آنتن دهی در موبایل (1)
بارها از دوستان، فروشندگان موبایل و حتی در مجلا ت معتبر در مورد آنتن دهی بهتر و قدرت گیرندگی بیشتر مدل خاصی از گوشی های همراه مطالبی شنیده یا دیده ایم. واقعیت چیست؟
بارها از دوستان، فروشندگان موبایل و حتی در مجلا ت معتبر در مورد آنتن دهی بهتر و قدرت گیرندگی بیشتر مدل خاصی از گوشی های همراه مطالبی شنیده یا دیده ایم. در حقیقت این بحث به ابتدای ورود تلفن همراه دیجیتال به بازار برمی گردد. در آن زمان استانداردهای موجود برای سیستم آنالوگ طراحی شده بود و همه با آن استانداردها دستگاه های جدید را بررسی می کردند. در سیستم آنالوگ قدرت بیشتر دستگاه موبایل باعث بُرد بیشتر دستگاه و کیفیت صدای بهتر می شود. در سیستم سلولی این مسئله در لبه های سلول و مناطقی که سیگنال ضعیف است ارزش پیدا می کند. مردم به دنبال دستگاهی هستند که در مناطق با سیگنال ضعیف، امکان برقراری ارتباط داشته باشد. در دستگاه های آنالوگ عوامل مختلفی مانند قدرت فرستنده و گیرنده، قدرت باتری دستگاه، وضعیت آب و هوا و کلا سی که دستگاه در آن قرار دارد، روی بُرد و قدرت دستگاه موثرند.
در سیستم GSM استانداردهای آنالوگ بی ارزش است. ولی باز هم " حساسیت و آنتن دهی " از دهان مردم نیفتاده است. از این رو در ادامه می خواهیم ببینیم چه عاملی باعث شده است تا کاربران به آنتن دهی متفاوت دستگاه های موبایل اعتقاد داشته باشند.
در ابتدا باید توجه کنیم که سیستم GSM نیز مانند هر فناوری دیگری فرایند توسعه و بهبود را طی کرده است. در ابتدای شکل گیری غیر از پارامترهای تعریف شده برای ترمینال ها سایر نکات تعریف شده نبودند. بسیاری از تنظیمات و مشخصات بر پایه آزمون و خطا شکل گرفتند و با افزوده شدن تجربه مهندسان این موارد نیز مورد توجه قرار گرفتند. بسیاری از اصول ساخت ترمینال ها از فناوری آنالوگ کپی برداری شده بودند و در ابتدای کار، پوشش شبکه GSM از شبکه های آنالوگ موجود در آن زمان بسیار ضعیف تر بود.
ساده ترین راه برای حل این مشکل در کنار گسترش دکل ها، افزایش قدرت فرستندگی این دکل ها و گوشی های موبایل بود. این مسئله باعث افزایش مصرف باتری می شد و در نتیجه عمر باتری گوشی در آن دوره تنها یک یا دو روز بیشتر نبود. کاربران در آن زمان به قدرت بالا ی گوشی خود اذعان داشتند و تاثیر آن روی وسایل مختلف از رادیو و تلویزیون گرفته تا لا مپ مهتابی را دلیلی بر این مدعا می دانستند. بارها می دیدیم که بلندگوی دستگاه هایی مثل ضبط صوت حتی در فواصل چند متری با گوشی، صداهای عجیبی پیدا می کنند و بسیاری نیز از سردرد و ریزش مو در هنگام استفاده ممتد از تلفن همراه خود شکایت داشتند.
هر سازنده به طور مستقل تصمیم می گرفت که قدرت فرستندگی هر مدل گوشی چقدر باشد و این قدرت برحسب مدل نیز تغییر می کرد. لا زم به ذکر است که در آن زمان محدودیت هایی برای حداکثر قدرت آن فرستنده وجود داشت. ولی آزادی عمل بالا یی برای سازندگان در نظر گرفته شده بود.
این افزایش توان در گوشی ها برای حفظ ارتباط روی بافت های زنده اثرات مضری داشت. با گسترش و بهبود شبکه های GSM نیازی به قدرت بالا ی گوشی ها نبود و از طرفی حساسیت مردم در مورد سلا متی باعث فشار بیشتری بر سازندگان شد.
