آری او شیعه است که با مطالعه نهج البلاغه برای هر بخش و لحظه زندگی اش درس می گیرد و با خواندن زیارت عاشورا با امامش به میدان نبرد و قتلگاه می شتابد، با مرور صحیفه سجادیه شیوه دعا کردن را آموخته و دل آرام می شود و روح جستجوگرش با تفکر در آثار به جا مانده از شاگردان امام صادق سیراب می شود.
در دل گیری های زندگی با خواندن زیارت نامه امام غریب قلب درمانده اش التیام پیدا می کند و با دعای فرج سلامتی و ظهور مولایش، مهدی فاطمه را از خداوند به تمنا طلب می کند.
شیعه با کلمات دعای توسل که در قلبش حک شده و در زبانش جاری، از ائمه اطهارش مدد می گیرد و آن ها را واسطه دریافت برکات الهی برای خود و مومنان می کند. آری! تار و پود شیعه واقعی را با ادعیه و زیارات و توسل سرشته اند و لحظه هایش را با یاد امامان بزرگوار عطرآگین کرده اند که این یاد و عشق و ارادت نه بر لب که در تک تک سلول های تن و نه در حرف که در تک تک اعمال و رفتارش نمود پیدا می کند.
شیعه اگر فیض الهی نصیبش شود به زیارت مزار امامش می رود که منشا صواب است و خیر و برکت و گشایش گره های ناگشودنی زندگی اش، اما امام را تنها بر سر مزار و زیارت حرم و سر گذاشتن بر صحن آن حضرت جستجو نمی کند بلکه خود را هر لحظه و ثانیه در حضور امام می داند که کوچک ترین لغزش او تیغ تیزی خواهد شد بر قلب امامش و درد آن را خود نیز با تمام وجود حس خواهد کرد.
شیعه حقیقی پیش از آن که در زیارت عاشورا سلام و صلوات بر حسین بن علی را به زبان آورد در دلش آن را درک کرده، در زندگی اش جاری ساخته و در نهایت زبانش گواه عمل و احساسش خواهد شد.
او می داند که سیر زندگی پیامبران و امامان از ابتداترین آن ها تا آخرین منجی و هدایت گر همگی حکمت است و عبرت و همه آن چه برای رسیدن به نور به آن ها نیاز دارد.
می داند که در مسیر کمال باید همراه با ابراهیم (ع) به قربان گاه برود و قربانی دهد، همان نفس سرکش را ... که اگر قربانی ندهد به کربلای زندگی اش خواهد رسید، آن جا که مقابل سپاه حسین می ایستد و هر آن چه از نماز و عبادت جا افتاده روی پیشانی نیز به همراه آورده به داد احوالش نخواهد رسید. آن جا که رو سیاه پروردگار و پیامبر و امامانش خواهد شد.
شیعه می داند مدافع حرم است، چه به نام مدافع به میدان بشتابد و جهاد کند و وظیفه اش را تمام و کمال انجام دهد چه در دیار خود، خانه خود و زندگی خود از حرم و حرمت امامانش دفاع کند، شیعه برای دفاع و حفظ حرمت ها زمان و مکان نمی شناسد، او با نمازش، با تربیت امام پسند فرزندانش، با امر به معروفش، با نیت الهی دادن به اعمالش و با حضور در دل جامعه و الگو شدن در رفتار و گفتار، به حسین (ع) درود می فرستد و برای فرج آقایش دعای فرج می خواند، از قداست فاطمه پاسداری می کند و لعن و نفرین را نثار ابن ملجم ها و شمر و یزید و مامون صفتانی که کم نیستند نثار خواهد کرد.
شیعه را در اویی جستجو کن که کمتر سخن می گوید و هزاران برابر کلماتی که به زبان می آورد عمل می کند، او وظیفه اش را می شناسد و می داند در زندگی لحظه ای نیست که بی وظیفه رهایش کرده باشند، او مومنی واقعی است که خوابش، خوراکش، شغلش، تحصیلاتش، شادی هایش و ... همه و همه را با نیت الهی انجام می دهد و با سیره اهل بیت موزون می کند.
زیارت و دعا و عبادات شبانگاهی اش به اعمال و رفتار فردایش جهت می بخشد و هر آن چه انجام می دهد نوری می شود که در لحظه به آسمان ملکوت عروج می کند.
شیعه واقعی همان است که لحظه ظهور در کنار حضرتش می ایستد و وفای به ولایت را تمام و کمال به نمایش می گذارد.
او شیعه واقعی است ... به امید آن که در دل و جان، اقدام و عمل، زبان و گفتار شیعه باشیم و شیعه بمانیم.
