پرواز «IR655» و رسوایی آمریکا

صفحه های تاریخ پر است از حوادث تلخ و شیرینی است که در خود درس و عبرت های فراوانی به همراه دارند، برخی از این حوادث آنچنان تلخ و دردناک هستند که تا صحرای محشر نیز نمی توان لحظه ای فکر از یاد بردن آن را در ذهن جای داد، ولی فکر و اندیشه هایی که با ادبیات لیبرا لیستی عجین و همراه شده همواره چشم حقیقت بین خود را به روی حوادث عبرت آمیز تاریخی می بندند و سعی می کنند که حافظه ی تاریخی مردم را به بیماری آلزایمر سیاسی دچار کند. یکی از دردناک ترین اتفاقات جامعه بشری حادثه هواپیمای مسافری 655 ایران ایر به مقصد دبی در تاریخ 12 تیر 1367 بود که هیچگاه به مقصد نرسید و در بین آسمان و دریا راه بهشت را در پیش گرفت.  

همواره سیاست مداران و دولت مردان آمریکایی سعی کرده اند تصویر هالیودی، مقتدر و نجات بخشی از حکومت آمریکا به جهان مخابره کنند، گویا منجی حیات بخش جامعه بشری که در ادیان مختلف از آن دم زده می شود حکومت استکباری گاوچرانان آمریکایی است، که سابقه دیرینه ای در خونخواری و خون ریزی در کارنامه اعمال خود به همراه دارند. شرکت های سینمایی همواره تلاش کرده اند، ارتش آمریکا را ارتشی مقتدر، قوی و شجاع معرفی کند.

این در حالی است که عملکرد دد منشانه آنها در سال های نه چندان دور گواه بر بزدلی و ترس آنها بوده است، یکی از مهمترین اسناد تاریخی که گواه بر بزدلی سربازان آمریکایی می باشد، شلیک و حمله  ناجوانمردانه ی  ناو جنگی وینسنس آمریکا به پرواز مسافر بری شماره ۶۵۵ شرکت هواپیمایی ایران‌ایر با شناسه «IR655» از تهران به مقصد دوبی در تاریخ ۱۲ تیر ۱۳۶۷ (۳ ژوئیه ۱۹۸۸ میلادی) بود. هواپیمای مسافر بری که ۲۹۰ سرنشین شامل ۴۶ مسافر غیر ایرانی و ۶۶ کودک بودند.[1] آیا حمله به یک هواپیمایی که 66 کودک در آن خوابیده، نشانه ترس و بزدلی و روحیه ددمنشانه نیست، به راستی جرم این کودکان چه بود به دستور ناخدا ویل راجرز، فرمانده ناو وینسنس، موشک استاندارد۲  به سوی پرواز ۶۵۵ شلیک شد. آیا خدای متعال از عاملان و حامیان این جنایت وحشیانه این چنین سؤال نخواهد کرد؟!«بِأَیِّ ذَنْبٍ قُتِلَتْ؛[2]به کدامین گناه کشته شدند؟!»
در همین زمان هواپیمای جاسوسی به نام پی ۸ (P۸)  که دارای 35 سرنشین بوده به خاطر مباحث انسان دوستانه و اخلاق مدارانه مورد اصابت سامانه موشکی ارتش قدرتمند ایران اسلامی قرار نمی گیرد

 یکی از مهمترین و با ارزش ترین مطالبات جامعه انسانی دست یابی به عدالت جهانی و استیفای حقوق بشر است، ولی امروزه متأسفانه این مسأله بازیچه و ابزاری در دست جامعه سرمایه داری جهان شده است تا اینکه به بهانه ی آن حقوق مردم را چپاول شود، در واقع دفاع از حقوق بشر در فرهنگ آمریکایی بزرگترین دروغی است که هدف دولت مردان آمریکایی از آن تنها استخراج باطل است. این چنین رویکردی این جمله زیبای نهج البلاغه را در ذهن تداعی می کند که: «کَلِمَةُ حَقٍّ یُرَادُ بِهَا بَاطِل؛[3] سخن حقّى است، که از آن اراده باطل شد.»، چرا که امروزه دفاع از حقوق بشر از زبان کسانی خارج می شود که همواره خون کودکان و مظلومان عالم از انگشتان آنان می چکد. بهترین گواه و شاهد بر بزرگترین دروغ دنیا حمله هواپیمای بدون دفاع مسافر بری است که 290 سرنشین داشت و گرفتار آتش خونخواری مدعیان حقوق بشر شد، به راستی نباید صدای مظلومانه 66 کودک جان باخته در هوایپمای ایران ایر دستخوش آلزایمر سیاسی شده و تصویری نجات بخش و منجی گونه از این دولت سفاک به جامعه انسانی مخابره شود.

