1- رفع موانع ارتباط
اگر ما در اولین گام بتوانیم از رنجاندن دل آن حجت یگانه الهی خودداری کنیم و با پیمودن صراط مستقیم و دوری از خطاها و گناهان آزار و رنجشی به حضرت نرسانیم، موانع اساسی را رفع کرده ایم و در این صورت، خواهیم توانست گامهای بعدی را نیز در این مسیر برداریم؛ چرا که ما همواره آرزو می کنیم ذره ای بلا و آزار به آن حضرت نرسد و در دعای ندبه می گوییم:«عَزِیزٌ عَلَی انْ تُحِیطَ بِک دُونِی الْبَلْوَی وَلَا ینَالُک مِنِّی ضَجِیعٌ وَ لا شَکوَی؛
آقای من! چقدر بر من سخت است که رنج و بلا تو را احاطه کند و ناله و شکوایی از من به تو نرسد!»
آیا با این حال رواست که ما خود با رفتارهای نادرستمان آن گرامی را بیازاریم و موانع غیبت حضرت را بیشتر کنیم؟
حضرت امام خمینی قدس سره در این باره می فرماید: «نامه اعمال مامی رود پیش امام زمان علیه السلام هفته ای دو دفعه به حسب روایت، من می ترسم ما که ادعای این را داریم که تبع این بزرگوار هستیم، شیعه این بزرگوار هستیم، اگر نامه اعمال را ببیند، و می بیند؛ تحت مراقبت خداست، نعوذ باللَّه شرمنده شود... من خوف آن را دارم که کاری بکنیم که امام زمان علیه السلام پیش خدا شرمنده بشود که اینها شیعه تو هستند این کار را می کنند! نکند یک وقت خدای نخواسته یک کاری از ماها صادر بشود که وقتی نوشته برود، نوشته هایی که ملائکة اللَّه مراقب ما هستند، رقیب هستند، هر انسانی رقیب دارد و مراقبت می شود، ذره هایی که بر قلبهای شما می گذرد، رقیب دارد، چشم ما رقیب دارد، گوش ما رقیب دارد، زبان ما رقیب دارد، قلب ما رقیب دارد. کسانی هستند که مراقبت می کنند اینها را، نکند که خدای نخواسته از من و شما و سایر دوستان امام زمان علیه السلام یک وقت چیزی صادر بشود که موجب افسردگی امام زمان علیه السلام باشد! مراقبت کنید از خودتان.»[1] آری، ابراز محبت به امام عصر علیه السلام و تبلیغ اهداف آن بزرگوار با گناه و معصیت سازگار نیست. با توسعه تقوا و پاکدامنی می توان شمار طرفداران و پیروان حضرت مهدی علیه السلام را افزایش داد و هیچگاه با بی مبالاتی و آلودگی های دنیوی و ارتکاب اعمال زشت نمی توان فرهنگ انتظار را در جامعه گسترش داد.
در فراز اوّل دعای معروفی که از وجود مقدس حضرت مهدی علیه السلام نقل شده است، آن حضرت می فرماید: خدایا! ما را توفیق طاعت و دوری از گناه روزی فرما!» و در ادامه سایر وظائف منتظران را به صورت دعا بیان می فرماید.[2]
2- شناختن جایگاه خود
منتظران راستین که تلاش می کنند تا فرهنگ مهدویت و انتظار را در جامعه گسترش و شمار منتظران حقیقی را هر روز افزایش دهند، چه زیباست که منزلت خود را در نزد امام زمان علیه السلام دریابند، همچنان که لازم است هر کس به منزلت و جایگاه والای حضرت حجت علیه السلام نسبت به فراخور استعدادش معرفت داشته باشد. منتظر وظیفه شناس می داند که بعد از خداوند متعال هیچ کس در این عالم به اندازه امام زمان علیه السلام دلسوز او نیست؛ امام رأفت ویژه ای که به مراتب بالاتر از مهربانی والدین است، به افراد دارد.منتظر آگاه همواره در تمام عرصه هااین جمله حضرت را نصب العین خود قرار می دهد که فرمود:
«إِنَّا غَیرُ مُهْمِلِینَ لِمُرَاعَاتِکمْ وَ لَا نَاسِینَ لِذِکرِکمْ وَ لَوْ لَا ذَلِک لَنَزَلَ بِکمُ اللَّأْوَاءُ وَ اصْطَلَمَکمُ الأَعْدَاء[3]
در مراعات حال شما سهل انگاری نکرده و هرگز شما را فراموش نمی کنیم و اگر توجه و عنایت ما نبود، گرفتاریها و سختیها بر شما نازل شد و دشمنان شما را بیچاره می کردند.»
