بهمن که از راه می رسد، از کودک تا بزرگ سال همه خوش حال اند. کوچه ها و خیابان ها حال و هوای دیگری پیدا می کنند؛ دانش آموزان در تدارک برنامه های جشن انقلاب هستند و در نهایت، شور و حال این روزها می شود خبر اصلی رسانه ها. پیام های تبریک و یاد آن روزها به خیر در قالب های مختلف رسانه ای هزاران بار در روز انتقال پیدا می کنند.
پیروزی خاصیتش همین است؛ حتی وقتی سی وهشت سال از آن بگذرد، باز هم کام آدم را شیرین می‌کند؛ چون آثارش مدام حس می‌شود.
یک صحبت کوتاه دوستانه با شما
حرف اول
به نظر شما آدم‌ها چه وقت بزرگ می‌شوند؟ وقتی سن‌شان زیاد شود؟ وقتی عقل‌شان زیاد شود؟ وقتی دانش‌شان زیاد شود؟ وقتی اعتقادات‌شان زیاد و عمیق شود؟ وقتی دل‌شان بزرگ شود؟ وقتی صبرشان زیاد شود؟ چه وقت؟
سال 57 و چند سال قبلش که مردم در حال مبارزه بودند، خیلی از کوچک ترها را می‌دیدی که کاملاً بزرگ بودند؛ یعنی اندازه‌ی یک مرد یا یک زن می‌شد روی شان حساب کرد. پدر که شهید می‌شد مرد خانه می‌شدند؛ درس‌شان را می‌خواندند، خواهرشان را صاحب زندگی می‌کردند و غم خوار مادرشان بودند یا مادر به علتی از دست می‌رفت، دخترها چادر به کمر می‌بستند و از خانواده مراقبت می‌کردند. نوجوان‌ها بخش سنگینی از مبارزه را در مدارس و محله‌ها به دوش داشتند. جوان‌ها می‌شدند فرمانده‌ی یک عملیات محرمانه، عجیب است به خدا!
حرف از سن و سال نیست؛ حرف از مال و ثروت هم نیست؛ درس و تحصیل هم درست که خوب است، گمان نمی‌کنم ربطی به بزرگ شدن آدم‌ها داشته باشد؛ فقط می‌ماند دل و اعتقاد و عقل. آن‌ها خوب عقل شان می‌رسید که چه کسی با چه خصوصیاتی باید رهبری کشور را به عهده داشته باشد، اعتقادشان هم به خدا و به پیروزی شان حرف نداشت، خدایی اش دل شان هم پر می‌کشید برای اعتقادات مذهبی و رهبرشان. شما بگویید: آیا امکان دارد چنین مردمی طعم شیرین پیروزی را نچشند؟
منظورم این است که دل تان را از همین حالا، که خیلی زود است، بزرگ کنید، اندازه‌ی دریا، بلکه بزرگ تر. این طور که باشد، با اندک حرف و سخنی عصبانی نمی‌شوید؛ زود قهر نمی کنید؛ تا کسی گفت بالای چشم تان ابرو، ناراحت نمی شوید؛ تا خبر از جنگ و تحریم و دفاع از مرزها و این طور چیزها شد زود جا نمی‌زنید؛ تا دوتا سختی دیدید پناه نمی‌برید به بیگانه؛ بلکه تا آخرش می‌مانید پای اعتقادات تان.
حرف آخر
بیایید خوش قول باشیم. خوش قولی صد تا سود دارد که بد قولی یکی از آن‌ها را هم ندارد. یک روز پدران ما آن قدر پای انقلاب ایستادند تا پیروز شد، بعد آن را سپردند دست ما و خودشان رفتند. حالا خوش قول بودن ما این است که مثل چشم مان از انقلاب مراقبت کنیم و بسپریمش به فرزندان مان.
یا علی مدد!
نویسنده: نعیمه جلالی نژاد
تصویرساز: معصومه کشایی
