اوقات فراغت، فرصت های ارزشمندی هستند برای کشف استعدادهای نهفته ی مان یا شناسایی توانمندی هایی از ذهن و روح و جسم مان که از آن بی خبریم. در سال های گذشته، پازل اوقات فراغت به شکل دیگری چیده می شد؛ قسمتی از این زمان صرف بازی های محلی و قسمتی دیگر کمک در کارهای خانه، گشت وگذار و دیدار از طبیعت و گاه کلاس های تابستانی برای یادگیری حرفه ای تازه، بعضی از بچه ها هم در پایگاه های بسیج محلی ثبت نام می کردند و تا پایان تابستان در آن جا فعالیت داشتند؛ حتی تعدادی برای کمک به اقتصاد خانواده و مخارج تحصیلی شان کسب و کارهای کوچک راه می انداختند و تابستانی پربار برای خود به وجود می آوردند.
آن روزها تابستان که از راه می رسید بازی با کوچه پیوند می خورد؛ قایم باشک، گرگم به هوا، الک دولک، هفت سنگ، خاله بازی، گل کوچیک و... این بازی ها توی همه ی محله ها دیده می شد، کوچه ها پر می شد از سروصدای شاد بچه ها و گه گاه که شیطنت های شان صدای زنگ در خانه ای را می نواخت: «حاج خانوم ببخشید! توپ ما افتاده توی حیاط شما، می شه بهمون بدید؟» و ده ها چشمی که در انتظار گرفتن توپ و ادامه ی بازی صاحب خانه را با دل نگرانی نگاه می کردند و باقی قضایا...
نکته ی مهم این جا بود که این بازی ها غیر از فعالیت جسمانی و شادی های جمعی، به بچه ها تجربه ی همکاری و کار دسته جمعی یا حتی مدیریت یک جمع را آموزش می داد.
اما امروزه اکثر خانه ها تبدیل شده به آپارتمان های کوچک و عقاید جدیدی که باعث شده کم تر زمانی پیش بیاید تا نوجوانان بازی های محلی کوچه را تجربه کنند و حتی خانواده هایی که تصور می کنند در این زمانه نمی شود به دوستان و همسایه ها اعتماد کرد؛ کوچه ناامن است و برای رفت وآمد بچه ها مناسب نیست و حتی خانواده ها به دلیل مشغله های زیاد، فرصتی برای دیدن طبیعت و گردشگری هم پیدا نمی کنند.
درنتیجه اکثر ساعت های اوقاف فراغت محدود شده به گوشه نشینی در یک اتاق به همراه یک گوشی موبایل یا یک دستگاه کامپیوتر و سکوت و سکوت...
قضاوت با خود شما...
منبع: مجله باران
