حزن و اندوه براي امام عصر(ع)
از نشانه هاي محبت و تعلق آدمي به چيزي يا کسي، اين است که به هنگام از دست دادن يا گم کردن آن دچار غم و اندوه مي شود و گاهي نيز فراتر از آن چون ابر بهاران اشک مي ريزد. اگر نيک تأمل کنيم خواهيم يافت که امام زمان(ع) به لحاظ ايماني، در گسترده آفرينش، محبوبترين شخصي است که بايد او را دوست بداريم و فقدانش را مصيبتي بزرگ بدانيم. مگر نه اين است که رسول خدا(ص) فرمود: لا يُومِن عبدٌ حتي اَکونُ اَحبُ اِليهِ مِن نَفسهِ، و يکونُ عِتَرتِي اَحبُ اليهِ مِن عِتَرتهِ.
ايمان نياورده بنده مگر آنکه من نزد او محبوبتر از خودش باشم و اهل بيت من نزد او محبوبتر از اهل بيت خودش باشند.(1) سيدبن طاووس به فرزندش مي گويد: «فرزندم تو را و برادرت و هر که اين نامه را بخواند سفارش مي کنم به درستي در معامله با خدا و رسول او و رعايت سفارشها و بشارتهاي آن دو درباره ظهور مولايمان مهدي(ع)» به طور مثال اگر معتقد به امامت آن حضرت، بنده اي يا درهمي و ديناري از دست دهد و گم کند، سرا پا متوجه آن مي شود و براي يافتن آن نهايت کوشش را انجام مي دهد. اما نديديم که کسي براي تأخير ظهور آن حضرت به مقداري که براي فقدان اين چيزها ناراحت مي شود متإثر باشد.(2)
پس چنين شخصي چگونه ادعاي شناخت حق خدا و حق رسول او و اعتقاد به امامت آن حضرت دارد، به گونه اي که مدعي موالات و دوستي بيش از اندازه هم هستند؟!
منتظران واقعي امام عصر(ع) که تا ظهور آن حضرت در غم واندوهند، بايد در مناسبتهاي مختلف حزن قلبي خويش را بنمايانند و سرشک غم در فراقش جاري سازند. حضرت صادق(ع) مي فرمايد: «بدانيد که او مدتي از روزگار را پنهان شود و ياد او از خاطرها برود، تا آنجا که گويند: مرد! هلاک شد! به کدام وادي رفت؟! و چشمان مردم با ايمان برايش بگريد"(3).
صدرالاسلام همداني در اين زمينه دعاي ندبه را سفارش مي کند و مي گويد: خوب است در هر جمعه، دوستان آن حضرت ارواحنا فداه از مرد و زن، در مسجدي از مساجد يا معبدي از معابد اجتماع نموده، اين دعاي مبارک را با کمال تضرع و زاري و ناله و سوگواري و با نهايت حزن و اندوه و بي قراري بخوانند و گريه کنند و بر غيبت آن شمس تابان و فقدان آن جان جهانيان نوحه کنند.(4)
ايمان نياورده بنده مگر آنکه من نزد او محبوبتر از خودش باشم و اهل بيت من نزد او محبوبتر از اهل بيت خودش باشند.(1) سيدبن طاووس به فرزندش مي گويد: «فرزندم تو را و برادرت و هر که اين نامه را بخواند سفارش مي کنم به درستي در معامله با خدا و رسول او و رعايت سفارشها و بشارتهاي آن دو درباره ظهور مولايمان مهدي(ع)» به طور مثال اگر معتقد به امامت آن حضرت، بنده اي يا درهمي و ديناري از دست دهد و گم کند، سرا پا متوجه آن مي شود و براي يافتن آن نهايت کوشش را انجام مي دهد. اما نديديم که کسي براي تأخير ظهور آن حضرت به مقداري که براي فقدان اين چيزها ناراحت مي شود متإثر باشد.(2)
پس چنين شخصي چگونه ادعاي شناخت حق خدا و حق رسول او و اعتقاد به امامت آن حضرت دارد، به گونه اي که مدعي موالات و دوستي بيش از اندازه هم هستند؟!
منتظران واقعي امام عصر(ع) که تا ظهور آن حضرت در غم واندوهند، بايد در مناسبتهاي مختلف حزن قلبي خويش را بنمايانند و سرشک غم در فراقش جاري سازند. حضرت صادق(ع) مي فرمايد: «بدانيد که او مدتي از روزگار را پنهان شود و ياد او از خاطرها برود، تا آنجا که گويند: مرد! هلاک شد! به کدام وادي رفت؟! و چشمان مردم با ايمان برايش بگريد"(3).
صدرالاسلام همداني در اين زمينه دعاي ندبه را سفارش مي کند و مي گويد: خوب است در هر جمعه، دوستان آن حضرت ارواحنا فداه از مرد و زن، در مسجدي از مساجد يا معبدي از معابد اجتماع نموده، اين دعاي مبارک را با کمال تضرع و زاري و ناله و سوگواري و با نهايت حزن و اندوه و بي قراري بخوانند و گريه کنند و بر غيبت آن شمس تابان و فقدان آن جان جهانيان نوحه کنند.(4)
پي نوشت ها:
1. بحارالانوار جلد 17 صفحه
2. کشف المحجه صفحه 206
3. اما و الله ليغيبن سبتا من دهرکم و ليخملن حتي يقال: مات! هل! بادي واد سلک؟! و لتدمعن عليه عيون المومنين، غيب النعماني، صفحه 152.
4. تکاليف الاتام صفحه 189.