در اواخر سال ۱۹۹۷ و ابتدای ۱۹۹۸ گوشی های جدید به بازار آمدند که با توان کمتر، امکان استفاده طولا نی را به کاربران می دادند. در سال ۱۹۹۹ اکثر سازندگان قدرت فرستنده های نصب شده را تا حد معمول کاهش دادند.
با تصویب ) SARقدرت جذبی اختصاصی) که به طور مستقیم با توان دستگاه ارتباط داشت، این محدودیت ها بیشتر شد.
SAR نشان می دهد که چه مقدار اشعه به وسیله بدن جذب شده است. تا سال ۲۰۰۱ این عدد نسبتاً بزرگ بود. به طور مثال در انگستان ده وات به کیلوگرم بود. در آن زمان گوشی ها بسیار کمتر از این مقدار تشعشع داشتند. به تدریج این عدد کاهش یافت و قوانین سخت تری برای آن وضع شد. به طوری که اگر سازنده ای مقدار SAR موردنظر را به دست نیاورده باشد، نمی تواند در ایالا ت متحده و اروپا فعالیت نماید. در اروپا حداکثر میزان مجاز SAR ، دو و در استرالیا و ایالا ت متحده عدد ۶ / ۱ است. مسلما هر چه میزان SAR کمتر باشد، دستگاه کم خطرتر خواهد بود.
با کاهش SAR قدرت فرستندگی گوشی های موبایل کاهش یافت. اما با پوشش بهتر دکل های فرستنده و بهبود سخت افزار و نرم افزار مشکل خاصی پیش نیامد. در کنار این موضوع استفاده از یک پلتفرم برای چندین مدل پیش آمد. به طور مثال 7210/6100/6610 و ۷۲۵۰ به طور کامل از سخت افزار و نرم افزار یکسانی برخوردارند. در نتیجه مقایسه قدرت این دستگاه ها بی معنی است. این یکسان شدن سخت افزاری و نرم افزاری اجازه دسته بندی بهتر را نیز داده است. به طور مثال دستگاه های فوق جزء سری چهل به حساب می آیند.
منبع:دنیای کامپیوتر و اینترنت
/ن
بارها از دوستان، فروشندگان موبایل و حتی در مجلا ت معتبر در مورد آنتن دهی بهتر و قدرت گیرندگی بیشتر مدل خاصی از گوشی های همراه مطالبی شنیده یا دیده ایم. در حقیقت این بحث به ابتدای ورود تلفن همراه دیجیتال به بازار برمی گردد. در آن زمان استانداردهای موجود برای سیستم آنالوگ طراحی شده بود و همه با آن استانداردها دستگاه های جدید را بررسی می کردند. در سیستم آنالوگ قدرت بیشتر دستگاه موبایل باعث بُرد بیشتر دستگاه و کیفیت صدای بهتر می شود. در سیستم سلولی این مسئله در لبه های سلول و مناطقی که سیگنال ضعیف است ارزش پیدا می کند. مردم به دنبال دستگاهی هستند که در مناطق با سیگنال ضعیف، امکان برقراری ارتباط داشته باشد. در دستگاه های آنالوگ عوامل مختلفی مانند قدرت فرستنده و گیرنده، قدرت باتری دستگاه، وضعیت آب و هوا و کلا سی که دستگاه در آن قرار دارد، روی بُرد و قدرت دستگاه موثرند.
در سیستم GSM استانداردهای آنالوگ بی ارزش است. ولی باز هم " حساسیت و آنتن دهی " از دهان مردم نیفتاده است. از این رو در ادامه می خواهیم ببینیم چه عاملی باعث شده است تا کاربران به آنتن دهی متفاوت دستگاه های موبایل اعتقاد داشته باشند.
