پروردگار مشرق‌ها (سوره‌ی صافّات، آیه‌ی5)
رَبُّ المَشارِق
خورشید،کم‌کم از پشت کوهی که دامنه‌اش پُر از گل سرخ بود، بالا می‌آمد. سنجاقکی که برای اوّلین بار طلوع خورشید را می‌دید، هیجان‌زده با خود گفت: «چه جالب! خانه‌ی خورشید پشتِ کوهِ گل سرخ است! بروم نزدیک تا ببینم خانه‌اش چه شکلی است.»سنجاقک تندتند بال زد و بال زد؛ امّا همین که بالای کوه رسید، خورشید، بالای آسمان رفته بود. سنجاقک با خود گفت: «همین جا می‌مانم تا صبح فردا و خیلی راحت خانه‌ی خورشید را می‌بینم.»
صبح روز بعد، همین که سنجاقک از خواب بیدار شد، دید که خورشید از پشت کوه شقایق بالا می‌آید. تعجّب کرد و شتابان به سوی کوه شقایق رفت؛ امّا تا آن‌جا رسید خورشید بالا رفته بود! سنجاقک روی قلّه نشست و نفس‌زنان گفت: «مشکلی نیست همین جا می‌مانم تا طلوع صبح فردا.»
صبح زود روز بعد سنجاقک از خواب پرید و چهار چشمی اطرافش را پایید تا خورشید را روی کوه ببیند؛ امّا ناگهان دید خورشید از پشت کوهِ لاله بیرون می‌آید. ناراحت و دل‌شکسته فریاد زد: «خورشیدخانم! چرا هر بار از یک جا طلوع می‌کنی؟»
خورشید لبخند زد و گفت: «عزیزم! من که پشت یک کوه نیستم. پشت تمام کوه‌های دنیا هستم. زمین گرد است و هر نقطه‌ای مشرقی دارد و از آن‌جا طلوع می‌کنم. سراسر کُره‌ی زمین پُر از مشرق است. هر مشرقی خانه‌ی من است!»
سنجاقک گفت: «ولی من دوست دارم تو را از نزدیک ببینم.»
خورشید باز خندید و گفت: «ناراحت نشو! خودم به دیدنت می‌آیم.» سنجاقک شگفت‌زده شد: «واقعاً؟ چه جوری؟»
خورشید گفت: «هر روز که از خواب بیدار می‌شوی و چشم‌هایت می‌درخشد، یعنی من به دیدنت آمده‌ام!»
سنجاقک با خوش‌حالی از جا پرید: «خیلی ممنون خورشید مهربان!»
منبع: مجله باران
