زیر لب می‌گوییم: باد است.
خورشید می‌تابد، گل‌ها رشد می‌کنند و گیاهان به سمت نور، قد می‌کشند. ما نگاه‌شان می‌کنیم، کسی را نمی بینیم.
زیر لب می‌گوییم: چه آفتابی!
ما می‌آییم رشد می‌کنیم و زندگی می‌کنیم. یک روز برمی‌گردیم و پشت سرمان را نگاه می‌کنیم، انگار کسی ما را ندیده است.
به آنچه وقف کرده‌ایم نگاه می‌کنند.
زیر لب می‌گویند: انسان بود.
و آن‌گاه دوباره جوانه می‌زنیم.
منبع: مجله باران