به راستی که تعریف واقعی حقوق بشر را نه در فرهنگ غربی و آمریکایی، بلکه در منطق و فرهنگ  نجات بخش منظومه ی آیات رحمانی باید جستجو کرد؛ چرا که در فرهنگ قرآن قتل به ناحق یک انسان معادل کشتن تمام انسان هاست: «هر کس، انسانى را بدون ارتکاب قتل یا فساد در روى زمین بکشد، چنان است که گویى همه انسان ها را کشته؛ و هر کس، انسانى را از مرگ رهایى بخشد، چنان است که گویى همه مردم را زنده کرده است‏.»[4]

 به راستی که حقوق بشر و انسان دوستی را نه در فرهنگ و منطق آمریکایی بلکه می بایست در فرهنگ ایرانی و اسلامی ایران مشاهده کرد، زمانی که سربازان جنگی آمریکایی به نا حق و بر خلاف قوانین بین المللی جهان وارد در سرزمین آبی و خاکی ایران اسلامی می شوند، ولی دولت مردان و مدافعان حریم آبی و خاکی ایران اسلامی علی رغم توانایی سرکوبی شدید با رأفت و رحمت اسلامی با سربازان آمریکایی برخورد می کنند، و ماشین جنگی آنان را مورد اصابت موشک قرار ندادند، اگر چه این رحمت و رأفت اسلامی بر اساس منطق نرمش قهرمانانه صورت گرفته است.

ولی با این حال اگر زمانی دولت مردان آمریکایی به خود اجازه تحدی و تحدید به ایران اسلامی را بدهند با مشت آهنین و سخت مدافعان وطن مواجه خواهند شد و تمسک به آیه شریف قرآن کریم را به نظاره خواهند نشست: «إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الَّذینَ یُقاتِلونَ فی سَبیلِهِ صَفًّا کَأَنَّهُم بُنیانٌ مَرصوصٌ؛[5] خداوند کسانی را دوست می‌دارد که در راه او پیکار می‌کنند گوئی بنایی آهنین‌اند!»، کما اینکه این موضوع را به خوبی می توان در انهدام شجاعانه و به موقع پهباد آمریکایی پهباد آمریکایی RQ-4 [یا MQ-4C] توسط سامانه سوم خرداد مشاهده کرد، این در حالی است که در همین زمان هواپیمای جاسوسی به نام پی ۸ (P۸)  که دارای 35 سرنشین بوده به خاطر مباحث انسان دوستانه و اخلاق مدارانه مورد اصابت سامانه موشکی ارتش قدرتمند ایران اسلامی قرار نمی گیرد، این در حالی است که حق مسلم ایران در این چنین مواردی کوتاه کردن دست متجاوزان به وطن بوده است.

در پایان باید از موضوع حمله به هواپیمای ایران ایر درس های زندگی آموخت و هیچگاه در مصاف با آمریکا دچار آلزامیر و خطای محاسباتی نشد. مدعیان حقوق بشری که با ابزار و ساز وکارهایی همچون برجام و اینستکس درب باغ سبز به روی سیاست مداران ایرانی نشان می دهند، و روزگاری به خود جرأت حمله و تجاوز به هواپیمای مسافر بری را دادند، همان کسانی که به 66 کودک مظلوم ترحم نکردند، از این چنین افرادی انتظار یاری و دوستی جز خطای محاسباتی و بیماری الزایمر تاریخی نیست. چنین دوستی و اعتمادی جز بازی دو سر باخت برای ایران اسلامی به دنبال نخواهد داشت، دوستی و اعتمادی که پیشتر خدای متعال این چنین از آن اجتناب کرده است: «یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا لا تَتَّخِذُوا عَدُوِّی وَ عَدُوَّکُمْ أَوْلِیاءَ تُلْقُونَ إِلَیْهِمْ بِالْمَوَدَّةِ وَ قَدْ کَفَرُوا بِما جاءَکُمْ مِنَ الْحَق‏...؛[6] اى کسانى که ایمان آورده‏اید، دشمن من و دشمن خودتان را به دوستى برمگیرید [به طورى‏] که با آنها اظهار دوستى کنید، و حال آنکه قطعاً به آن حقیقت که براى شما آمده کافرند.»
 
پی نوشت ها:
[1]. علی اکبر ولایتی، تاریخ سیاسی جنگ تحمیلی، ص ۲۷۴، دفتر نشر فرهنگ اسلامی، اول، ۱۳۷۶ ش.
[2]. سوره مبارکه تکویر آیه 9.
[3]. نهج البلاغة، ص82.
[4]. سوره مبارکه مائده آیه 32.
[5]. سوره مبارکه الصف آیه ۴.
[6]. سوره مبارکه ممتحنه آیه 1.