ضرب المثلی در نیجریه وجود دارد با این مضمون: "کم کم پرنده لانه خود را می‌سازد". دقیقاً با همین روش، نیجریه باید سواد دیجیتالی را در برنامه درسی دبستان خود وارد کند. مانند همه کشورها، نیجریه باید اطمینان حاصل کند که از نظر فناوری برای قرن بیست و یکم آماده شده است و وابستگی تکنولوژیکی آن به شمال جهان افزایش نمی‌یابد.
کشورهایی مانند نیجریه باید مهارت‌های لازم را به عنوان پایه‌ای برای تسلط بر پیشرفت‌های ارائه شده از جمله در هوش مصنوعی به دانش آموزان ارائه دهند. توانایی توسعه هوش دستگاه‌ها می‌تواند در چندین بخش مزایایی قابل توجه برای کشورهای آفریقایی به ارمغان آورد. در این زمینه نمونه‌های بی شماری در بهداشت و کشاورزی وجود دارد.
این فناوری‌ها به نیروی کاری نیاز دارند که آنها را درک کند، توسعه دهد و با آنها تطبیق یابد. پیوستن به انقلاب صنعتی در کلاس شروع می‌شود با – همان طور که مؤسسه جهانی مک کینزی مشخص کرده است - عناصر مهم مهارت‌های دیجیتالی مانند برنامه نویسی یا کد گذاری.
البته بسیاری معتقدند که این کار بدون تأمین بودجه اضافی نمی‌تواند انجام شود - و نیجریه از نظر تاریخی محدود و غیر سخاوتمند در بودجه آموزش و پرورش خود بوده است.
اما من استدلال می‌کنم که نیجریه می‌تواند یاد گیری دیجیتالی را در مدارس ابتدایی خود به روشی وارد کند که تنها به سرمایه گذاری مالی نسبتاً کوچکی نیاز داشته باشد. با این وجود، نیاز به تغییرات بزرگی در تأمین آموزش و پرورش است.
من یک رویکرد سه جانبه را شناسایی کرده‌ام که به نیجریه کمک می‌کند تا یک نسل با سواد از نظر دیجیتالی را آغاز کند و در نهایت به مشارکت کننده‌ای در اقتصاد دیجیتال تبدیل شود.
مشکل چیست؟
سیستم آموزشی نیجریه در تنگناهایی وخیم است. به عنوان مثال، فقط نیمی از فرزندان آن کشور دبستان را تمام می‌کنند یا به حداقل معیارهای بین المللی یادگیری رسیده‌اند. این بر اساس تخمین‌های مربوط به آموزش و پرورش در کشورهایی با درآمد متوسط مانند نیجریه است که توسط کمیسیون بین المللی تأمین مالی فرصت‌های آموزش جهانی به عمل آمده است.در سال 2018، وزیر آموزش و پرورش نیجریه، آدامو آدامو، بودجه تاریخی فقیر در آموزش و پرورش کشور را عامل اصلی پیامدهای ضعیف پیشرفت در آموزش و پرورش دانست.
نگرانی‌های بیشتر در طرح استراتژیک وزیران نیجریه (2018-2022) ذکر شده است. این طرح نشان می‌دهد که علاوه بر بودجه ناکافی، نیجریه با معلمان بی کیفیت، کلاس های در حال نابودی و ناکافی، کمبود کتاب‌های درسی و سیستم‌های نظارت ضعیف دست و پنجه نرم می‌کند.
این نشان می‌دهد که بخش آموزش و پرورش نیجریه نیاز به تغییرات اساسی دارد. اما به نظر من، معرفی برنامه نویسی، روباتیک و مهارت‌های هوش مصنوعی به سرمایه گذاری مالی نسبتاً کمی نیاز دارد.
به اعتقاد من، یک رویکرد سه جانبه ساده می‌تواند نتیجه درست را به بار آورد.
در مرحله اول، در مدرک دهی تحصیلی نیجریه در برنامه‌های درسی آموزش و پرورش، برای حداقل صلاحیت تدریس در مقاطع آموزش ابتدایی در نیجریه، باید تجدید نظر شود تا سواد دیجیتالی، به ویژه کد گذاری را شامل شود.
