پيروان راستين

بيا که که باغ پراز عطر دلربايي توست
شکوفه چشم به راه گره گشايي توست

به باغباني تو چشم دوخته است بهار
سبدسبد گل اين باغ رونمايي توست

خدا کند تو بيايي وصبح سربزند
که بي ستاره ترين شب، شب جدايي توست

*پيروان راستين آخرين منجي،امتي هستند که با امام خود در انتظار فرج به سر مي برندو مي کوشند خودرا به امامشان نزديک کنند و مانند آن حضرت بينديشند؛ انتظار،بهترين روش پيوند و همدلي با امام عصر است؛ زيرا امام نيز مانند منتظران ،درانتظار ظهور خود به سر مي برد. پس، انتظار حقيقي ، نخستين راه بيعت و هم پيماني با امام موعود است.
*انتظار آدابي داردکه يک منتظر حقيقي بايد به آن پايبند باشد. امام صادق(ع) دراين باره مي فرمايد:«هرکس خوش دارد از ياران مهدي(عج) باشد، منتظر باشد و پارسايي پيشه کند»(1)
*نقل است مردي خدمت امام صادق(ع) رسيد وعرض کرد:«مردم مي گويند مهدي (عج) که قيام کند،کارها خود به خود درست مي شود وبه اندازه يک حجامت خون نمي ريزد.»حضرت فرمود:«هرگز چنين نيست. به خداي جان آفرين سوگند! اگر قرار بود کاربراي کسي خودبه خود درست شود، براي پيامبر درست مي شد؛ وقتي که دندان آن حضرت شکست وصورتشان شکافت.نه، هرگز اين طورنيست. سوگند به خداي جان آفرين. کارها درست نمي شود تا اينکه ما و شما در عرق و خود غرق شويم.»
آري، انتظار باوري است که با عمل بارور مي شود و منتظر، خودساخته اي آماده پيوستن است. انتظار براي قيام آخرين حجت خدا، به آمادگي پيشين، به پيراسته و پاک زندگي کردن، به صداقت درعقيده وعمل و دارا بودن توان روحي براي جهاد و مبارزه در رکاب آن حضرت نياز دارد. منتظر حقيقي در زندگي منتظرانه خويش، دوره آمادگي را گذرانده وبه مرتبه ايثار جان ومال در راه خدا رسيده است.
امام صادق(ع) مي فرمايد:«منتظر فرج،مانند کسي است که در رکاب پيامبر خدا جهاد کرده است.»(2)ومولاي متقيان علي(ع) مي فرمايد:«منتظر آن حضرت، مانند کسي است که در راه خدا در خون خويش تپيده است.»(3)
بهاي کدام زندگي مانند بهاي ياوري و شمشير زدن در خدمت رسول خداست و کدام حيات و زندگي، مانند شهادت ارزشمند است؟ انتظار ارزشمند، انتظاري است که شور و اشتياق ديني بيافريند، ارزش ها را گسترش دهد وبه تحقق آرمان هاي عالي امام زمان (عج) کمک کند.
امام باقر (ع) پنجمين نور از سلسله نوراني امامت، ياران حضرت مهدي(عج) را اين گونه توصيف کرده است:«او با همراهي 313 مرد که راهبان شب و شيران روزند، ظهور مي کند».(4)
شهيد مطهري(رحمه الله) درکتاب قيام و انقلاب مهدي (عج) مي نويسد:«از آيات استفاده مي شود که ظهور مهدي موعود حلقه اي است از حلقه هاي مبارزه اهل حق و اهل باطل که به پيروزي نهايي اهل حق منتهي مي شود».
در روايات اسلامي سخن از گروهي زبده است که به محض ظهور امام، به آن حضرت ملحق مي شوند. بديهي است اين گروه زبده،درهمان لحظه خلق نمي شوند. معلوم مي شود در عين اشاعه و رواج ظلم و ستم در عالم، زمينه هاي عالي هم وجود دارد که چنين گروه زبده اي پرورش يابد.»«مهدي موعود تحقق بخش ايدئال همه انبياي و اوليا و مردان مبارز در راه حق است.»
سنت الهي اين است که همه کساني که ايمان مي آورند، امتحان و آزمايش شوند تا اصالت ايمان و استواري عقيده آنان سنجيده شود. در زمان غيبت امام ،مؤمنان با امتحان الهي بزرگي روبه رو هستند. در آن زمان افکار و سنت هاي باطل رواج مي يابد و اوضاعي بر جوامع ديني حاکم مي شود که نگه داشتن ايمان را دشوار مي کند. فتنه ها و اختلاف هاي فکري و پيدايش مسلک هاي گوناگون در انديشه و باور ديني مردم، ترديد و نا اميدي ايجاد مي کند. در نتيجه، دين داري درعصر غيبت آن حضرت،به ايمان و به غيرت و بصيرت ديني بيشتري نياز دارد، چنانکه امام زين العابدين(ع) درباره منتظران مهدي موعود(عج) مي فرمايد:«به درستي که مردم زمان غيبت مهدي که امامتش را باور دارند و منتظر ظهور او هستند، از مردمان همه زمان ها برترند؛ زيرا خدا چنان عقل ها و فهم ها و شناخت آنها را قوت مي بخشد که غيبت در نزد آنان مانند ديدن باشد. به حق، آنان اهل اخلاصند.»(5)

افسوس که عمري پي اغيار دويديم
از يار بمانديم و به مقصد نرسيديم

بس سعي نموديم ببينيم رخ دوست
جان ها به لب آمد، رخ دلدار نديديم

ما تشنه لب اندر لب دريا متحير
آبي به جز ازخون دل خود نچشيديم

اي بسته به زنجير تو دل هاي محبان
رحمي! که در اين باديه بس رنج کشيديم

*درکتاب موعود شناسي، نوشته علي اصغر رضواني، عناصر تشکيل دهنده انتظار، سه مورد شمرده شده است.
اول؛ عنصر عقيدتي؛ يعني شخص منتظر بايد ايمان راسخي به حتمي بودن ظهور منجي و نجات بخشي او داشته باشد. (6)
دوم؛ عنصر نفساني؛ زيرا شخص منتظر بايد در حالت آمادگي دائمي به سر ببرد و سوم؛ عنصر عملي و سلوکي به اين معنا که شخص منتظر بايد به قدر استطاعت خود درسلوک و رفتارش، زمينه هاي اجتماعي و فردي را براي ظهور منجي فراهم کند. (7)
*هر عاملي هرچقدر بزرگ يا ويرانگر باشد يا بازدارنده و نااميد کننده به نظر آيد، جامعه منتظر را از اهداف مورد انتظارش نااميد نمي کند. جامعه منتظر درهمه حال به امام خويش اقتدا مي کند؛ امامي که در برابر مشکلات شکننده و حوادث کوبنده، قرن ها و عصرهاست استوار ايستاده و ذره اي درحقانيت هدف الهي خويش ترديد نمي کند؛ امام موعودي که مي فرمايد:«چون خدا با ماست، نيازي به ديگري نيست. حقانيت با ماست و کناره گيري برخي از ما هرگز سبب وحشت مانخواهد شد.»

پي نوشت:

1-نعماني، الغيبه ،ص200.
2-کمال الدين،ص 647.
3-همان،ص644.
4-ابن حماد، الفتن،ج 1 ، ص 345.
5-کمال الدين، ج1، ص320.
6-موعود شناسي، ص 85.
7-احتجاج، ج2، ص278؛ بحارالانوار،ج53 ، ص178.