ولادت معجزه آساي عيسي (ع)

يكي از پيامبران اولوا العزم و بزرگ، حضرت عيسي ـ عليه السلام ـ است كه نام مباركش در قرآن 25 بار به عنوان عيسي، و 13 بار به عنوان مسيح آمده است، واژة عيسي ترجمة عربي كلمة «يشوع» است كه به معني نجات دهنده مي‎باشد.
او 1998 سال قبل (580 سال قبل از ولادت پيامبر اسلام) در سرزمين كوفه در كنار رود فرات چشم به جهان گشود.[1] و به گفتة بعضي او در دهكدة ناصره يا بيت المقدس در عصر سلطنت فرهاد پنجم يكي از شاهان اشكاني متولّد گرديد.
ولادت او به طور معجزه به اذن خدا، بدون پدر رخ داد. مادرش حضرت مريم ـ عليها السلام ـ دختر عمران از بانوان فرزانه و از شخصيتهاي برجستة بني اسرائيل بود، پدر مريم ـ عليها السلام ـ به نام عمران از نسل حضرت سليمان ـ عليه السلام ـ بود و از علماي برجسته و پارسا و عابد بني اسرائيل به شمار مي‎آمد.
نام مريم ـ عليها السلام ـ در قرآن 34 بار آمده، و يك سورة قرآن (سورة نوزدهم) به نام مريم است، كه از آية 16 تا آية 36 به ماجراي ولادت حضرت عيسي ـ عليه السلام ـ و سخن گفتن او در گهواره، و بخشي از زندگي او و چگونگي دعوتش مي‎پردازد.
قبل از آن كه عيسي ـ عليه السلام ـ متولّد شود، فرشتگان از جانب خداوند مريم ـ عليها السلام ـ را به تولّد او مژده دادند و شخصيت عيسي ـ عليه السلام ـ را معرّفي كردند، چنان كه در آية 45 سورة آل عمران مي‎خوانيم:
«إِذْ قالَتِ الْمَلائِكَةُ يا مَرْيمُ إِنَّ اللَّهَ يبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٍ مِنْهُ اسْمُهُ الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيمَ وَجِيهاً فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ وَ مِنَ الْمُقَرَّبِينَ؛ به ياد آوريد هنگامي را كه فرشتگان (از جانب خدا) به مريم گفتند خداوند تو را به كلمه‎اي (وجود با عظمتي) از طرف خودش مژده مي‎دهد كه نامش مسيح، عيسي بن مريم است، در حالي كه در دو جهان، انسان برجسته و از مقرّبان درگاه خدا خواهد بود.»
عيسي ـ عليه السلام ـ تحت سرپرستي مادرش مريم ـ عليها السلام ـ بزرگ شد، در سنّ دوازده سالگي به مجلس عابدان و پارسايان و انديشمندان راه يافت، و با آنها به مباحثه و مناظره پرداخت. آثار عظمت و معرفت فوق العاده، در همان نوجواني در چهره‎اش ديده مي‎شد.
عيسي ـ عليه السلام ـ در سي سالگي مبعوث به رسالت شد، گرچه طبق آية 30 سورة مريم (وَ جَعَلَنِي نَبِيا) هنگام كودكي در گهواره سخن گفت و خود را پيامبر خواند، ولي رسميت رسالتش از سي سالگي به بعد بود. او داراي معجزات فراوان از جمله درمان نمودن بيماري‎هاي ناعلاج، و زنده كردن مردگان بود. كتاب انجيل بر او نازل شد، و داراي شريعت مستقل بود، و بني اسرائيل را به سوي خداي يكتا و بي‎همتا دعوت مي‎كرد، و بر اثر شرايط خاصّ زندگي و اجبار به سفرهاي متعدد براي تبليغ دين خدا، ازدواج نكرد و ناگزير بود كه به طور مجرّد زندگي كند.
از زهد عيسي ـ عليه السلام ـ اين كه مي‎گفت: «خدايا قرص نان جويني صبح و ظهر و شب به من برسان، بيش از اين نرسان كه موجب طغيان من گردد.»
عيسي ـ عليه السلام ـ داراي دوازده نفر يار مخصوص به نام «حواريون» بود، كه در عصرش و بعد از آن، او را بسيار ياري كردند و در گسترش آيينش كوشيدند، جز يك نفر از آنها به نام «يهودا اسخريوطي» كه منافق گرديد.
عيسي ـ عليه السلام ـ 33 سال عمر كرد،‌ يهوديان او را دستگير كردند تا بكشند، خداوند او را از دست آنها نجات داد و به آسمان برد، و در روزهاي آخر عمر، شمعون را وصي و جانشين خود نمود.
حضرت يحيي ـ عليه السلام ـ او را تصديق كرد و از مبلّغان آيين او گرديد.[2] آيين او تا بعثت پيامبر اسلام (610 سال) ادامه يافت، و اكنون تعداد پيروان حضرت مسيح ـ عليه السلام ـ در دنيا از تعداد همة پيروان اديان ديگر بيشتر است، كه به عنوان مسيحي خوانده مي‎شوند.
با اين اشاره نظر شما را به داستان‎هايي از زندگي اين پيامبر بزرگ جلب مي‎كنيم:

ولادت معجزه آساي حضرت عيسي ـ عليه السلام ـ
 

مريم ـ عليها السلام ـ مادر عيسي ـ عليه السلام ـ از بانوان پاك سرشت و برگزيدة خدا است (كه شرح حال تولّد او و نذر مادرش در مورد خدمتگزاري او در مسجد بيت المقدس، قبلاً در ذكر زندگي حضرت زكريا ـ عليه السلام ـ خاطرنشان گرديد.)
اين بانوي با عظمت، از بانوان نمونة تاريخ است كه از نظر مقام، بعد از فاطمه زهرا ـ عليها السلام ـ و خديجة كبري ـ عليها السلام ـ بي‎نظير مي‎باشد و خداوند در قرآن او را به بزرگي و پاكي و فرزانگي ستوده است.[3]
مريم ـ عليها السلام ـ مطابق نذر مادرش، به خدمتگذاري مسجد پرداخت او تحت پرستاري حضرت زكريا ـ عليه السلام ـ هم چنان در مسجد بيت المقدس خدمت مي‎كرد و به عبادت و نيايش ادامه مي‎داد، تا اين كه فرشتگان به نزدش آمدند و او را ـ بي‎آنكه ازدواج كرده باشد ـ به پسري به نام مسيح، عيسي بن مريم ـ عليه السلام ـ بشارت دادند. پسري كه داراي شخصيت برجسته در دنيا و آخرت است.
مريم گفت: «پروردگارا! چگونه فرزندي براي من خواهد بود، در حالي كه انساني با من تماس نگرفته است؟»
خداوند فرمود: «خدا اين گونه هر چه را بخواهد مي‎آفريند، هنگامي كه وجود چيزي را بخواهد، فقط به آن مي‎گويد موجود باش، آن نيز بي‎درنگ موجود مي‎شود.»[4]
مريم ـ عليها السلام ـ در خلوتگاه عبادت، در گوشه‎اي از مسجد بيت المقدس مشغول راز و نياز بود، ناگاه خداوند يكي از فرشتگان بزرگ خود (جبرئيل) را به شكل يك جوان زيبا و خوش قيافه و سالم به سوي مريم فرستاد.
پيدا است كه مريم ـ عليها السلام ـ با ديدن آن جوان بيگانه، چه حالتي پيدا مي‎كند، مريمي كه همواره پاكدامن مي‎زيسته و از دامان پاكان پرورش يافته و به عفّت و پاكدامني، ضرب المثل شده، هراسان و وحشت زده شد[5] و همان لحظه (با احساسات) فرياد زد:
«من از تو به خداي رحمان پناه مي‎برم، اگر پرهيزكار هستي.» مريم ـ عليها السلام ـ با نگراني و دلهره منتظر پاسخ آن مرد جوان بود، كه ناگهان شنيد او مي‎گويد:
«إِنَّما أَنَا رَسُولُ رَبِّكِ لِأَهَبَ لَكِ غُلاماً زَكِيا؛ من فرستادة پروردگار توام (آمده‎ام) تا پسري پاكيزه به تو ببخشم.»
مريم ـ عليها السلام ـ از اين رو كه اطمينان يافت فرستادة خدا به سوي او آمده آرامش يافت، ولي از روي تعجب گفت:
«چگونه ممكن است فرزندي براي من باشد، در حالي كه تاكنون انساني با من تماس نگرفته است، و زن آلوده‎اي هم نيستم؟!»
