تغذيه جرم و جنايت
نويسنده:جرج مانبيوت(1)
چکيده:
آيا تلويزيون عامل جرم وبزه است؟ اين نظريه که افراد خشونتي را که بر صفحه تلويزيون مي بينند تقليد مي کنند، موجب بحث و جدل هاي بي پاياني در ميان جرم شناسان شده است. اما اين مقاله نگران انگاره اي عجيب ترو شايد جالب تر است: اگر جرم ازاين جعبه جادو بيرون مي آيد، اين برنامه هاي تلويزيون نيست که مسئول اين وضع است، تبليغاتي که در لابلاي اين برنامه ها جاي داده مي شوند، بيشتر مسئول اين اوضاع هستند. اين نظريه قائل است که جرم و بزه از ميان اين تصاويرخوش آب و رنگ ظاهر مي شود؛ تصاويري که چشم اندازي از زندگي خانوادگي سعادتمندانه را به نمايش مي گذارند؛تصاويري که تاريکي ها را به کنار مي زنند و ما آنها را در قالب آگهي هاي تجاري مي بينيم. اجازه دهيد براي بنا کردن يک استدلال قوي، حرف خود را با مقاله اي آغاز کنم که به تازگي در يک نشريه پزشکي به چاپ رسيده است. اين مقاله با ارائه شواهد عيني، از اين موضوع دفاع مي کند که کودکاني که تلويزيون تماشا مي کنند، بيشترخوراکي هايي را مي خورند که در تلويزيون تبليغ مي شود. يکي از يافته هاي اين مقاله اين است
که هر يک ساعت اضافي در تماشاي تلويزيون، به معناي دريافت صد و شصت و هفت کيلو کالري اضافه در هر روز است. بيشتر اين کالري هاي اضافي، از طريق خوردن غذاهاي بي ارزش و هله هوله هايي مثل نوشابه هاي گازدار، چيپس، بيسکويت، آبنبات و شکلات،برگرها و ناگت مرغ به بدن رسانده مي شود. بر اساس آمار اين مقاله، «تماشاي تلويزيون نقش گسترده اي در عدم مصرف ميوه و سبزيجات دارد». امروزه ديگرهيچ بحث و جدل جدي اي بر سر اين موضوع وجود ندارد که يک رژيم تلويزيوني چه بر سر بدن انسان مي آورد. يک مطالعه دولتي که ماه قبل انتشار يافت، نشان داد که در انگليس، تعداد کودکاني که در دوره راهنمايي تحصيل مي کنند و از نظر کلينيکي چاق محسوب مي شوند، در ده سال گذشته تقريباً دو برابر شده است. امروزه بيست و هفت درصد دختران و بيست و چهار درصد پسران يازده تا پانزده ساله ازاين مشکل رنج مي برند و اين امر بدين معناست که احتمال ابتلاي آنها به ديابت و مرگ،قبل از رسيدن به پنجاه سالگي، بسيار بيشتر است. اما پرسش جالب تر اين است که اين رژيم غذايي با ذهن انسان چه مي کند؟ هم اکنون انبوهي از مطالعاتي وجود دارد که حاکي از آن هستند، اين رژيم غذايي به همان اندازه که به قلب و پانکراس آسيب مي رساند، براي مغز نيز مضراست. درکنار ساير عوامل يافت شده، اکنون مي دانيم که بين رژيم غذايي نامطلوب و خشونت يا رفتارهاي ضد اجتماعي، ارتباط وجود دارد. چشم گيرترين نتايج حاصله در اين زمينه در جورنال «پزشکي تغذيه اي و زيست محيطي» در سال 1997 گزارش شده است. پژوهش گران آزمايش کنترل شده اي را در يک زندان براي افراد سيزده تا هفده ساله به اجرا گذاشتند که به پرخاشگري حاد مبتلا بودند. در بدن بسياري از پسران حاضر در اين آزمايش، مواد غذايي خاصي به ميزان کافي وجود نداشت. آنها به طور ميانگين، فقط شصت و سه درصد آهن، چهل ودو درصد منيزيوم، سي و نه درصد روي، سي و نه درصد ويتامين ب، دوازده درصد فوليت در قالب برنامه غذايي روزانه توصيه شده دولت آمريکا مصرف مي کردند. پژوهشگران به نيمي از اين زندانيان کپسول هايي خورانداند که حاوي اين مواد غذايي ناکافي در بدن آنها بود و به نيمي از آنان دارونما دادند. آنها همچنين به تمام زندانيان، نسبت به بهبود رژيم غذايي خود
