اذان که میگویند، دلهای مؤمنانه، انگار یک دور عرش را زیارت میکنند و برمیگردند.
اذان که میگویند، انگار اتّفاق بزرگی در آفرینش به جریان میافتد.
سجّادهها که پهن میشوند، فرشتهها رفت‌وآمدشان به زمین سرعت میگیرد.
سجّادهها که پهن میشوند، دنیا پر میشود از بوی بهشت.
آدمهای نمازخوان، مخصوصاً آنهایی که توفیق نماز جماعت دارند، منتظر «اقامه» خواندنِ «امام» میمانند، تا بعد از آن، تکبیر بگویند و همه با هم نماز را شروع کنند.
حال و هوای زیبایی است آن لحظات.
لحظات انتظار برای شنیدن اقامه خواندنِ امام.
***
حالا قرنهاست که ما مسلمانها در چنین حال و هوایی نفس میکشیم.
رسول مهربان خدا که آمد، انگار اذان دلنشین اسلام گفته شد. دل آدمهای نمازخوان پر کشید و تا آسمان بالا رفت؛ دلهای مؤمنانه، با رسیدن به نور اسلام، به زیارت عرش دست یافتند؛ آن اتّفاق بسیار بزرگ در آفرینش به جریان افتاد. بعد، سجّادهی سبز غدیر پهن شد. انگار فرشتهها رفت و آمدشان به زمین سرعت گرفت؛ دنیا پر از بوی بهشت شد.
حالا قرنهاست که ما منتظریم تا «امام» اقامه بخواند و بعد تمام جهانیان تکبیر بگویند و همه با هم به او اقتدا کنند.
تمام عالَم، به امامت او!
چه نماز دل‌پذیری!
چه دنیای پرشکوهی!
منبع: مجله باران
