امروزه آگاهی وسیع‌تری از این تأثیرات داریم و این امر منجر شده است که گروه‌هایی به وجود آید تا آنکه رویکردها و راهبردهایی برای مقابله با تصادفات و اتفاقات ناگوار تدارک ببینند. سرویس روان شناسان آموزشی در واقع گروهی از افراد می باشند که در برخورد با اتفاقات و تصادفات در مدارس کمکهایی ارائه می دهند. هاجتون نقشهای محلی از تمامی سرویس های روان شناسان مجرب در انگلیس رسم کرد. او بعد از مطالعه زیاد در گزارش خود نوشت: در طی سه سال، ۶۵٪ از تمامی افراد این سرویس ها با تصادفات مرگ آور و بحرانی مواجه شده اند. یکی از گزارشات او پیرامون مرگ دردناک کودکی بود که بر اثر تصادف با ماشین فوت کرده بود اما ۱۰٪ از این تصادفات فقط جنایت بودند. در ۲۸ ٪ از حالات بیان شده توسط هاجتون، کودکان شاهد قربانی شدن هم سن و سال های خود در حوادث بودند.
در واقع بنا به درخواست مدیر مدرسه از سرویس‌های روان شناسان آموزشی، آنها به مدرسه می آیند و با اعضاء مدرسه، دانش آموزان و اولیاء مشورت می کنند. کامرون و همکارانش به شرح مفصل کمک های ارائه شده در چهار اتفاق جداگانه می پردازد. در یکی از این حوادث روان شناسان آموزشی جلسه ای را برای کارمندان مدرسه برپا می کنند و از حاضرین این سؤالات را می پرسند: «بعد از حادثه چه احساسی به آنها دست داد؟ چگونه اندوه خود را ابراز کرده اند؟ » مهم ترین نتیجه این جلسه روند عزاداری طبیعی بود. در این جلسه شماره تلفنی هم به اعضاء دیگر مدرسه اعلام شد که اعضاء با آن در تماس باشند. این جلسه به اعضا کمک کرد که آنها ابتکار عمل را در دست گیرند و کنترل روحی خود را دوباره بازیابند.
نقشهای اولیه ای را که روان شناسان آموزشی در این جلسه ایفا کردند عبارت است از: کمک کردن به مدیر مدرسه یا هیئت مدیره مدرسه جهت برپایی و طراحی جلسات و تشخیص افرادی که به کمک روحی بیشتری نیاز دارند. و بحث درباره ایجاد و راه اندازی نظام های حمایتی درون مدرسه. و کمک به کودکان و افراد بزرگ تر جهت کسب مفاهیم و تکنیک‌های درمانی از روانشناسان و معرفی دامنه طبیعی واکنش ها نسبت به تصادفات، وقایع ناگوار، و جلوگیری از ایجاد استرس های روانی در افراد. و تشویق اعضا به جمع آوری روشها و فرصتهای درمانی که باعث فعالیت های بیشتر در کلاس درس می شود. همچنین پیشنهاد کردند که قوانین و موارد زیر بایستی پشتیبانی شوند:
• در دسترس بودن افرادی معین در مدارس جهت تماس با آنها.
• پاسخگویی فوری به اولین تماس. و ضروت تشخیص و تشریح فعالیت های لازم و درک دقیق استرس های ایجاد شده و روندهای عزاداری. و ایجاد توانایی برای طراحی جلسات مشاوره ای.
• برقراری ارتباط مؤثر با اعضا و دیگر مراکز کمک رسانی. و طرح برنامه ای جهت برخورد با وسایل ارتباط جمعی مقوله زیر برگزیده ای از راهنمایی‌های سرویس‌های روان شناسان آموزشی بوکنیگهام شایر می باشد. (نورمن و دیگر پژوهشگران).