مشاوره دادند. شمار حوادث خشونت آميز که زندانيان حاضر در گروه کنترل شده( کساني که دارو نما مصرف مي کردند) باعث آن بودند، تا پنجاه و شش درصد کاهش يافت و در ميان گروه مصرف کننده مواد غذايي، تا هشتاد درصد. اما در ميان زندانيان حاضر در گروه مصرف کننده دارونما که از بهبود تغذيه خود امتناع کرده بودند، هيچ کاهشي مشاهده نشد. اين پژوهشگران، نمونه هايي خود را به يک دستگاه الکتروانسفالوگرام (که امواج مغزي را ثبت مي کند) نيز متصل کردند و کاهش قابل ملاحظه موارد ناهنجار را پس از سيزده هفته مصرف مواد غذايي ياد شده کشف کردند. در مقاله مشابهي که درسال 2002 انتشار پيدا کرد، يافته هاي آزمايشي نشان داد که در بين زندانيان نوجوان که مواد غذايي شامل ويتامين ها، مواد معدني و اسيدهاي چرب در بدن آنها ناکافي بود، انجام شده بود.در نتيجه اين آزمايش، رفتارهاي غير انضباطي در گروه آزمايشي، تا بيست و شش درصد کاهش يافت و در گروه کنترل شده چنين اتفاقي رخ نداد. در ماه مارس سال جاري، نويسنده ارشد گزارش سال 2000برنارد گش، به مجله «اکونوميست» گفت: «امروزه مي دانيم که داشتن يک رژيم غذايي نامناسب، تأثيربيشتري دررفتارهاي خشونت آميز آينده دارد تا رفتارهاي خشونت آميزي که فرد در گذشته مرتکب شده است... به همين ترتيب،درارتباط با فردي که جامعه ستيز بودن او محرز است، عموماً اين طور برداشت مي شود که بررسي رژيم غذايي او بهترازبررسي سابقه همراه با جرم و بزه او، پيش بيني کننده وضعيت آينده او خواهد بود. اين موضوع هنوز جاي بررسي بيشتردارد که شما مي توانيد صرفاً با مشاهده نوع موادي که يک نفر مي خورد، رفتار آينده او را پيش بيني کنيد».
شما هرچه بيشتر مواد غذايي بي ارزش را بخوريد، فضاي کمتري را براي آن دسته از مواد غذايي باقي مي گذاريد که حاوي مواد شيميايي مورد نياز مغز هستند. نمي خواهم بگويم که تبليغات تلويزيوني مربوط به مواد غذايي، تنها مسئول کاهش دريافت مواد مغذي هستند که ما مصرف مي کنيم. همان گونه که گراهام هاروي در کتاب جديد خود «ما خواهان مواد غذايي واقعي هستيم» نشان مي دهد، مزرعه داري صنعتي و وابستگي به بارورکننده هاي مصنوعي، ميزان مواد معدني در سبزيجات و کيفيت گوشت و شير را به شدت کاهش داده اند. اين يافته ها نيز
نمي گويند که صرفاً داشتن رژيم غذايي نامناسب موجب جرم و بزه و رفتارهاي ضد اجتماعي هستند. اما مطالعاتي که من دارم، حاکي از آن هستند که دولتي که مدعي است جرم و بزه را جدي مي گيرد، بايد براي اين گونه تبليغات کاري کند. در حالي که دولت ما عقب نشسته است و سازمان مسئول مقررات تلويزيوني، يعني «آفکام»، با صعنت غذايي ،مماشات مي کند.
آفکام بيست و نه جلسه با توليد کنندگان مواد غذايي و سازندگان آگهي هاي تجاري برگزار کرده و فقط چهار نشست با گروه هاي بهداشتي و مصرف کننده داشته است. نتيجه اين امررا مي توان درنتيجه رايزني هايي که اين سازمان انتشار داده، مشاهده کرد. اين سازمان پيشنهاد مي کند که درباره آگهي هاي بين برنامه هايي که براي کودکان نه سال به بالا ساخته مي شود و در مورد آگهي هايي که نوجوانان، بيشتر از بقيه تماشاگرآنها هستند نيز لازم نيست کاري انجام گيرد. محبوب ترين برنامه هاي گروه سني دو تا نه ساله ها، «رقصيدن روي يخ»،«خيابان کورونيشين» و «امرديل» هستند؛ اما آفکام در نظر دارد، فقط برنامه هايي را مشمول قوانين خود کند که اختصاصاً براي گروه سني نه سال به بالا ساخته مي شوند. اين سازمان ادعا مي کند که وضع مقررات سختگيرانه تر، هزينه بيشتري را متوجه اين صنعت مي کند. آفکام خود را آماده کرده تا براي حفظ منافع تلويزيون هاي تجاري، سلامت جسماني و رواني کودکان ما را قرباني کند.
پي نوشت ها:
1- George Monbiot، نويسنده سرشناس انگليسي و همکار گاردين.
منبع: www.monbiot.com
/ن
