1- وجوب رعایت حجاب
خداوند متعال در چند جای قرآن مجید، زنها را امر به حجاب فرمود، از آن جمله در سوره نور می فرماید:«و باید بزنند (یعنی فرو اندازند) زنها مقنعه های خود را بر گریبانهایشان (گردن خود را به مقنعه سر بپوشانند تا مو و بناگوش و سینه شان پوشیده بماند) و زینت و جمال و آرایش خود را جز برای شوهران و محارمشان یعنی پدر، پدر شوهر و پسر و پسر شوهر و برادر و پسر برادر و پسر خواهر و زنهای مسلمان و کنیز ملکی و خدمتگذاری که میل به زنا ندارد و آنها زنانی هستند که پیرند یا ابلهانی که از شهوت مباشرت خبر ندارند و طفلی که هنوز به حدّ تمیز نرسیده و از حال مباشرت با زنان بی خبرند و نمی دانند عورت زنان چیست. و زنان آن طور پای به زمین نزنند که خلخال و زیور پنهان پاهایشان معلوم شود».[1] و در آیه 59 از سوره مبارکه احزاب می فرماید: «ای پیغمبر گرامی! به زنان و دختران خود و زنان مؤمنین بگو تا فرو گذارند بر خود چادرهای خویش را و رویشان و کتفهای خود را با آن بپوشانند که این کار نزدیکتر است به این که به عفّت و حرّیت شناخته شوند تا از تعرّض و جسارت هوسرانان آسوده باشند».
و در آیه 32 از سوره احزاب می فرماید: «ای همسران پیغمبر صلی الله علیه و آله! شما مانند سایر زنها نیستید، اگر می خواهید تقوا داشته باشید، پس با بیگانه با صدای نازک و مهیج سخن نگویید تا آنان که دلشان بیمار است، در شما طمع نکنند و بگویید گفتاری نیکو و پسندیده و دور از ریب و تهمت و در خانه هایتان ساکن شوید و خودنماییها و حرکات دوران جاهلیت را کنار گذارید».
و در آیه 53 از همین سوره می فرماید: «هنگامی که برای کاری با زنهای پیغمبر صلی الله علیه و آله سخن می گویید در میان شما و ایشان حجابی باشد، این کار برای پاکی دلهای شما و آنها نیکوتر است».
طبق این دستور، زنهای مسلمان موظّفند خود را از مردان بیگانه که با آنها محرمیت ندارند بپوشانند و در قیافه و لباسی در ملأ عمومی ظاهر شوند که اندام و تن آنها در معرض نگاههای مسموم و شهوت آمیز هوسرانان و تجاوزکاران نباشد، این وظیفه زن است که از این راه، هم شخصیت و ارزش خود را حفظ کند و هم از پدید شدن منظره مهیجی که قهراً مردها را دچار تحریک و در نتیجه آلوده شده به افکار خطرناک نامشروع می کند، مانع شوند؛ بنابراین، نباید زن در همه جا در اختیار عابرین و چشم چرانان قرار بگیرد، چرا این قدر ارزش او ناچیز باشد و چرا این گونه علناً مبتلا به انحراف فساد شود، پس از آن که اندام لخت و نیمه لخت زنان در کوچه و بازار و خیابان در برابر دیدگان مردان قرار گرفت، کار به یک نظر تمام می شود، دیگر هیچ فسادی پیش نمی آید و اصلًا کار به صدها جای باریکتر و ناگفتنی نمی کشد؟ اگر چنین است، پس این همه روابط نامشروع زنان شوهردار و دختران که در سراسر جهان بی حجابی را گرفته از کجاست؟ عشقهای نامقدّسی که متّصلًا کانونهای خانوادگی را از هم می پاشد، چگونه تولید می شود؟ چرا مردم دنبال زنان دیگر می افتند و گاهی چندین نفر بر سر یک زن، کارشان به کشت و کشتار می کشد؟..
برای جلوگیری از چنین وضع شرم آوری است که اسلام دستور می دهد زنها تن و اندام خود را از نگاههای مسموم هوسرانان و تجاوزکاران بپوشانند و در قیافه ای که تمایلات مردان را تحریک می کند، ظاهر نشوند.
