متأسفانه والدین نا آگاه که بیشتر اوقات خود را صرف رسیدن و پرداختن به کارهای شخصی و آمال و آرزوهای دور و دراز خود می کنند، گذاشتن وقت برای صحبتهای فرزندانشان را کاری بی ارزش و عبث و گاهی اتلاف وقت می دانند؛ غافل از این که در مقابل فرزندان خود حقی و وظیفه ای شرعی و اجتماعی دارند و والدین با کوتاهی در این زمینه، زمینه انحراف فرزندان را با دست خود فراهم خواهند کرد.
پدر و مادر اگر برنامه ریزی درستی در تقسیم اوقات خود داشته باشند، ایجاد ارتباط با فرزندانشان هرگز لطمه ای به انجام دیگر وظایف آنان وارد نخواهد کرد. والدین و مربیان باید بدانند که فرزندانشان نیازمند آنند که به حرفهایشان گوش فرا داده شود و انجام این امر به قدری اهمیت دارد که با هیچ ارزش دیگری قابل مقایسه نخواهد بود و از نظر روانی، مناسبترین اوقات برای صحبت با فرزندان هنگامی است که به رختخواب رفته اند و می خواهند بخوابند. با شرح داستانهای جالب می توان ارزشهای والا را در ذهنشان جایگزین کرد. البته فرصت زمان بعد از صرف نهار و شام نیز وقت مناسب دیگری می باشد.
فرزندانی که از طرف والدین خویش در نمی شوند، حتی با وجود تمام امکانات رفاهی و سرگرمیهای مختلف، باز هم احساس تنهایی می کنند و اگر این حالت ادامه یابد، عواقب ناخوشایندی در بر خواهند داشت؛ بخصوص زمانی که بزرگتر شوند و قدرت درک و تحلیل آنها بیشتر شود، والدین را به عنوان محرم راز خود به حساب نمی آورند و در نتیجه، این جدایی و تنهایی، عدم احساس امنیت روحی آنان را در پی خواهد داشت و با این وضعیت نمی توان از آنان انتظار آینده ای درخشان داشت.
یکی دیگر از نتایج سوء عدم درک وارتباط محبت آمیز با فرزندان از بین رفتن استعدادهای فرزندان است، زیرا با وجود چنین ارتباط نامطلوب بین والدین و فرزندان آنان موفق نمی شوند فرزندان را در زمینه های مورد علاقه و استعدادهایشان هدایت و کمک و ارشادنمایند.
والدینی که با فرزندان خود رابطه نزدیک و محبت آمیز دارند، نه تنها قادرند از مشکلات روحی آنان با خبر شوند، بلکه این امر سبب خواهد شد که از استعداد و تواناییهای فرزندان خود نیز آگاهی یافته و با ارائه راهنماییهای لازم، موجب شکوفایی استعدادهای آنان شوند.
بهترین راه برای شکوفایی استعداد و خلاقیت نوجوانان این است که مربیان و والدین دقت و مراقبت کنند که کودک در انجام چه کارهایی رغبت و تمایل بیشتری نشان می دهد و توانایی و کارآنان در چه زمینه ای بازده بیشتری دارد؛ از این طریق می توان بهترین راهنماییها را ارائه داد.
راه دیگر شکوفا کردن استعدادهای نوجوانان و نونهالان، توجه مربیان و والدین به سرگرمیهای آنان است، زیرا کودکان و نوجوانان به طور ناخوداگاه و خارج از هرگونه اضطرابی، هنگام بازی و فعالیتهای مورد علاقه خود، استعدادهای نهفته خویش را آشکار می کنند.
در انجام فعالیتها و سرگرمیهای مختلف کودکان و نوجوانان باید توجه داشت که بعضی از آنان به مطالعه رو می آورند؛ عده ای تمایل به ساختن وسایل فنی دارند؛ گروهی به خطاطی و نقاشی علاقه مندند و عده ای به خواندن قرآن با صوتی ملیح، رغبت نشان می دهند؛ در این میان، پدر و مادر می توانند در جهت دهی و تشویق آنها نقش عمده و سازنده و تعیین کننده ای را ایفا کنند. البته نباید به طور سطحی برخورد کنند، یا قضاوت عجولانه نمایند، بلکه با کمک مشاور و معلمان مدرسه و پی گیریهای مستمر در دوره راهنمایی می توانند به این مسأله پی ببرند. علاوه بر این، زمانی این استعدادها شکوفا خواهد شد که افراد در جهت استعدادهای مطمئن خود هدایت شده باشند و والدین زمانی می توانند در این زمینه کمک کنند که همواره از درک فرزندانشان عاجز نباشند.
برای انجام ارزشیابی و امتحان صحیح و دقیق، باید تمام عوامل و اهداف ارزشیابی در نظر گرفته شود. ارزشیابی عملا نوعی قضاوت است و چون این قضاوت درباره شخصیت فرزند یا دانش آموز انجام می گیرد، باید خیلی ظریف و دقیق و عادلانه صورت گیرد و اعلام نتیجه آن، باید طوری باشد که در جهت اهداف پرورشی، رشد و علاقه مفید و مؤثر باشد و ما را به اهداف تعلیم و تربیت نزدیک سازد. نحوه عرضه نتیجه ارزشیابی باید به گونه ای باشد که در عین حفظ شخصیت دانش آموز و حرمت عزت نفس وی، موجبات دلسردی، بی علاقگی و یا غرور بیش از حد دانش آموز را فراهم نسازد. در آنان موقعیتی فراهم سازد که به تلاش بیشتر در جهت پیشرفت تحصیلی ترغیب شوند. برای ارزشیابی و قضاوت صحیح در مورد پیشرفت تحصیلی، هر چه اطلاعات بیشتری از دانش آموز در اختیار ما باشد نتیجه ارزشیابی درست تر و قابل اعتمادتر خواهد بود. در ارزشیابی علاوه بر اندازه گیری، چون همواره با یک نوع قضاوت کیفی درباره مطلوب بودن یا نبودن شخصیت همراه است، برای صحت و دقت بیشتر باید به عواملی چون موضوع تدریس، روش تدریس، حجم درس، پرسشهای مکرر در کلاس، میزان دقت در طرح سؤال، دانسته های قبلی دانش آموز و استانداردهای علمی در طرح سؤال، فرصت یادگیری دانش آموز، شرایط روحی و روانی وی، سن و تواناییهای فردی و بهره هوشی، موقعیت خانوادگی، میزان همکاری و صمیمیت والدین با یکدیگر، توجه شود تا بتوان به ارزشیابی و سنجش دقیقی دست یافت.
بنابراین تنها نمره خام کتبی مدرسه نمی تواند شاخص گویا و دقیقی برای ارزشیابی و قضاوت صحیح درباره پیشرفت تحصیلی و رفتار و کوشش دانش آموز باشد. با این توضیحات ما در ارزشیابی فرزندانمان یا دانش آموزان باید به تلاش و کوشش آنها ارج نهیم نه به نمرات بیست آنان . از این رو برای جلوگیری از تنشهایی که از عرضه نمرات خام به والدین دانش آموزان و سابقه ذهنی، که فعلا در جامعه از نمره بیست وجود دارد، باید چاره ای اندیشید که پس از هر ارزشیابی دقیقا اهداف آن تحقق یابد .
منبع: والدین و مربیان مسؤول، رضا فرهادیان، چاپ پنجم، مؤسسه بوستان کتاب، قم 1392
.jpg "غیرت چیست؟ اقسام غیرت کدامند؟ علل بی غیرتی چیست؟")
