«وَ رَحْمَتی وَسِعَتْ کُلَّ شَیءٍ.»
و [گستره ی] رحمتم همه چیز را فراگرفته است.1
عبور می کند از رگ برگ های نازک درخت توت، از لابه لای ابرهای باران زا، از پرتو باریک خورشید که بر لبه ی پله ی ایوانِ خانه ی مان می تابد، از ترمز ماشین پدرم که همیشه مواظبش بوده، از برگه ی امتحانیِ من، از جزر و مد دریا، از شن های روان کویر، از هرپدیده ای که هنوز اتفاق نیفتاده...رحمت تو عبور می کند.
رحمت تو آن نخ نامرئیِ محکمی است که دنیا را نگه داشته است.
رحمت تو آن چتر بزرگی است که سایه انداخته روی همه چیز.
رحمتِ بی پایان، رحمتِ بی دریغ، رحمت گسترده ی تو ...
و [گستره ی] رحمتم همه چیز را فراگرفته است.1
عبور می کند از رگ برگ های نازک درخت توت، از لابه لای ابرهای باران زا، از پرتو باریک خورشید که بر لبه ی پله ی ایوانِ خانه ی مان می تابد، از ترمز ماشین پدرم که همیشه مواظبش بوده، از برگه ی امتحانیِ من، از جزر و مد دریا، از شن های روان کویر، از هرپدیده ای که هنوز اتفاق نیفتاده...رحمت تو عبور می کند.
رحمت تو آن نخ نامرئیِ محکمی است که دنیا را نگه داشته است.
رحمت تو آن چتر بزرگی است که سایه انداخته روی همه چیز.
رحمتِ بی پایان، رحمتِ بی دریغ، رحمت گسترده ی تو ...
نویسنده: اکرم کشایی
تصویرساز: محمدصادق کرایی
پی نوشت:
1. سوره ی اعراف، آیه ی156
