۱- کاراکال (The caracal (Felis caracal
نام کاراکال برگرفته از لغت ترکی موسوم به کارا کولاک (Kara Kulak) است که در اصل به معنی گوش سیاه است اما نباید آن‌ها را با سیاه‌گوش که یک گربه‌سان دیگر است، اشتباه گرفت. کاراکال و سیاه‌گوش دو گونه‌ای هستند که در کشور ما نیز وجود دارند. کاراکال را در نواحی اطراف یزد با نام یوزو می‌شناسند. جثه آن‌ها بزرگ‌تر از گربه اهلی است و دست و پایی بلند دارند که البته پاها از دست‌ها بلندتر است. کاراکال گوش‌های بزرگ و مثلثی شکلی دارد و دسته‌ای از موهای سیاه به طول تقریبی ۶ سانتی‌متر هم در انتهای آن دیده می‌شود. دم کاراکال کوتاه است اما از دم سیاه‌گوش قدری بلندتر است و انتهای آن هم سیاه نیست. در مجموع ویژگی شاخص این حیوان موهای پشت کوتاه و به رنگ زرد شنی متمایل به قرمز تا دارچینی متمایل به قهوه‌ای با هاله‌ای سیاه‌رنگ و زیر بدن سفید است.این حیوان مجموعه‌ای از سازگاری‌هاست که باعث شده بتواند در زیستگاه‌های مختلف زندگی کند. این سازگاری‌ها عبارتند از داشتن گوش‌های بلند و به شدت انعطاف‌پذیر که کمک می‌کند تا آن‌ها کوچک‌ترین صداها را هم بشنوند، پاهای این حیوان بشدت ورزیده است به طوری که اجازه چندین متر پرش را می‌دهد و در اصل کاراکال به شکار پرنده بسیار مشهور است. آن‌ها از پستانداران کوچک، پرندگان و حتی خزندگان تغذیه می‌کنند. کاراکال‌ها در آفریقا و آسیای میانه یافت می‌شوند و طول بدن آن‌ها بدون احتساب دم حدوداً ۳۰ سانتی‌متری به یک متر هم می‌رسد.
در تصویر ذیل هر دو این گونه‌ها را مشاهده می‌کنید: تصویر اول متعلق به میکائیل، کاراکال نر باغ‌وحش تهران است. این حیوان زیبا حدود ۷ سال پیش در حالی که ۳ سال بیشتر نداشت، بصورت غیرقانونی در روستایی کوچک در نزدیک شیراز شکار شد. پس از طی مراحل درمان در منطقه حفاظت‌شده بهرام‌گور با یک گردنبند رادیویی رهاسازی شد. اما متاسفانه دوماه بعد در حالی پیدا شد که افراد سودجو بشدت وی را مورد آزار و اذیت قرار داده بودند. تصویر کنار این حیوان متعلق به مخمل، سیاه‌گوش باغ‌وحش تهران است.
۲- روباه فنک (The fennec fox (Vulpes zerda
روباه فنک در آفریقای شمالی و ساهارا (Sahara) زیست می‌کند. گوش‌های بزرگ این روباه به ۱۵ سانت طول هم می‌رسد. نقش گوش‌ها این است که حرارت را مانند رادیاتور از خودشان متصاعد می‌کنند و از طرف دیگر به اندازه‌ای حساس هستند که این حیوان از طریق آن‌ها می‌تواند شکارش را حتی در زیرزمین هم پیدا کند. روباه فنک در شب فعال است و از پستانداران کوچک، پرندگان و حشرات تغذیه می‌کند.طول عمر این حیوان حدود ۱۴ سال است و اندازه طول بدنش بدون احتساب دم به ۴۰ سانت می‌رسد. دم نیز به طور متوسط حدود ۳۰ سانتی‌متر است. صدای شبیه به گریه آنی این حیوان یا صدای خرناس مانند برخواسته از حس امنیت و آسایش یا حالت غرغرهای خشمگین با دندان‌های آشکار را می‌توان از جمله ویژگی‌های منحصربفرد در این گونه قلمداد کرد. دشمن طبیعی این حیوان، شاه‌بوف است. فنک یک لغت عربی است و در اصل به معنای روباه می‌باشد. روباه فنک در کشور الجزیره نماد ملی است.