2- عدم نگاه به بیگانه
دیگر امر فرمود که زنان مسلمان، چشمان خود را از نگاه به مرد بیگانه نگهدارند و مردان مسلمان را امر فرمود که از نگاه به زنان اجنبیه خودداری کنند. در سوره نور می فرماید: «ای پیغمبر! مردان مؤمن را بگو که چشمان خود را از نگاه به اجنبیه بپوشانند و زنان مؤمنه را هم بگو تا چشمهای خود را از مردان بیگانه بپوشانند و فروج و اندامشان را (از عمل زشت و تماس نامشروع) نگهدارند و زینت و آرایش خود را جز آنچه قهراً ظاهر می شود بر بیگانه آشکار نسازند».[2]
نگاه، تیر زهرآلود شیطان
از حضرت صادق علیه السلام است که: «نگاه ناروا، تیری است زهرآلود از تیرهای شیطان که به قلب صاحبش می خورد و چه بسیار نظرهای ناروا که حسرت طولانی در پی دارد».[3]
زنای اعضای بدن
نیز از حضرت باقر و حضرت صادق علیهما السلام است که فرمودند:«نیست کسی مگر این که بهره ای از زنا دارد، پس زنای چشم، نگاه نارواست و زنای دهان، بوسه حرام است و زنای دست، مس بیگانه نمودن است».[4] نیز مروی است: «کسی که چشمان خود را از حرام پر کند، خداوند روز قیامت چشمانش را از آتش پر می فرماید».[5]
هم زنجیر با ابلیس
«کسی که زن بیگانه ای را در بر بگیرد، در قیامت با شیطان هم زنجیر است به زنجیر آتشین و با هم در دوزخ خواهند بود».[6]«و کسی که چشمش به زن بیگانه ای بیفتد و برای خدا تکرار نظر نکند و چشم بر هم گذارد یا به آسمان بنگرد خدا در دلش امن و ایمانی قرار می دهد که لذتش را می چشد و او را با حورالعین تزویج می فرماید».[7] «و هر زنی که شوهر داشته باشد و چشمش را از نگاه به غیر شوهر و محرمش پر کند، خشم خدا بر او شدید است».[8] و در چند روایت است که: «از نگاه کردن به پشت سر زنها- هر چند با حجاب باشند- نهی شده است»[9] که البتّه حمل بر کراهت می شود.
اخباری که در این زمینه است، بسیار و همین مقدار کافی است.
3- تحریم خلوت با بیگانه
اسلام خلوت با بیگانه را با احتمال و ترس وقوع در حرام، تحریم فرموده هر چند مشغول عبادت شوند.از پیغمبر اکرم صلی الله علیه و آله مروی است: «کسی که ایمان به خدا و روز قیامت دارد، در جایی نمی ماند که نفس بیگانه را می شنود».[10] «وقتی که پیغمبر صلی الله علیه و آله از زنهای مسلمان بیعت و عهد می گرفت، شرط می فرمود که با مردان بیگانه در جای خلوت ننشینند».[11]
و مراد از خلوت، آن است که مکان، جوری باشد که دیگری نتواند داخل شود؛ مانند اتاقی که درش بسته باشد، یا خانه ای که کسی به آن آمد و شد نکند.
4- وضع حدود شدید
حدودی که در اسلام برای این عمل شنیع تعیین شده، یکی از موجبات جلوگیری از شیوع آن است که مجملًا در ضمن پنج فرع بیان می شود:1- اگر کسی با یکی از محارم نسبی خود مانند: خواهر، دختر، عمّه، خاله، دختر برادر و دختر خواهر زنا کند، باید او را کشت.
2- اگر کسی شخصی را ببیند که با زنش زنا می کند و از ضرر ایمن باشد، می تواند هر دو را بکشد (اگر ایمن نباشد یا باشد و نکشد، آن زن بر او حرام نمی شود).
3- هر گاه کافری با زن مسلمانی زنا کند، یا مسلمانی که سه دفعه حدّ زنا خورده، در مرتبه چهارم باید کشته شود.
4- مردی که زن عقدی دایمی حاضر دارد و او را در حال بلوغ و عقل، وطی کرده و هر وقت هم بخواهد می تواند با او نزدیکی نماید، با این وصف، اگر با زن عاقله بالغه ای زنا کند، باید او را سنگسار نمود و بعضی بر آنند که اوّل باید صد تازیانه به او زد و سپس او را سنگسار کرد.
5- هر گاه زنا کننده محصن نبوده (یعنی مرد زن دار با شرایطی که در فرع گذشته گفته شد) و با غیر محرم خود زنا نموده، حدّش یکصد تازیانه است و همچنین زن زانیه ای که شوهر نداشته باشد، حدّش یک صد تازیانه است...
ضمناً باید متوجّه بود که اجرای این حدود، هنگامی است که شرعاً زنا ثابت شده باشد که آن هم دارای شرایط خاصّی است که از آن جمله: گواهی چهار نفر شاهد عادل مرد است به این که در یک وقت و یک جا مرد زنا کننده را با زن خاصّی که او را می شناسند و در همان حال ارتکاب، مشاهده کرده اند.
پی نوشت ها:
[1] نور: 31 ..
[2] نور: 30- 31.
[3] فروع کافى: 5/ 559/ ح 12 ..
[4] وسائل الشیعه: 20/ 191/ ح 2 ..
[5] من لا یحضره الفقیه: 4/ 14/ ح 4968 ..
[6] من لا یحضره الفقیه: 4/ 14/ ح 4968 ..
[7] وسائل الشیعه: 20/ 193/ ح 9 و 10 ..
[8] همان: 232/ ح 2.
[9] همان: 199/ ح 1 و 2 ..
[10] امالى شیخ طوسى: 688/ ح 6.
[11] فروع کافى: 5/ 519/ ح 6 ..
منبع: حوزه نت
