که اگر حقی از خداوند در مال شما هست بگیرم)؛ «فَاِن قالَ قائِلٌ:لاَ ، فَ‌لاَ تُراجِعهُ» (اگر کسی گفت بدهکار نیستم، دیگر کاری نداشته باش)؛ «وَ اِن اَنعَمَ لََ مُنعِمٌ» (و اگر گفت که نه، من بدهکارم، با او برو)؛ «فَانطَلِق مَعَهُ مِن غَیرِ اَن تُخیفَهُ اَو تُوعِدَهُ اَو تَعسِفَهُ اَو تُر‌هِقَهُ» (ولی او را نترسان بر او سخت نگیر و با او به دشواری رفتار مکن)؛ «فَخُذ مَا اَ‌عطاَ مِن ذَ‌هَبٍ اَو فِضَّةٍ. فَاِن کانَ لَهُ ماشِیَةٌ...» (پس آنچه از زر یا سیم به تو دهد، بگیر و اگر او را گاو و گوسفند و شتر و این طور چیزها است، بی‌اجازة او داخل نشو. حیوانی را مَرَمان و مترسان. بعد از آنکه او را گرفتی، وقت برگشتن، مواظب باش بچة شتر را از مادرش جدا نکنی، و هیچ حیوانی را به تندی نرانی. اگر بر آنها سوار شدی، به هر کجا که رسیدی و آب و علف بود، به آنها بدهی.). خلاصه اینکه دقت‌های عجیبی در آنجا ذکر شده است.(53)
اصل سی و دوم: خصلت‌های ضروری حاکمان:
«وَ قَد عَلِمتُم اَنَّهُ لاَ یَنبَغی اَن یَکُونَ الوالِی عَلَی الفُرُوجِ وَ‌الدٍّمأِ والمَغانِمِ وَ‌الا َحکامِ وَ اِمامَةِ المُسلِمینَ البَخیلُ؛ کسی که بر حیثیت‌ها، جان‌ها، غنایم، اموال و احکام مسلمان‌ها ولایت دارد و امامت آنها را بر عهده می‌گیرد، نباید بخیل باشد؛ فَتَکُونَ فِی اَموالِهِم نَهمَتُهُ، در این‌صورت، چشم طمع به مال مردم می‌دوزد؛ وَ لاَ الجاهِلُ فَیُضِلَّهُم بِجَهلِهِ، باید جاهل نباشد، زیرا مردم را گمراه می‌کند؛ وَ لاَ الجافِی فَیَقطَعَهُم بِجَفائِهِ، باید آدمی با ملایمت و مهربان باشد، زیرا اگر چنین نباشد مردم را پراکنده می‌سازد؛ وَ لاَ الحائِفُ لِلدُّوَلِ، باید شجاع باشد و از کسی نترسد؛ فَیَتَّخِذَ قَوماً دُونَ قَومٍ، وگرنه به این طرف یا آن طرف تکیه می‌کند؛ وَ لاَ المُرتَشی فِی الحُکمِ، نباید در صدور حکم رشوه گیرد؛ فَیَذ‌هَبَ بِالحُقُوقِ، تا حقوق از بین رود؛ وَ یَقِفَ بِها دُونَ المَقاطِعِ، و اگر رشوه بخورد، کارها را چنان که باید به سرانجام نرساند؛ وَ لاَ المُعَطٍّلُ لِلسُّنَّةِ فَیُهلَِ الا ُمَّةَ. باید سنت پروردگار یا سنت اسلامی را معطل نگذارد که اگر چنین کند، امت به هلاکت رسد؛ لاَ یُقیمُ اَمرَ اللهِ سُبحانَهُ اِ‌لا مَن لاَ یُصانِعُ، وَ لاَ یُضارِ‌عُ، وَ لاَ یَتَّبِعُ المَطامِعَ»(54)
پس کسی که اهل سازش با دشمنان اسلام باشد و از سنت‌ها و آداب غلط پیروی کند و تابع امیال و مطامع شخصی خود باشد، هرگز نمی‌تواند امور سیاسی و ادارة جامعة اسلامی را به انجام برساند.»
پى نوشت ها :
.24 همان، کلمة قصار 347.
.25 همان، نامة 40.
.26 همان، نامة 44، ص 966.
.27 همان، نامة 53، ص 1000.
.28 همان نامه، ص 1010-1009.
.29 همان نامه، ص 1014.
.30 همان، ص 1013.
.31 همان، کلمة قصار 164.
.32 همان، کلمة قصار 152.
.33 همان، خطبة 207، ص ص 686، 687.
.34 همان، کلمة قصار 80.
.35 نهج‌البلاغه، خطبة 181، ص 589.
.36 همان، خطبة 214، ص 707.
.37 همان، خطبة 212، ص 694.
.38 شرح نهج‌البلاغة ابن ابی‌الحدید، ج 11، ص 153.
.39 همان، ج 7، ص 200.
.40 همان، ج 7، ص‌ص 203-202.
.41 نهج‌البلاغه، خطبة 131، ص 407-406.
.42 بحارالانوار، ج 71، ص 173.
.43 نهج‌البلاغه، خطبة 131، ص 407.
.44 همان، نامة 53، ص 1003.
.45 خطبة 27، ص 95.
.46 همان، نامة 53، ص 1027.
.47 همان، نامة 53، ص 991.
.48 همان، خطبة 122، ص 380.
.49 همان، نامة 53، ص 1034.
.50 همان، خطبة 51، ص 138.
.51 همان، خطبة 170، ص 553.
.52 ابن خلکان، وفیات الاعیان، ج 5، 1379 ه'' ق، ص 321. با اندکی جابه‌جایی، بدین‌گونه: «ایهاالناس، این‌المفر والبحر من ورائکم والعدو أمامکم؟.»
.53 نهج‌البلاغه، نامة 25، ص‌ص 881-879.
.54 نهج‌البلاغه، کلمة قصار 107.
/خ