در ابتدا باید توجه کنیم که سیستم GSM نیز مانند هر فناوری دیگری فرایند توسعه و بهبود را طی کرده است. در ابتدای شکل گیری غیر از پارامترهای تعریف شده برای ترمینال ها سایر نکات تعریف شده نبودند. بسیاری از تنظیمات و مشخصات بر پایه آزمون و خطا شکل گرفتند و با افزوده شدن تجربه مهندسان این موارد نیز مورد توجه قرار گرفتند. بسیاری از اصول ساخت ترمینال ها از فناوری آنالوگ کپی برداری شده بودند و در ابتدای کار، پوشش شبکه GSM از شبکه های آنالوگ موجود در آن زمان بسیار ضعیف تر بود.
ساده ترین راه برای حل این مشکل در کنار گسترش دکل ها، افزایش قدرت فرستندگی این دکل ها و گوشی های موبایل بود. این مسئله باعث افزایش مصرف باتری می شد و در نتیجه عمر باتری گوشی در آن دوره تنها یک یا دو روز بیشتر نبود. کاربران در آن زمان به قدرت بالا ی گوشی خود اذعان داشتند و تاثیر آن روی وسایل مختلف از رادیو و تلویزیون گرفته تا لا مپ مهتابی را دلیلی بر این مدعا می دانستند. بارها می دیدیم که بلندگوی دستگاه هایی مثل ضبط صوت حتی در فواصل چند متری با گوشی، صداهای عجیبی پیدا می کنند و بسیاری نیز از سردرد و ریزش مو در هنگام استفاده ممتد از تلفن همراه خود شکایت داشتند.
هر سازنده به طور مستقل تصمیم می گرفت که قدرت فرستندگی هر مدل گوشی چقدر باشد و این قدرت برحسب مدل نیز تغییر می کرد. لا زم به ذکر است که در آن زمان محدودیت هایی برای حداکثر قدرت آن فرستنده وجود داشت. ولی آزادی عمل بالا یی برای سازندگان در نظر گرفته شده بود.
این افزایش توان در گوشی ها برای حفظ ارتباط روی بافت های زنده اثرات مضری داشت. با گسترش و بهبود شبکه های GSM نیازی به قدرت بالا ی گوشی ها نبود و از طرفی حساسیت مردم در مورد سلا متی باعث فشار بیشتری بر سازندگان شد.
در اواخر سال ۱۹۹۷ و ابتدای ۱۹۹۸ گوشی های جدید به بازار آمدند که با توان کمتر، امکان استفاده طولا نی را به کاربران می دادند. در سال ۱۹۹۹ اکثر سازندگان قدرت فرستنده های نصب شده را تا حد معمول کاهش دادند.
با تصویب ) SARقدرت جذبی اختصاصی) که به طور مستقیم با توان دستگاه ارتباط داشت، این محدودیت ها بیشتر شد.
SAR نشان می دهد که چه مقدار اشعه به وسیله بدن جذب شده است. تا سال ۲۰۰۱ این عدد نسبتاً بزرگ بود. به طور مثال در انگستان ده وات به کیلوگرم بود. در آن زمان گوشی ها بسیار کمتر از این مقدار تشعشع داشتند. به تدریج این عدد کاهش یافت و قوانین سخت تری برای آن وضع شد. به طوری که اگر سازنده ای مقدار SAR موردنظر را به دست نیاورده باشد، نمی تواند در ایالا ت متحده و اروپا فعالیت نماید. در اروپا حداکثر میزان مجاز SAR ، دو و در استرالیا و ایالا ت متحده عدد ۶ / ۱ است. مسلما هر چه میزان SAR کمتر باشد، دستگاه کم خطرتر خواهد بود.
با کاهش SAR قدرت فرستندگی گوشی های موبایل کاهش یافت. اما با پوشش بهتر دکل های فرستنده و بهبود سخت افزار و نرم افزار مشکل خاصی پیش نیامد. در کنار این موضوع استفاده از یک پلتفرم برای چندین مدل پیش آمد. به طور مثال 7210/6100/6610 و ۷۲۵۰ به طور کامل از سخت افزار و نرم افزار یکسانی برخوردارند. در نتیجه مقایسه قدرت این دستگاه ها بی معنی است. این یکسان شدن سخت افزاری و نرم افزاری اجازه دسته بندی بهتر را نیز داده است. به طور مثال دستگاه های فوق جزء سری چهل به حساب می آیند.
منبع:دنیای کامپیوتر و اینترنت
/ن
