وارد این بازار که بشوید، از کفش‌هایی که معلوم است از مسجدها و حسینیه‌ها دزدیده‌شده‌اند؛ تا وسایل کوچک و کم‌ارزشی مثل شیر آب و جای صابون مایع و شلنگ دستشویی که طبیعتاً از پارک‌های عمومی دزدیده‌شده‌اند؛ تا وسایل نفیس‌تر که محصول دزدی‌های بزرگ‌تر از جاهای مهم‌تر است، برای فروش عرضه‌شده؛ اما تمامی این اموال دزدی در یک‌چیز مشترک‌اند: فروشنده حقی برای فروش و استفاده از آن‌ها ندارد و این کارش حرام است، هرچند متأسفانه مال حرام و حرام‌خواری، برای بعضی‌ها هیچ اهمیتی ندارد.
بسته به اهمیت چیزی که دزدیده می‌شود، میزان پستی و شرارتِ دزد و جزایی که در انتظار اوست، متفاوت است. بعضی دزدی‌ها در دادگاه‌های دنیا قابل محاکمه‌اند و مجازاتشان هم قابل اجراست؛ اما بعضی دزدی‌ها را هرگز نمی‌توان در این دنیا به محکمه برد و البته مجازاتشان هم فقط به عهدهٔ خداست.
یکی از بزرگترین دزدی‌های تاریخ که مسیر تاریخ را عوض کرد و گناهش را کسی جز خدا نمی‌تواند محاسبه کند، غصب خلافت بود. خلافتی که حق مسلم امیرالمؤمنین (ع) بود و اگر ایشان پس از پیامبر (ص) خلیفه مسلمین می‌شد، یقیناً سرنوشت مسلمانان، به گونهٔ دیگر رقم می‌خورد و طبیعتاً پس از ایشان تا امروز و تا روز قیامت، اتفاقات متفاوتی برای جامعه بشری می‌افتاد. حضرت زهرا (س) در فرازهای پایانی خطبه فدکیه به این دزدی بزرگ اشاره کرده و فرمودند که جزای آن، آتش شعله‌ور غضب و قهر الهی است.
خطبه فدکیه:
أَلَا وَ قَدْ قُلْتُ مَا قُلْتُ هَذَا عَلَى مَعْرِفَةٍ مِنِّی بِالْجِذْلَةِ الَّتِی خَامَرَتْکُمْ وَ الْغَدْرَةِ الَّتِی اسْتَشْعَرَتْهَا قُلُوبُکُمْ وَ لَکِنَّهَا فَیْضَةُ النَّفْسِ وَ نَفْثَةُ الْغَیْظِ وَ خَوَرُ الْقَنَاةِ وَ بَثَّةُ الصَّدْرِ وَ تَقْدِمَةُ الْحُجَّةِ فَدُونَکُمُوهَا فَاحْتَقِبُوهَا دَبِرَةَ الظَّهْرِ نَقِبَةَ الْخُفِ بَاقِیَةَ الْعَارِ مَوْسُومَةً بِغَضَبِ الْجَبَّارِ وَ شَنَارِ الْأَبَدِ مَوْصُولَةً بِـ «نَارِ اللَّهِ الْمُوقَدَةُ الَّتِی تَطَّلِعُ عَلَى الْأَفْئِدَةِ»[1]؛[2]آگاه باشید آنچه گفتم با شناخت کاملم بود، به سستی پدید آمده در اخلاق شما و بی‌وفائی و نیرنگ ایجادشده در قلوب شما ولیکن این‌ها خروشِ دلِ اندوهگین است و بیرون ریختنِ خشم و غضب و آنچه قابل تحمّلم نیست. این‌ها جوشش سینه‌ام و بیان دلیل و برهان است، پس خلافت را بگیرید، ولی بدانید که پشت این شترِ خلافت، زخم است و پای آن، سوراخ و تاول‌دار. عار و ننگش باقی و نشان از غضب خدا و ننگ ابدی دارد و به آتش شعله‌ور خدا که بر قلب‌ها احاطه می‌یابد متصل است.
پینوشت:
[1] سوره همزه، آیات 6 و 7.
[2] طبرسی، احمد بن علی، الإحتجاج علی أهل اللجاج، ج 1، ص: 104.
