دیدگاههای اخلاقی مقام معظم رهبری (2)
تهیه کننده : سید امیرحسین کامرانی راد
منبع : راسخون
منبع : راسخون
دنيا محل آماده شدن و خودسازي
اميرالمؤمنين در خطبه ي نهج البلاغه مي فرمايد: «الا و انّ اليوم المضمار و غداً السباق»؛ اين دنيا محل آماده شدن و تمرين کردن است. در اين اردوگاه بزرگ آماده ي ورود به ميدان لقاء الهي ـ که قيامت است ـ خودتان را براي مواجهه ي با حساب و مؤاخذه ي الهي آماده کنيد. امروز، روز تمرين کردن و آماده شدن و خودسازي است و فرداـ يعني روز قيامت ـ روز شتاب و مسابقه گرفتن به سوي سرانجامي است که ما در همين جا براي خود، آن سرانجام را مشخص و منجز کرده ايم. «والسبقه الجنه و الغايه النّار»؛ چيزي که فرداي قيامت به برندگان خواهند داد، بهشت است؛ و چيزي که بازماندگان فرداي قيامت دچار آن خواهند شد، جهنم و آتش است. «افلا تائب من خطيئته قبل منيّه»؛ آيا کسي نيست که قبل از مرگ از خطاهاي خود برگردد و توبه کند؟ اميرالمؤمنين مردم را دعوت مي کند به اين که اگر خطايي از آنها سر زده است، آن را اصلاح کنند؛ راه هدايت را پيدا کنند و در راه صلح و سداد قدم بردارند. «ألا عامل لنفسه قبل يوم بؤسه»؛ آيا کسي نيست که قبل از روز بدبختي، براي خود کار کند و توشه ذخيره نمايد؟ زندگي ما، ميدان توشه ذخيره کردن است. کسب و تحصيل و کار علمي و کار سياسي و خانه و همه ي عرصه هاي زندگي ما، محل عمل براي خدا و تلاش و مجاهدت براي فرداست. برادران، خواهران«، مؤمنان، ملت عزيز ايران! براي فرداي خود کار کنيم. اين کار، بناي دنيا و ساختن روح و جسم است؛ اين کار عبارت است از تلاش براي اعتلاي مادي و معنوي خود و برادران و خواهران مسلمان خود و کشور و ملت خود.
*******
دو وعده ي خداوند به مادر موسي (علیه السلام)
عزيزان من! آن روزي که خداي متعال، موسي را که بچه ي يک روزه يا چند ساعته بود و مادرش او را به آب انداخته بود و به خدا سپرده بود، به او برگرداند، به وعده ي خود عمل کرد : «انا رادوه اليک» (6) خداي متعال در اي جا، دو وعده به مادر موسي کرد: يک وعده اين بود که «انا رادوه اليک) (7)؛ ما او را به تو برمي گردانيم. مادر هم دلش به همين وعده ي اول بيشتر بند بود؛ بچه اش است ديگر. بچه ي چند ساعته را داخل جعبه گذاشته و به آب داده و خدا هم گفته که او را بر مي گردانيم. وعده ي دومي هم بود که براي مادر موسي، خيلي باور کردني نبود و آن، اين بو: «و جاعلوه من المرسلين» (8)؛ نه فقط ما او را برمي گردانيم، که پيامبر مرسل خودمان هم خواهيم کرد. اولي براي مادر موسي قابل فهم بود؛ يکي داخل آب مي رود و موسي را مي گيرد و به ماردش برمي گرداند- اگر چه خيلي دشوار بود- اما همين بچه را «جاعلوه من المرسلين» (9)؟! آيه ي قرآن مي فرمايد: «فرددناه الي امه» (10): او را به مادرش برگردانديم، «کي تقر عينها» (11): تا چشمش روشن شود، «و لتعلم ان وعده الله حق» (12): تا بداند که وعده ي خدا درست است؛ يعني آن وعده ي دوم هم عملي خواهد شد. ديدي وعده ي اول چه طور زود عملي شد؟ ديدي بچه يي که در راه خدا داده بودي، چه طور زود به تو برگشت؟ آن وعده هم به همين شيريني تحقق پيدا خواهد کرد.
*******
ما بايد براي اسلام حرکت کنيم
ارزش اساسي يک ارتش به اين است که در راه ملت و هدفهاي بزرگ ملي حرکت کند . ملت ما در راه حاکميت اسلام قيام کرد و براي اسلام جان داد. اين همه شهداي ارجمند و عزيز در سطح کشور، که از آحاد مردم بودند و در نيروهاي مسلح هم عضويت نداشتند و فقط به عنوان بسيجي به جبهه ها آمدند و خانواده ها و پدران و مادرانشان آنها را همراهي کردند، به عشق اسلام تن به آن همه فداکاري دادند و بالاخره هم شهيد شدند . چند برابر آنها، عناصري بودند که خود يا فرزندانشان را در معرض خطر گذاشتند و بحمدالله پس از جنگ يا در اثناي جنگ، با سلامت به خانه هايشان برگشتند. آنها هم به عشق اسلام وارد اين ميدان شدند.