این گواهینامه پس از یک دوره تحصیل سه ساله در یکی از 150 کالج آموزشی نیجریه اخذ می‌شود. به این ترتیب خروجی خط لوله "معلمان دیجیتال" جدید، در بهترین حالت، سه سال به طول می‌انجامد تا وارد سیستم آموزش و پروش نیجریه شود.
مرحله دوم، تجدید نظر در چارچوب ثبت نام معلمان در کشور است. جَکوب سول، بنیانگذار ابتکار غیر انتفاعی به نام iRead to Live (من می‌خوانم که زنده بمانم)، کتابی در باره "وضعیت ناگوار آموزش ابتدایی در نیجریه" نوشت. در لندن، The Fab Bus یک اتوبوس است که مجهز به رایانه‌ها، چاپگرهای سه بعدی، برش‌های لیزری وینیل و دستگاه‌های دیگر است. این، مدارس و معلمان را به ابزارهای سازنده دیجیتال و متخصصانی که آنها را درک می‌کنند متصل می‌کند. او می‌گوید نیاز به تجدید نظر در چارچوب نهادی شورای ثبت نام معلمان نیجریه، سازمانی که بر کیفیت تدریس در مدارس ابتدایی و متوسطه نظارت دارد، وجود دارد.
سول می‌گوید شورای ثبت نام معلمان نیجریه باید در تأیید مجوزهای تدریس، تهیه مطالب آموزشی و پشتیبانی از پیشرفت حرفه‌ای، بسیار مؤثرتر عمل کند. چنین اقداماتی می‌تواند معرفی برنامه نویسی در مدارس ابتدایی را تسهیل کند.
ثالثاً، برنامه درسی نیاز به تجدید نظر دارد تا سواد دیجیتالی را شامل شود.
کار فوری بیشتری نیز باید فراتر از این سه تغییر اساسی انجام شود.
برای زنده ماندن و شکوفایی در قرن بیست و یکم، نیجریه باید سواد دیجیتالی را بدون اتکای زیاد به بانک آموزش دهد. در اینجا تفکر کار آفرینی و حتی بازیگری لازم است، که ما را به سمت "اتوبوس های دیجیتال" سوق می‌دهد.
این ایده مشابه کلینیک‌های بهداشتی سیار است که در حال حاضر در نیجریه فعالیت می‌کنند. معلمان آموزش دیده می‌توانند برای پیشرفت مهارت در سواد آموزی دیجیتالی با تجهیزات قابل حمل به مدارس مراجعه کنند.
از این بازدیدها می‌توان برای آموزش معلمان مدارس موجود و مقاطع خاص سال نیز استفاده کرد. آنها به معلمان و فرزندان درکی اساسی از کد نویسی می‌دهند، همان طور که در فناوری‌هایی مانند روباتیک و برنامه نویسی‌ها کاربرد دارد. آنها همچنین می‌توانند از مکانهای اجتماع بازدید کنند، و به این ترتیب کودکان می‌توانند خارج از ساعات مدرسه به یاد گیری خود ادامه دهند.
از رویکرد تلفن همراه با موفقیت در سایر نقاط جهان استفاده شده است. به عنوان مثال در پاکستان هزاران کودک از طریق ون موبایل به فناوری دیجیتال معرفی شده‌اند.
در لندن، The Fab Bus یک اتوبوس است که مجهز به رایانه‌ها، چاپگرهای سه بعدی، برش‌های لیزری وینیل و دستگاه‌های دیگر است. این، مدارس و معلمان را به ابزارهای سازنده دیجیتال و متخصصانی که آنها را درک می‌کنند متصل می‌کند.
دولت نیجریه می تواند "اتوبوس های دیجیتال" خود را، با افزایش اندک بودجه آموزش فدرال یا مالیات جدید، تأمین کند. هر اتوبوس می‌تواند یک شاخه‌ای دیگر برای لانه سازی باشد تا کم کم پرنده لانه خود را بسازد.
این یک شروع خواهد بود. در غیر این صورت سواد دیجیتالی، که برای یک آموزش مدرن متوسط بسیار حیاتی است، شاخه‌ای از دانش خواهد بود که ممکن است یک کودک معمولی نیجریه‌ای هرگز نفهمد.
منبع: دِوید امبا، سافیا باریکزای - De Montfort University - South Bank University
