سرچشمه تمام معاصی نقص در عقل است و عقل و گناه با هم نسبت معکوس دارند به طوری که هرچه میزان عقل بالاتر رود، به سرنوشت شوم گناه علم یافته و از گناه فاصله می گیرد. نیز هرچه میزان عقل کمتر باشد، گناه و معصیت بیشتر دیده می شود.
حضرت امیر علیه السلام می فرماید:
الْعاقِلُ مَنْ تَوَرَّعَ عَنِ الذُّنُوبِ وَتَنَزَّهَ عَنِ الْعُیوبِ.[1]
عاقل آن است که از گناهان دوری گزیده و از عیوب پیراسته باشد.
همان حضرت نیز فرموده اند:
انَّما الْعَقْلُ فِی التَّجَنُّبِ مِنَ الْاثْمِ وَالنَّظَرِ فِی الْعَواقِبِ.[2]
معیار و میزان وجود عقل، پرهیز از گناه و دقت در عواقب امور می باشد.
به هرحال گناه سکرآور است و از انسان غافل و مست جز گناه دیگر چیزی صادر نمی شود چرا که راه مکتب نشدن معصیت شناخت معصیت و معرفت به عواقب دردناک آن است و چنین مهمی از مست گناه فاصله گرفته ا ست.
قال رسول اللَّه صلی الله علیه و آله و سلم:
احْذِر سُکرَ الْخَطیئَةِ فَانَّ لِلْخَطیئَةِ سُکراً کسُکرِ الشَّرابِ بَلْ هِی اشَدُّ سُکراً مِنْهُ.[3]
پیامبر خدا صلی الله علیه و آله و سلم می فرماید:
از مستی گناه بپرهیز که برای معصیت، مستی ئی بدتر از مستی شراب وجود دارد.
پی نوشت ها:
[1] غررالحکم.
[2] غررالحکم.
[3] بحارالأنوار، ج 77، ص 103.
منبع: حوزه نت
