گوژپشت تپل
اولین و مهم ترین اثر در انجام این بازی ها و افراط در آن چاقی است که خود عامل بسیاری از بیماری ها در آینده برای کودکان می شود. آمارها نشان می دهند که سرعت چاق شدن از سال ۱۹۸۰ میلادی در افراد بالغ دو برابر و در کودکان به سه برابر رسیده است. اما همه ضرر جسمی بازی های کامپیوتری محدود به بی تحرکی نمی شود و گاه آثار مخربی با خود به همراه می آورد که با سال ها ورزش نیز شاید درمان نشود.جدیدترین یافته ها بیان می کنند که کودکان و نوجوانان در صورت نشستن بیش از حد پشت کامپیوتر یا انجام بازی با کنسول های بازی اعتیاد آور با مشکلات جدی در ستون فقرات خود و خمیدگی حاصل از آن مواجه خواهند شد.
متخصصان می گویند که دوره های طولانی نشستن روبه روی کنسول های بازی و قوز کردن روی تلفن های هوشمند، باعث تخریب در وضع اندام کودکان می شوند و در برخی موارد منجر به مشکلاتی خواهند شد که تا پایان عمر این کودکان را رها نخواهد کرد.
آیا فرزندم بیمار شده است؟
ساده ترین آزمایش برای تشخیص مشکلات استخوان پشت ناشی از بازی های کامپیوتری در کودکان این است تا ببینیم که آیا کودکان می توانند خود را خم کنند و پنجه پای خودشان را لمس کنند یا خیر. به گفته متخصصان، کودکان مبتلا، با انحنای محور کمر خود نخواهند توانست آن قدر از خود انعطاف نشان دهند که سر انگشتانشان به پنجه پا برسد. کودکان اغلب در هنگام انجام یک بازی کامپیوتری، اندام خود را در وضعیتی قرار می دهند که برای ستون فقرات آن ها مضر است و این حالت به دیسک کمر، ماهیچه ها و رباط ها فشار می آورد. آن ها به حدی در بازی فرو می روند که به هیچ گونه درد و ناراحتی توجه نمی کنند.
چه خطر دیگری وجود دارد؟
آنچه در انجام این بازی ها و اثرات جسمی ناشی از آن مهم است این است که کودکان به دلیل فرو رفتن در این بازی ها درد را که یکی از مهمترین علامت ایجاد مشکل است، نادیده می گیرند. افراط در انجام بازی های کامپیوتری منجر به فشار به مهره های گردن و مشکلات ناشی از آن در آینده و زانو درد، آسیب به تاندون های دست و مچ در درازمدت یا مشکلات پوستی در کودکان از جمله سفتی یا پوسته پوسته شدن دست، یا زگیل زدن روی دست، زخم های پوستی یا آماس غدد تولید کننده عرق در کف دست (که یک اختلال پوستی مربوط به کنسول های بازی است که زخم های دردناکی روی کف دست و انگشتان ایجاد می کند) می شود.همچنین افراط در انجام این بازی ها منجر به سردرد، سرگیجه و بعدها منجر به ایجاد حالت تهوع به خاطر دیدن صفحه نمایش به مدت طولانی می شود.
در بازی های جدیدتر، مشکلات کمتر می شوند؟
اما همه کنسول های بازی الزاماً نیاز به یکجا نشینی ندارند. شرکت های تولیدکننده انواع بازی های کامپیوتری برای بقای درازمدت خود دست به نوآوری زده و کنسول هایی را ساخته اند که نه تنها بازی کردن با آن ها نیاز به یکجا نشستن ندارد بلکه حتی می توان از آن ها به عنوان ابزار ورزشی استفاده کرد.از این میان می توان به نینتند و Wii اشاره کرد که این روزها در بین گیم باز های ایرانی نیز محبوب شده است. با این کنسول می توان حتی بازی های پرتحرکی مثل تنیس را درست همان گونه که یک ورزشکار تنیس انجام می دهد، بازی کرد (هرچند افراط در انجام این بازی نیز مشکلات بسیار عمده ای در تاندون های دست و مچ ایجاد می کند)، اما نسل تکامل یافته تر این کنسول های بازی کینکت مایکروسافت است که حتی بدن بازی کننده را نیز تشخیص داده و فرد مجبور است برای بازی از تمام بدن خود استفاده کند. دست کم در حال حاضر ادعای سازندگان این دو کنسول و شرکت های رقیب دیگری که آن ها هم ابزار بازی خود را به این بازار عرضه کرده اند این است که اسباب بازی های آن ها، برای سلامت جسمی کودک خیلی هم مفید هستند.
اما هر چقدر که این ابزارها از نظر جسمی کم ضرر و بی ضرر باشند، باز هم افراط در انجام این بازی ها منجر به ایجاد نوعی اعتیاد در کودکان می شود و این اعتیاد حتی اگر هم از اثرات زیان بار جسمی مبرا باشد، اثرات روحی آن همچنان به قوت خود باقی است.
کودکانی که به این واقعیت مجازی معتاد هستند، توان ارتباط آسان با افراد حقیقی را به صورت رو در رو از دست می دهند و در مواقعی حتی برخی از این کودکان بین دنیای واقعی و دنیای مجازی خود دچار نوعی گیجی می شوند و نمی توانند بین آن ها تمایز ایجاد کنند. کودکان خجالتی و کودکانی که از لحاظ اجتماعی به اصطلاح دست و پا چلفتی هستند، بیشتر از کودکانی که در فعالیت های ورزشی یا در فعالیت های گروهی شرکت می کنند، در معرض ابتلا به اعتیاد به بازی های کامپیوتری هستند.
پلی استیشن یا تلویزیون؟
اما این همه ماجرا نیست، چرا که از سوی دیگر گروهی از دانشمندان و روان شناسان ادعا می کنند که بازی های کامپیوتری می توانند مزایای زیادی نیز داشته باشند. خیلی از روان شناسان گذراندن وقت برای انجام این بازی ها را برای کودکان خیلی مفیدتر از تماشای تلویزیون می دانند. البته مفید بودن برخی از بازی های کامپیوتری وابسته به ماهیت آن است. ولی به طور عمده از نظر برخی از روا ن شناسان و محققان مهم ترین آن این است که انجام اکثر این بازی ها باعث افزایش هوش در این بچه ها می شوند. برخی از بازی ها که ماهیت هدف گیری دارند، منجر به افزایش تطبیق دست و چشم می شوند یا مهارت فضایی و تخمین زدن را در کودکان تقویت می کنند.در برخی از بازی ها کودک توانایی ایجاد راه های خلاقانه برای حل معماهای بازی را می آموزد. در این بازی ها کودکان مهارت های تفکر و همچنین تحلیل سریع مسائل (بدون اینکه دقت آن ها کاهش یابد) را در سطوح بالا یاد می گیرند که در آینده به آن نیاز خواهند داشت و البته در هیچ مدرسه ای آن را یاد نمی گیرند.
روان شناسان می گویند که این بازی ها ساختار فیزیکی مغز را به شیوه ای مشابه با یاد گرفتن برای خواندن، نواختن پیانو یا نقشه خوانی تغییر می دهند. در بعضی از سطوح بالاتر این بازی ها، کودک اولین بار شکست می خورد اما او دست از بازی نمی کشد و ادامه می دهد تا اینکه موفق شود به مرحله بعد برسد و این منجر به استقامت کودک در برخورد با مشکلات می شود. علاوه بر آن، این بازی ها خطر کردن و اعتماد به نفس بچه ها را در آینده بالا می برند.
منبع: حوزه نت