محور، اسلام است. ما بايد براي اسلام حرکت کنيم . امروز ايران، مرکز اساسي اسلام است. ايران، ايران اسلامي است. مسلمانان دنيا از هر مليت و قوميت، امروز چشم به ايران دارند . ناسيوناليستها يکديگر را دفع مي کنند؛ ولي در ايران ما و در اين سرزمين پاک و مقدس، اين چيست که ملتهاي ديگر را به خودش جذب مي کند؟ اين، ايمان و اسلام و مبارزه ي در راه هدفهاي بزرگ اسلامي است که بزرگترين آن، ستيزه گري با ظلم و ستم و تلاش در راه آزادي و عدالت است؛ هيچ چيز ديگري نيست. ملتها مجذوب اين چيزهايند.
*******
هر لحظه به هدايت الهي محتاجيم
اين که ما هر روز پنج نوبت نماز مي خوانيم و در هر نازي هم اقلاً در دو رکعتش مي گوييم: « اهدانا صراط المستقيم» (13)، براي همين است. انسان يک بار دعا مي کند وبراي مغفرت مي گويد: «اهدنا الصراط المستقيم: (14). مگر ما در شبانه روز، براي مغرفت چه قدر بايد دعا کنيم و در نماز چندين بار آن را تکرار نماييم؟ اما براي هدايت، شما هفده رکعت نماز واجب مي خوانيد. از اين هفده رکعت، بايد در ده رکعتش، «اهدنا الصراط المستقيم» (15) بگوييد.
اين هدايت، چه هدايتي است؟ اين براي آن است که ما در هر لحظه، به همين هدايت احتياج داريم. اگر الان هدايتمان کرد، يک دقيقه ي ديگر، باز همين هدايت را مي خواهيم. اگر يک دقيقه ي ديگر هدايتمان کرد، باز يک دقيقه ي ديگرش، همين هدايت را مي خواهيم. ما دايم در سر دو راهي هستيم. در راه زندگي که مي رويم، دايم در سر دو راهي گفتن يا نگفتن، تصميم گرفتن يا نگرفتن، اين طوري گفتن يا آن طوري گفتن قرار داريم. پس، دايم به هدايت الهي احتياج داريم. تقوا، يعني همين که مراقب باشيم، اين راه مستقيم، اين همع منشعبات دارد. مبادا يک جا اشتباه کنيم و از يکي از منشعبات، راه بيفتيم و برويم.
حرکت در جهت کمک به محرومان
ما بايد در جهت کمک به محرومان جامعه حرکت کنيم. درست است که در جامعه ي اسلامي، عدل براي همه است؛ يعني اگر شما ببينيد که دزدي از ديوار کسي که فرضاً تمکني هم دارد، بالا مي رود، جلوي دزد را خواهيد گرفت؛ نمي گوييد که اشکالي ندارد، برود از خانه ي اين شخص دزدي کند. يا اگر ديده شود که يک فرد متوسط و معمولي جامعه، مورد ستم قرار مي گيرد، بايد جلويش گرفته شود؛ منتها ببينيم در وضع جامعه و نظام اجتماعي و تاريخ ما، کدام اقشار و کدام طبقات، بيشتر مورد ظلم و ستم بي عدالتي قرار داشتند و عقبند؛ بايد به اينها کمک بشود. روشن است که قشرهاي پا برهنه ي کشور، اين گونه اند.
محرومان کشور، کساني هستند که علي رغم حق برابرشان با ديگر اعضاي اين خانواده، به آنها در طول ساليان دراز ظلم شده است. در اين کشور، فاميلها، قشرهاي بالا و مقتدر، خوانين و کمپانيداران حکومت مي کردند و قدرت و قانون به نفع آنها بوده است. همه چيز بايستي در جهت عکس آن روند حرکت کند؛ يعني ثروت و همت و مديريت و امکانات مادي و معنوي کشور، در جهت از خاک بر کشيدن آن قشرهاي محروم و مظلوم برود. در تمام برنامه هاي دولت، بايستي اين معنا مورد توجه قرار بگيرد.
پي نوشتها
6- حج: 40
7- قصص: 7
8- قصص: 7
9- قصص: 7
10- قصص: 13
11- قصص: 13
12- قصص: 13
13- حمد: 6
14- حمد: 6
15- حمد: 6