۳- ماهیخورک پشت‌سیاه (Black backed kingfisher (Ceyx erithaca
ماهیخورک پشت سیاه تقریباً ۱۳ سانتی‌متر طول دارد. در ایران سه گونه ماهیخورک یافت می‌شود: ماهیخورک معمولی، ماهیخورک سینه سفید یا گلوسفید و ماهیخورک ابلق که هر سه گونه در ایران بومی و فراوان هستند. ماهی‌خورک‌ها پرندگانی با پر و بال رنگین، منقار نسبتاً بزرگ و سخت هستند و اغلب هم همانطور که از نام آن‌ها برمی‌آید، از ماهی و حشرات تغذیه می‌کنند.ماهیخورک پشت‌سیاه در نزدیکی رودخانه‌ها و نهرهای سایه‌گیر و در نواحی آسیای جنوب‌شرقی و هندوستان زیست و از حشرات، حلزون‌ها، مارمولک‌های کوچک، قورباغه‌ها و خرچنگ‌های کنار رودخانه تغذیه می‌کند. ماهی‌خورک‌های پشت سیاه در حاشیه رودخانه‌ها لانه‌هایی شبیه به تونل می‌سازند که طول آن‌ها می‌تواند به یک متر هم برسد. حفر این لانه‌ها برای ماهی‌خورک‌های پشت سیاه گاهی یک هفته زمان می‌برد.
۴- میمون سرخ زنگبار (The Zanzibar red colobus (Procolobus kirkii)
این میمون تنها در کشور زنگبار یافت می‌شود آن هم در جزیره‌ای که اندکی دورتر از سواحل کشور تانزانیاست. میمون سرخ زنگبار گونه‌ای در معرض خطر است که تنها ۳ هزار فرد از آن در طبیعت وحشی باقی مانده است. متاسفانه مردم این کشور نسبت به این حیوان بدبین هستند و آن‌ها را میمون‌های سمی خطاب می‌کنند آن هم فقط به دلیل بوی غیرمتعارفی که از این میمون‌ها استشمام می‌شود.میمون‌های سرخ زنگبار خیلی اجتماعی هستند و در دسته‌های بالغ بر ۵۰تایی با یکدیگر زندگی می‌کنند. نسبت جنس مذکر به مونث در این میمون‌ها ۱ به ۲ است. میمون‌های سرخ از برگ درختان، دانه‌ها و گل‌هایی که در جنگل، نواحی ساحلی و باتلاق‌ها پیدا می‌شود؛ تغذیه می‌کنند. یک عادت میمون‌های سرخ زنگبار تغذیه از میوه‌های کال است چرا که معده آن‌ها توانایی استفاده از قند میوه‌های رسیده را ندارد. یک عادت دیگرشان هم خوردن ذغال چوب است که به گوارش‌شان کمک می‌کند.
۵- ماهی ماندارین (The Mandarin fish (Synchiropus splendidus
ماهی ماندارین در نواحی جنوب‌غربی اقیانوس آرام یعنی در مجاورت استرالیا، تایوان و فیلیپین زیست می‌کند. رنگ‌بندی این ماهی شبیه رداهای ارزشمندی است که زمانی امپراطوران و بوروکرات‌های چینی ماندارین بر تن می‌کردند. ماندارین‌ها یا بوروکرات‌های چینی قریب ۱۳۰۰ سال (از ۶۰۵ میلادی تا ۱۹۰۵ میلادی) در این کشور بر مسند قدرت تکیه زده بودند. رنگ آبی ماهی ماندارین ناشی از رنگدانه‌های سلولی است که منحصر به این گونه خاص می‌باشد. ماهی ماندارین تنها ۶ سانتی‌متر طول دارد. این ماهی در دریاچه‌های بکر و صخره‌های مرجانی که از تخریب‌های انسانی آسیب زیادی ندیده باشند، زیست کرده و از سخت‌پوستان تغذیه می‌کند.
منبع: سایت برترینها
