الف. خود کم بینی؛ انسان با آنکه دارای ارزش ها و لیاقت های خاص خود است، ولی خود را ناچیزتر از آنچه هست، می انگارد! به عبارت دیگر خود و ارزش های خویش را باور ندارد.
ب. دیگر بزرگ بینی؛ منظور این است که گاهی انسان برای دیگران هیبتی تصوّر می کند و آن چنان آنها را در خیال خود بزرگ جلوه می دهد، که گویی خودش در برابر آنان موری به درگاه سلیمان و یا ذره ای در برابر خورشید است و همین امر باعث می شود وقتی در برابر آنها قرار گرفت، دست و پای خودش را گم کند.
ج. عدم اعتماد به نفس؛ این امر گاهی به جهت عدم تسلّط است؛ چون بر چیزی که باید بازگو کند، کاملًا مسلّط نیست و دچار تزلزل می شود.
برای درمان این پدیده می توان به راهکارهای عملی زیر توجه کرد
البته ضروری است این راه کارها به طور جدی و پی گیر دنبال شود:1- قبل از هر چیز، شناخت خود را از توانمندی ها و نقاط قوت و خصوصیات مثبت خویش گسترش دهید و در نتیجه خود را مثبت ارزیابی کنید.
2- به تجربه های تلخ و شکست های گذشته و نیز احساسات و تخیلات منفی درباره خود نیندیشید و بکوشید آنها را از فضای ذهن تان بیرون بریزید.
3- در انتخاب دوستان، همدرسی ها و هم اتاقی های خود دقت کنید. بکوشید با افراد بانشاط و اجتماعی بیشتر رفت و آمد کرده و از نحوه برخورد و روابط اجتماعی آنها الگو بگیرید.
4- اگر در ابتدا دچار اضطراب شدید، نباید نگران شوید؛ تا به زمین نخورید راه رفتن را نمی آموزید.
5- در محیطهای دوستانه بیشتر صحبت کنید.
6- اگر وارد محیط جدیدی شدید، سعی کنید به آداب رسوم آن آشنا شوید؛ ولی محکوم آن نشوید.
7- اگر به هنگام صحبت از نگاه کردن در چهره دیگران هراس دارید و موجب اضطراب شما می شود، سعی کنید به آنها خیره نشوید و به آنها توجه نکنید.
8- مسئولیت پذیری در اجتماع را در کارهای کوچک و کوتاه مدت، آغاز و تمرین کنید تا ابهت خیالی این محیط برای شما از بین برود.
منبع: حوزه نت
