هجران غيبت
نويسنده:دكتر مرتضی طاهری
روزگار غیبت، دوران ظلمت و محرومیت است برای تمام آن هایی كه امام علیه السلام از آنان غائب است یا به سخن دیگر، اینان از او مهجورند.
اگر نیكو بنگریم و بیندیشیم و در بركات و آثار وجودی امام علیه السلام تأمل نمائیم، خواهیم دریافت كه دوران غیبت چه دوران رنج بار و طاقت فرسایی است! خود امام عصر(ع) در دعای شریف افتتاح زبان شِكِوه به محضر خداوند می گشاید و از نكبت ها و سیه روزی ها و تیره بختی های مردمان آن عصر، شكایت می كند.
با مراجعه به روایات بس فراوان در باب غیبت امام زمان(ع) و تدبّر در آن ها، این نكته حاصل می گردد كه ائمه ما (ع)، نگران مصائب عصر غیبت و ابتلائات دوستان و شیعیانشان بوده اند. به عنوان نمونه حضرت رضا علیه السلام در بیان شیوایی، از حیرت و سرگردانی مؤمنان در آن عصر چنین یاد می فرمایند:
« وَ كَم مِن مُؤمِن مُتَاسّفٍ حَیرانَ حَزین عِندَ فِقدانِ الماءِ المَعین!» 1
چه بسیار مؤمن دلسوخته ای كه در فقدان آب گوارا در حیرت و حزن به سر می برد!
آن حضرت محرومیت زمان مستوری را چنین به تصویر می كشد كه_مؤمنان چون تشنگانی كه از جرعه ای آب گوارا منع می شوند _ در وادی حرمان به سر خواهند برد؛ آن آبی كه برای همگان است و ضروری ترین مادّه ی حیات ... و به راستی امام زمان(عج) چنین است و دوران غیبت چنان.
آری شب سرد غیبت، هنگامه ی به چاه افتادن هاست؛
گاه لرزیدن و ترسیدت هاست؛
بحبوحه ی گریستن ها و نالیدن هاست.
عصر غیبت، عصر محرومیت از چشمه ی گوارای ولایت است و دوران پرده نشینی یار و محجوبی جمال و كمال او. روزگار غیبت امام(ع)، هنگامه ی دوری از چسمه سار معرفت و زلال هدایت حضرت اوست.
همان گونه كه خود در پس پرده ی غیبت نشسته است و مردمان، از دیدار او محروم اند، صفات حُسنش نیز محجوب است؛ آن چه از تشعشع خُلق و خُوی او دیده می شود از پس ابر سیاهی است كه بر چهره ی آفتاب افتاده و تابشی است از میان روزنه های پرده ی هجران و چه زیباست آن لحظه كه این پرده بر افتد و « أشرَقَتِ الارضُ بِنُور رَبِّهَا» 2 معنی شود!
اگر نیكو بنگریم و بیندیشیم و در بركات و آثار وجودی امام علیه السلام تأمل نمائیم، خواهیم دریافت كه دوران غیبت چه دوران رنج بار و طاقت فرسایی است! خود امام عصر(ع) در دعای شریف افتتاح زبان شِكِوه به محضر خداوند می گشاید و از نكبت ها و سیه روزی ها و تیره بختی های مردمان آن عصر، شكایت می كند.
با مراجعه به روایات بس فراوان در باب غیبت امام زمان(ع) و تدبّر در آن ها، این نكته حاصل می گردد كه ائمه ما (ع)، نگران مصائب عصر غیبت و ابتلائات دوستان و شیعیانشان بوده اند. به عنوان نمونه حضرت رضا علیه السلام در بیان شیوایی، از حیرت و سرگردانی مؤمنان در آن عصر چنین یاد می فرمایند:
« وَ كَم مِن مُؤمِن مُتَاسّفٍ حَیرانَ حَزین عِندَ فِقدانِ الماءِ المَعین!» 1
چه بسیار مؤمن دلسوخته ای كه در فقدان آب گوارا در حیرت و حزن به سر می برد!
آن حضرت محرومیت زمان مستوری را چنین به تصویر می كشد كه_مؤمنان چون تشنگانی كه از جرعه ای آب گوارا منع می شوند _ در وادی حرمان به سر خواهند برد؛ آن آبی كه برای همگان است و ضروری ترین مادّه ی حیات ... و به راستی امام زمان(عج) چنین است و دوران غیبت چنان.
آری شب سرد غیبت، هنگامه ی به چاه افتادن هاست؛
گاه لرزیدن و ترسیدت هاست؛
بحبوحه ی گریستن ها و نالیدن هاست.
عصر غیبت، عصر محرومیت از چشمه ی گوارای ولایت است و دوران پرده نشینی یار و محجوبی جمال و كمال او. روزگار غیبت امام(ع)، هنگامه ی دوری از چسمه سار معرفت و زلال هدایت حضرت اوست.
همان گونه كه خود در پس پرده ی غیبت نشسته است و مردمان، از دیدار او محروم اند، صفات حُسنش نیز محجوب است؛ آن چه از تشعشع خُلق و خُوی او دیده می شود از پس ابر سیاهی است كه بر چهره ی آفتاب افتاده و تابشی است از میان روزنه های پرده ی هجران و چه زیباست آن لحظه كه این پرده بر افتد و « أشرَقَتِ الارضُ بِنُور رَبِّهَا» 2 معنی شود!
پی نوشت :
1. عیون اخبار الرضا(ع)، ج2، ص 6
2. سوره زمر آیه 69
