اي دل گر از آن چاه زنخدان به درآيي
شاعر : حافظ
هر جا که روي زود پشيمان به درآيي |
|
اي دل گر از آن چاه زنخدان به درآيي |
آدم صفت از روضه رضوان به درآيي |
|
هش دار که گر وسوسه عقل کني گوش |
گر تشنه لب از چشمه حيوان به درآيي |
|
شايد که به آبي فلکت دست نگيرد |
باشد که چو خورشيد درخشان به درآيي |
|
جان ميدهم از حسرت ديدار تو چون صبح |
کز غنچه چو گل خرم و خندان به درآيي |
|
چندان چو صبا بر تو گمارم دم همت |
وقت است که همچون مه تابان به درآيي |
|
در تيره شب هجر تو جانم به لب آمد |
تا بو که تو چون سرو خرامان به درآيي |
|
بر رهگذرت بستهام از ديده دو صد جوي |
بازآيد و از کلبه احزان به درآيي |
|
حافظ مکن انديشه که آن يوسف مه رو |
|