پیشنهادات گروه روانشناسان آموزشی (EPS): در هر تیم محلی از روان شناسان آموزشی، افرادی هستند که عضو گروه پاسخگو به بحرانها» هستند و این گونه افراد تجربه کمک به مدارس در هنگام وقوع تصادفات را دارند. و ارائه آگاهی‌های لازم، حمایت و آموزش مدارس در جهت ایجاد آمادگی در برابر حوادث. و حمایت ( از طریق دخالت مستقیم) پس از وقوع حادثه ای مهم در صورت امکان، کاهش استرس حاصله از وقوع حادثه. و کسب اطلاعات درباره تشکل های رسمی و یا داوطلبانه که قادر به ارائه مشاوره و حمایت بلند مدت هستند. و راهنمایی کردن LEA جهت فعالیت مؤثرتر به هنگام بروز واقعه ای خطرناک. و آگاهی دادن به LEA جهت مقابله با حوادث خطرناک در مدارس و آموزش جهت بالا بردن دانش افراد به هنگام سوگواری مرگ یک عزیز.
وظایف EPS: تأثیر یک واقعه جانگداز ممکن است راهبردهای همدردی را تا حدودی در افراد به صورت فردی و گروهی از بین ببرد. تأثیر این واقعه دردناک ممکن است دوره مشاوره همدردی را طولانی تر کند. سرویس EPS درخواست یک مدرسه را بعد از وقوع یک واقعه جانگداز به سرعت پاسخ می دهد. اولین تماس مدرسه، آنها را همچون زنجیری به روان شناسان آموزشی مرتبط می سازد. آنها یک دامنه حساس و قابل انعطاف از احتیاجات و نیازمندی‌ها را براساس دانش روان شناسی شناسایی کرده اند و پاسخگوی احتیاجات کودکان و بزرگسالان هستند.
در اغلب موارد، روان شناسان آموزشی رابط، مسئولیت کار تعیین شده در مدرسه را به عهده می گیرد. در روان شناسی آموزشی رابط، اختیار آن را دارد که از این نقش خارج شود. این امر به ویژه در مواردی صدق می کند که خودشان به مصیبت و مسئله‌ای دچار شده باشند. این روان شناس آموزشی رابط از سوی همکارانی که آموزش و یا تجربه مرتبط را دارند به طور فعالی حمایت می شوند. دخالت تیم موارد زیر را پوشش می دهد:
• سنجش موقعیت و حالت ها برای یافتن حقایق و برگزاری جلسه ایی توجیحی با مدیر مدرسه جهت جلب نظر ایشان برای فعالیت‌ها.
• آموزش به اعضا مدرسه که چگونه بعد از وقوع یک حادثه دردآور از کودکان حمایت کنند.
• همکاری با سایر اعضا برای کمک به آنها جهت کنار آمدن با مصیبت وارده. و کمک به کودکان جهت به کار گرفتن تکنیک هایی مثل کنترل و کاهش استرس ناشی از بحران.
• مرگ نزدیکان. و کمک به اعضا مدرسه و افراد بزرگسال، مثل والدین، جهت استفاده از تکنیک های روان شناسی در تقویت مقاومت ایشان در برابر استرس های وارد شده.
• آموزش به والدین که چطور می توانند در خانه، از طریق شنیدن حرف های فرزندانشان و راه‌های دیگر، از آنها حمایت کنند.
• مشاوره و تماس با کودکان و والدینی که احساس می شود نیاز بیشتری به این مشاوره دارند.
• ارتباط با دیگر گروه‌های اورژانس در مواقع ضروری و کنترل جلسه روان شناسان آموزشی .
• ارزیابی عملکرد گروه ها برای تشخیص نکات آموزشی و بهبود عملکردهای آتی .
منبع: مشاوره و حمایت از کودکان در برابر ناملایمات، سونیا شارپ و هلن کاوی، ترجمه: دکتر سوسن آقاجانبگلو، صص61-58، نشر ورجاوند، تهران، چاپ دهم، 1391