منتظر، به امدادهای امام زمانش امیدوار است و باور قطعی دارد که در هر جا باشد، در منظر امام عصر علیه السلام است. حضرت نیز در مورد او می اندیشد و در مواقع گرفتاری و ناراحتی بدون اینکه خودش بداند، او را یاری می رساند؛ همچنان که امیر مؤمنان علی علیه السلام فرمود: «ما با شادی شما شاد می شویم و از غم شما اندوهناکیم و از مریضی شما مریض می گردیم و برای شما دعا می کنیم. و شما دعا می کنید و ما آمین می گوییم.»[4] پس در مقابل این همه مهربانی و لطف و صفا ما هم عرض ارادت خالصانه را با تمام وجود به محضرش عرضه می داریم که: «بِأَبِی أَنْتُمْ وَ أُمِّی وَ أَهْلِی وَ مَالِی وَ أُسْرَتِی؛[5]
پدر و مادر، اهل و عیال و مال و خویشاوندانم همه فدای شما باد!»
3- لحظه شماری برای عصر ظهور
یک منتظر مسئولیت پذیر با فراهم کردن بستری مناسب برای ظهور حضرت مهدی علیه السلام لحظه شماری می کند. او تلاش می کند وظائف دوران غیبت را به شایستگی انجام دهد تا اگر به لطف الهی روزی با آن بزرگوار همراه شد، آمادگی انجام دستورات حضرتش را داشته باشد، همچنان که خودش در توقیع شریف به محمد بن جعفر حمیری آموخت که اینگونه اعلام آمادگی کنیم:«یا مَوْلای... نُصْرَتِی مُعَدَّةٌ لَکمْ وَ مَوَدَّتِی خَالِصَةٌ لَکمْ؛[6]
آقای من! اسباب یاریم را برایتان فراهم کرده ام و دوستی و محبت من فقط برای شماست.»
و همچنین عبارات روح نواز و عاشقانه زیارت آن حضرت را با تمام وجود زمزمه کنیم که:
«مَوْلای فَإِنْ أَدْرَکتُ أَیامَک الزَّاهِرَةَ وَ أَعْلامَک الْبَاهِرَةَ فَهَا أَنَا ذَا عَبْدُک الْمُتَصَرِّفُ بَینَ أَمْرِک وَ نَهْیک أَرْجُو بِهِ الشَّهَادَةَ بَینَ یدَیک وَ الْفَوْزَ لَدَیک مَوْلای فَإِنْ أَدْرَکنِی الْمَوْتُ قَبْلَ ظُهُورِک فَإِنِّی أَتَوَسَّلُ بِک وَ بِآبَائِک الطَّاهِرِینَ إِلَی اللَّهِ تَعَالَی وَ أَسْأَلُهُ أَنْ یصَلِّی عَلَی مُحَمَّد وَ آلِ مُحَمَّد وَ أَنْ یجْعَلَ لِی کرَّةً فِی ظُهُورِک وَ رَجْعَةً فِی أَیامِک لأَبْلُغَ مِنْ طَاعَتِک مُرَادِی وَ أَشْفِی مِنْ أَعْدَائِک فُؤَادِی؛[7]
مولای من! اگر روزگار فرخنده و درخشان و پرچمهای پیروزی تو را درک کنم، من نیز یکی از کوچکترین بندگان درگاهت خواهم بود که امر و نهی تو را پذیرایند و با فرمانبرداری از تو شهادت در رکابت را امیدوارند و با پذیرش ولایتت سعادت در نزد تو را خواستارند. آقای من! اگر پیش از ظهورت مرگم فرا رسد، به واسطه تو و پدران پاکت به خدای سبحان توسل می جویم که بر محمد و آل محمد درود فرستد و مرا در زمان ظهورت دوباره بازگرداند و در زمان دولت و حکومتت رجعت کنم تا از اطاعت تو، به مقصودم نائل گردم و قلبم را با انتقام گرفتن از دشمنانت شفا بخشم.»
یک شیعه منتظر، نه تنها برقراری حکومت عدل مهدوی را دوست می دارد، بلکه بالاتر، همچون عاشقی بی قرار همه زیباییها را تحت الشعاع جلوه حکومت امام زمان علیه السلام می داند.
عظمت امام زمان علیه السلام چنان روح و جانش را تسخیر می کند که هیچ ارزشی را بالاتر از آن نمی شناسد. مقام، شهرت، مال دنیا و موقعیتهای ظاهری او را از راه مهدی علیه السلام نمی تواند جدا کند. نجواهای عاشقانه اش همواره در زمین و زمان طنین انداز است که:
«عَزِیزٌ عَلَی أَنْ أَرَی الْخَلْقَ وَ لا تُرَی وَ لا أَسْمَعَ لَک حَسِیساً وَ لا نَجْوَی؛[8]
چقدر سخت است بر من که همه خلق را ببینم، اما تو را نبینم و هیچ از تو صدایی، حتی آهسته هم به گوش من نرسد.»
