وَ لا تَبَرَّجْنَ تَبَرُّجَ الْجاهِلِیةِ الْأُولی[1]؛ «همچون دوران جاهلیت نخستین (در میان مردم) ظاهر نشوید»
چنان که نشان دادن زینت و آرایش خود به نامحرمان نهی شده است:
وَ لا یبْدِینَ زِینَتَهُنَّ...[2]؛ «و زینت خویش نمایان نکنند...».
همچنین در ادامه آیه خداوند به زنان مؤمن سفارش می کند هنگام راه رفتن پاهایشان را به زمین نکوبند تا زینت مخفی آنان که همان خلخال پا است آشکار نشود و یا صدای آن شنیده شود و موجب جلب توجه نا محرمان گردد.
در حالی که، استفاده کردن از زیبایی های طبیعت، لباس های زیبا و متناسب، به کار بردن انواع عطرها و امثال آن، نه تنها جایز شمرده شده، بلکه در روایات زیادی به آن سفارش شده است. چنان که خداوند می فرماید:
خُذُوا زِینَتَکمْ عِنْدَ کلِّ مَسْجِدٍ[3]؛ «زینت خود را به هنگام رفتن به مسجد با خود بردارید».
همچنین درباره آرایش و آراستگی زن برای شوهر تاکید و سفارش شده و از حقوق شرعی و اخلاقی شوهر به شمار رفته است.
پیامبر خدا (ص) در این باره فرموده اند:
«علیها ان تَطَیبَ بِاطیبِ طیبِهَا وَ تَلبَسَ احسَنَ ثیابِها وَ تَزَینَ بِاحسَنِ زینَتِها»[4]
؛ «بر زن لازم است که به بهترین عطرها خود را معطر کند و بهترین لباس های خود را بپوشد و به بهترین زیورآلات خود را زینت دهد».
رسول خدا (ص) در فرازی از روایتی می فرماید:
«انَّ مِن خَیرِ نِسَائَکم... المُتَبَرَّجَةَ مِن زَوجِها الحصَانَ عَن غَیرِه.»[5]؛
«بهترین زنان شما، زنی است که... برای شوهرش آرایش و خودنمایی کند، ولی خود را از نامحرمان بپوشاند.»
بنابراین، اسلام طرفدار زینت و آرایش زنان در حریم خانواده بوده و بر آراستگی آنان تأکید دارد، اما حضور زن در جامعه و محیط کار، از نظر اسلام حدودی دارد که باید رعایت شود؛ برای مثال زن از نظر شرع مقدّس اسلام، حق ندارد با آرایش در اجتماع و محل کار حضور یابد.
در حدیث معروف مناهی نیز آمده است:
«وَ نَهَی ان تَتَزَینَ لِغَیرِ زَوجِها، فَان فَعَلَت کانَ حَقّاً عَلَی اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ ان یحرِقَها بِالنَّارِ»[6]؛
«پیامبر از این که زن برای غیرشوهرش آرایش کند، نهی کرد. اگر زن چنین کند، بر خداوند حق است که او را با آتش بسوزاند».
رسول خدا (ص) در جای دیگری از این که زنان در اجتماع خود را خوشبو کنند، نهی می فرمایند:
«ای اْمراءَةٍ تطیبَ ثمَّ خرَجتْ مِنْ بَیتِها فَهِی تُلْعَنُ حَتّی تَرْجِعَ الی بَیتِها مَتی ما رَجَعَتْ»؛
«هر زنی که خود را خوشبو و معطر سازد و از خانه بیرون رود گرفتار لعن است تا وقتی که به خانه برگردد».
و یا در روایت دیگری خطاب به زنی به نام حَوْلَاءُ فرموده اند:
«یا حَوْلَاءُ مَنْ کانَتْ مِنْکنَّ تُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَ الْیوْمِ الْآخِرِ لَا تَجْعَلُ زِینَتَهَا لِغَیرِ زَوْجِهَا وَ لَا تُبْدِی خِمَارَهَا وَ مِعْصَمَهَا وَ أَیمَا امْرَأَةٍ جَعَلَتْ شَیئاً مِنْ ذَلِک لِغَیرِ زَوْجِهَا فَقَدْ أَفْسَدَتْ دِینَهَا وَ أَسْخَطَتْ رَبَّهَا عَلَیهَا»[7]؛
«ای حولاء! هر زنی که به خداوند سبحان و روز قیامت، ایمان دارد، زینتش را برای غیر شوهرش، آشکار نمی کند و هم چنین موی سر و مچ خود را نمایان نمی سازد و هر زنی که این کارها را برای غیر شوهرش انجام دهد، دین خود را فاسد کرده و خداوند را نسبت به خود خشمگین کرده است»[8].
پی نوشت ها:
[1] . احزاب(33)، آیه 33.
[2] . نور(24)، آیه 31.
[3] . اعراف(7)، آیه 31.
[4] . وسائل الشیعة، ج 20، ص 158.
[5] . بحار الأنوار(ط- بیروت)، ج 100، ص 235.
[6] . من لا یحضره الفقیه، ج 4، ص 3.
[7] . مستدرک الوسائل و مستنبط المسائل، ج 14، ص 244.
[8] . معین الاسلام، مریم، پوشش و آرایش از دیدگاه پیامبر اعظم(ص)، قم، دفتر عقل، 1386، دوم، ص 53- 63 و صفى یارى، مسعود، راز حجاب، قم، نور السجاد، 1389 ش، دوم، ص 46- 49.
منبع: حوزه نت
