زندگی دنیایی انسان، بخش کوتاهی از حیات اوست. آفریدگار، بنا بر حکمتی که خود بدان عالم است، آفرینش انسان را به گونه ای مقرر فرموده است تا زمانی اندک از حیات جاویدان خویش را در عالم دنیا زندگی کند و سپس، چون گذشته، از این دنیا رخت بربندد و در عالمی دیگر مأوی گزیند. اما نکته ای مهم که از آیه‌های شریف قرآن و روایت های معصومان با به دست می آید آنکه آینده همراه با سعادت یا شقاوت انسان به طور مستقیم به چگونه زیستن او در دنیا وابسته است. اگر زندگی اخروی انسان مهم و با ارزش است، به همان سیاق، زندگی در دنیا نیز به منزله پلی برای رسیدن به آن و میدانی برای فراهم آوردن زاد و توشه آخرت، با ارزش خواهد بود و از اهمیت آن نمی توان چشم پوشید.
به بیان اهل بیت (علیهم السلام) ، دنیا مقدمه‌ای است برای ورود به عالم بعدی و فرصتی است خدادادی برای بهره مندی از نعمت های موجود در دنیا تا برای حیات اخروی مان در جهان دیگر سرمایه ای فراهم آوریم. سعادت و شقاوت انسان در آخرت به نوع زیستن و عملکرد او در دنیا بسته است. آیه‌های شریف قرآن و روایت های راهنمایان معصوم طلا در پی توجه دادن انسان به این مسئله فوق العاده با اهمیت است. در منابع گوناگون تاریخی و روایی درباره برخی ویژگی‌های دنیا و آخرت و نیز ارتباط دنیا با آخرت، روایات بسیاری از اهل بیت (علیهم السلام) ، به ویژه از امام علی گزارش شده است که به چند مورد اشاره می کنیم: حضرت على علیه السلام درباره توصیف دنیا و آخرت می فرمایند: (الا إن الدنیا قد ترکت مدبرة وإن الآخرة قد ترکت مقبلة ولکل واحدة بنون فکونوا من أبناء الآخرة ولا تکونوا من أبناء الدنیا فإن الیوم عمل ولا حساب وإن غدا حساب ولا عمل) (1)، یا جابر الآخرة دار قرار والدنیا دار فناء وزوال (2)؛ قالوا عباد الله اجتهادکم فی هذه الدنیا التزود من یومها القصیر لیوم الآخرة الطویل فإنها دار عمل والآخرة دار القرار و الجزاء (3). اگر همه اعضای خانواده، به ویژه زن و شوهر برای یکدیگر احترام قایل شوند و همدیگر را عزیز بدارند، خداوند نیز عشق، محبت و دلدادگی را در همه زوایای پیدا و پنهان خانواده سرازیر خواهد ساخت.همچنین آن حضرت درباره رابطه معکوس بهره مندی و برخورداری از دنیا و آخرت فرموده اند: ثروة الدنیا فقر الآخرة؛ حلاوة الدنیا توجب مرارة الآخرة وسوء العقبی، حصلوا الآخرة بترک الدنیا ولا تحصلوا بترک الدین الدنیا؛ ذل الدنیا عز الآخرة؛ صلاح الآخرة رفض الدنیا (4). همچنین امام جعفر صادق (علیه السلام) در حدیثی از صحابی بزرگوار، ابوذر غفاری درباره دنیا چنین نقل فرموده اند: الدنیا والآخرة منزل تحولت منه إلى غیره وما بین الموت والبعث إلا کنومة نمتها ثم استیقظت منها (5)
خوش زیستن و کامروایی در زندگی دنیا موجب خواهد شد تا در بهره وری از زندگی دنیایی موفق باشیم و از این راه، اندوخته هایی بس مهم و باارزش نیز برای آخرتمان فراهم سازیم. اکرام و بزرگداشت مقام همسر، حفظ حریم او و احترام به شخصیت وی از سوی همسرش، موجب استحکام و پایداری زندگی و خانواده و در نتیجه، بهره مندی همه اعضای آن، به ویژه همسران، از عیشی گوارا در این دنیاست. البته در سایه این زندگی شیرین، برکات فراوانی به دست خواهند آورد. اکنون به مواردی از مصادیق عیش گوارا و زندگی همراه با سعادت و خوشبختی که از برکات اکرام و احترام به همسر است، اشاره خواهیم کرد:
افزایش محبت، عشق و علاقه دوسویه
اکرام و احترام دوسویه زن و مرد، عشق و علاقه میان آنان را روز به روز بیشتر می سازد. این مسئله را که محبت به خود در ذات انسان نهاده شده است، همه ما به حکم وجدان و علم حضوری درک می کنیم.(6) بر مبنای این امر فطری، هرکس به انسان احترام کند و حریم وی را حفظ و مقام او را بزرگ بدارد، محبوب دل او می شود و از وی رضای خاطر پیدا می کند. انسان، عاشق کسی می شود که به او احترام بگذارد و عزیزش بدارد. اگر همه اعضای خانواده، به ویژه زن و شوهر برای یکدیگر احترام قایل شوند و همدیگر را عزیز بدارند، خداوند نیز عشق، محبت و دلدادگی را در همه زوایای پیدا و پنهان خانواده سرازیر خواهد ساخت. در چنین خانواده ای، مقررات حقوقی و فقهی حاکم نیست. حل وفصل امور را دادگاه خانواده و محاکم انجام نمی دهند. حاکمیت عشق و دوستی بین اعضای خانواده، جایی برای غیر باقی نخواهد گذاشت؛ این یعنی عیش گوارا و زندگی لذت بخش.پی‌نوشت‌ها:
- محمد بن یعقوب الکلینی الرازی، الکافی، ج۸، ص۵۸
- همان، ج ۲، ص ۱۳۲
- همان، ج ۸، ص۱۷۳
- عبدالواحد الآمدی التمیمی، غرر الحکم و درر الکلم، ص ۱۶۰-۱۶۱
- محمد بن یعقوب الکلینی الرازی، الکافی، ج ۲، ص ۱۳۶
- صدرالدین محمد شیرازی (ملاصدرا)، الحکمة المتعالیة فی الأسفار العقلیة الأربعة، ج ۸ السفر الرابع فی علم النفس؛ ابوعلی حسین بن عبدالله بن سینا، الاشارات و التنبیهات، نمط سوم (مباحث نفس).
منبع: همسران شایسته، اسد الله طوسی، چاپ اول، مؤسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی(رحمه الله)، قم ۱۳۹۱