جبرئيل گفت: مطلب همين است كه پروردگارت فرموده، اين كار بر من سهل و آسان است، ما مي‎خواهيم او (عيسي) را نشانه‎اي براي مردم قرار دهيم، و رحمتي از سوي ما براي آنها باشد.[6]
جبرئيل ـ عليه السلام ـ در گريبان مريم ـ عليها السلام ـ دميد[7] و از آن پس مريم ـ عليها السلام ـ احساس كرد كه باردار شده است.[8]
مريم ـ عليها السلام ـ باردار شد، ولي هر چه به روز وضع حمل نزديك مي‎شد نگرانتر مي‎گرديد، زيرا با خود مي‎گفت: «چه كسي از من مي‎پذيرد كه زني بدون همسر، باردار شود؟ اگر به من نسبت ناروا بدهند، چه كنم؟» دختري كه سالها الگوي پاكي و عفّت است، چگونه براي او نسبت ناروا قابل تحمل است؟
از سوي ديگر احساس مي‎كرد كه چون فرزندش از رسولان الهي است، خداوند او را در بحرانها حفظ خواهد كرد.
لحظة درد زايمان فرا رسيد، طوفاني از غم و اندوه، سراسر وجود پاك مريم ـ عليها السلام ـ را فرا گرفت، به گونه‎اي كه گفت:
«يا لَيتَنِي مِتُّ قَبْلَ هذَا وَ كُنْتُ نَسْياً مَنْسِيا؛ اي كاش پيش از اين مرده بودم، و به كلّي فراموش مي‎شدم.»[9]
مريم ـ عليها السلام ـ هنگامي كه درد زايمان گرفت، كنار تنة درخت خرماي خشكيده‎اي رفت، تنها و غمگين بود. ناگهان (از جانب خدا) صدايي به گوشش رسيد:
«غمگين مباش، خداوند در قسمت پايين پاي تو، چشمة آب گوارايي را جاري ساخته است، و نظر به بالاي سرت بيفكن، بنگر كه چگونه ساقة خشكيده، به درخت نخل باروري تبديل شده كه ميوه‎ها، شاخه‎هايش را زينت بخشيده‎اند. درخت را تكاني بده تا رطب تازه براي تو فرو ريزد، و از اين غذاي لذيذ و نيرو بخش بخور، و از آن آب گوارا بنوش، و چشمت را به اين نوزاد روشن بدار و هرگاه كسي از انسانها را ديدي، (با اشاره) بگو من براي خداوند رحمان روزه‎اي (روزة سكوت) نذر كرده‎ام، بنابراين امروز با هيچ انساني سخن نمي‎گويم و بدان كه اين نوزاد خودش از خود دفاع خواهد كرد.[10]
به اين ترتيب عيسي ـ عليه السلام ـ به قدرت الهي از مادري پاك و نمونه چشم به جهان گشود.

پي نوشتها:
 

[1]. بحار، ج 14، ص 214 (پاورقي).
[2]. بحار، ج 14، ص 250ـ326.
[3]. مانند آية 42 آل عمران.
[4]. سورة آل عمران، آية 45 تا 47.
[5]. بحار، ج 14، ص 223.
[6]. سورة مريم، آية 16 تا 21.
[7]. اين مطلب در قرآن با تعبير «فَنَفَخْنا فِيها مِنْ رُوحِنا» آمده است. (انبياء، 91؛ تحريم، 12).
[8]. بحار،‌ ج 14، ص 225.
[9]. مريم، 23.
[10]. مضمون آيات 13 تا 26 سورة مريم.
[11]. مريم، 23.
[12]. الغدير، ج 6، ص 23. به نقل از شانزده كتاب اهل تسنّن.

/خ