هر روز عهدش را با امام و رهبر حقیقی خود تجدید می کند که:
«اللَّهُمَّ إِنِّی أُجَدِّدُ لَهُ فِی صَبِیحَةِ یوْمِی هَذَا وَ مَا عِشْتُ مِنْ أَیامِی عَهْداً وَ عَقْداً وَ بَیعَةً لَهُ فِی عُنُقِی لا أَحُولُ عَنْهَا وَ لا أَزُولُ أَبَدا؛[9]
پروردگارا! من در صبح همین روزم و تمام ایامی که در آن زندگانی می کنم، با او عهد خود و عقد بیعت او را که بر گردن من است، تجدید می کنم که هرگز از این عهد و بیعت برنگردم و تا ابد بر آن ثابت قدم باشم.»
منتظران عاشق، کلام امام باقر علیه السلام را همواره در ذهن خود مرور می کنند که آن حضرت فرمود:
«إِنَّ الْقَائِلَ مِنْکمْ إِذَا قَالَ إِنْ أَدْرَکتُ قَائِمَ آلِ مُحَمَّد نَصَرْتُهُ کالْمُقَارِعِ مَعَهُ بِسَیفِهِ؛[10]
اگر کسی از شما بگوید: هرگاه قائم آل محمد صلی الله علیه و آله را درک کنم، هر آینه او را یاری خواهم کرد، پاداش او مانند کسی است که با اسلحه در رکاب آن حضرت بجنگد.»
منتظر مشتاق حکومت مهدوی و ایجاد دولت کریمه امام زمان علیه السلام در هر فرصتی این آرزوی دیرینه اش را بر زبان جاری می کند که:
«اللَّهُمَّ إِنَّا نَرْغَبُ إِلَیک فِی دَوْلَة کرِیمَة تُعِزُّ بِهَا الْإِسْلَامَ وَ أَهْلَهُ وَ تُذِلُّ بِهَا النِّفَاقَ وَ أَهْلَه؛
پروردگارا! ما آرزو داریم که از سوی تو دولتی کریمه برقرار شود که در پرتو آن اسلام و مسلمانان را عزیز کنی و جبهه کفر و نفاق را خوار و ذلیل سازی.»
البته وظائف دیگری نیز برای منتظران گرانقدر و تمام شیفتگان فرهنگ انتظار در دوران غیبت کبری وجود دارد که به علت ضیق مجال فقط به ذکر فهرست آنان می پردازیم:
دشمنی با دشمنان امام زمان علیه السلام، دعا برای سلامتی حضرت، دعا برای تعجیل ظهور، مداومت به دعای عهد و تجدید پیمان، دعا برای پیوستن به جمع یاران مهدی علیه السلام، بصیرت و آگاهی به دین و معارف اهل بیت علیه السلام، صبر بر سختیها و مشکلات، داشتن روحیه امیدواری و انتظار به آینده ای روشن و امید دادن به دیگران، صدقه دادن برای حفظ وجود مبارک امام عصر علیه السلام، حج کردن یا نائب برای حج گرفتن از طرف امام علیه السلام تعظیم تمام شعائری که به تجلیل از آن گرامی بینجامد، خواندن زیارتهای مخصوص امام زمان علیه السلام، تجمع در امکنه و مراکزی که به نام آن گرامی می باشد، تبلیغ عمومی و خصوصی برای امام زمان علیه السلام، برخاستن به خاطر تعظیم شنیدن نام مبارک آن حضرت، مداومت به زیارت، بهره گیری از هر شیوه پسندیده ای که به ترویج و نشر فرهنگ مهدویت و انتظار بینجامد و دل آن حضرت را شاد کند، همگانی کردن دعاهای آن حضرت در مجالس، شناساندن وجود امام زمان علیه السلام و خصائص و ویژگیهای آن گرامی، بیان محاسن و زیباییهای حکومت مهدوی، سخن گفتن از یاران امام و صفات آنان.
پی نوشت ها:
[1] صحیفه نور، ج 7، ص 267.
[2] البلد الامین، ص 349.
[3] احتجاج، ج 2، ص 495.
[4] بصائر الدرجات، جزء 5، باب 16.
[5] البلد الامین، ص 300.
[6] بحار الانوار، ج 43، ص 171.
[7] فرازى از زیارت حضرت امام زمان علیه السلام، مصباح الزائر، ص 437.
[8] دعاى ندبه.
[9] دعاى عهد.
[10] الکافى، ج 8، ص 80.
منبع: حوزه نت
