نود و چهار سال بردگي

چکيده :
 

اين مقاله به بررسي وضع ماليات بر درآمد در ايالات متحده مي پردازد و نشان مي دهد که مردم آمريکا آنچه را که به دست مي آورند ،صرف پرداخت ماليات مي کنند ، و بيشتر آنها همانند رعيت ها و بردگان قرن نوزدهم زندگي مي کنند . وضع ماليات بر درآمد تصاعدي باعث شده که آنها تملک درصد ناچيزي از حقوقشان را داشته باشند .
پانزدهم آوريل سال جاري ، نود و چهار سال اززماني که آمريکايي ها مجبور به تشکيل پرونده ماليات بردرآمد شدند ، مي گذرد . براي بسياري از آمريکايي ها سالگرد چنين روزي ، خاطره اي تلخ به شمار مي آيد . دولت هاي فدرال و ايالتي در حال حاضر بدهي هاي مالياتي را از طريق نگه داري چک هاي حقوق ماهيانه در طول سال مالي ، جمع آوري مي کنند . با اين حساب اکثر آمريکايي ها هرگز پولي به چشم نمي بينند يا اطلاع درستي از آنچه که به عنوان حقوق به آنها پرداخت مي شود ، ندارند . بسياري از آنها ، ماليات کسر شده ازحقوقشان را به عنوان نوعي پس انداز اجباري مي دانند .آنها چشم انتظار خدماتي از جانب دولت به عنوان باز پرداخت چنين ماليات هايي هستند ،که اين باز پرداخت در قالب استفاده بهينه از تعطيلات تابستان يا پرداخت کمتر براي خريد يک ماشين جديد و يا موارد مشابه است .برخي از آمريکايي ها دريافته اند که در تمام نود و چهار سال گذشته به بردگي کشيده شده اند و همانند رعيت هاي قرون وسطي يا بردگان قرن نوزدهم ، حقوقي بيش از حق کاري که انجام داده اند ، داشته اند . در آمريکا مشروعيت شانزده طرح قانوني به تصويب رسيد ، زيرا ماليات بر در آمد ، تنها براي ثروتمندان بود . برخي از ايالت ها اين طرح را به تصويب رساندند زيرا در اين ايالت ها کسي که درآمدش به قدر کافي بالا باشد پيدا نمي شد تا مشمول چنين ماليات هايي قرار بگيرد . وزارت خزانه داري آمريکا گزارش هايي از ماليات بر در آمد منتشر کرد و اعلام نمود که کمتر از يک در صد ازجمعيت ايالات متحده مشمول ماليات بر درآمد شده اند . به کارگيري نرخ تصاعدي براي کمتراز يک در صد ثروتمندان آمريکايي ، با طيف نرخ هايي از يک تا هفت در صد بر درآمد هاي بالاي پانصد هزار دلارکه آن روزها پول بسيار زيادي محسوب مي شد.
در نخستين سالي که ماليات بر در آمد مقرر شد ، افراد ثروتمندي همچون جان راکفلر ، دو ميليون دلار ماليات بر درآمد پرداخت کردند که بيش از سه در صد کل ماليات بر درآمد جمع آوري شده بود . مردم در ابتداي کار خوشحال بودند تا اينکه معافيت هاي مالياتي کاهش يافت و نرخ هاي مالياتي با سرعت و به صورت پي در پي در سال هاي 1916 تا 1918 افزايش يافت ودر طي پنج سال ،نرخ هاي مالياتي از شش در صد به هفتاد و هفت در صد رسيد و مردمي که در ابتدا از پرداخت ماليات معاف بودند ، حالا با بيش از دو برابر نرخ هاي اوليه مجبور به پرداخت ماليات شدند. در آمريکاي «مستقل و آزاد » امروز ، بر خلاف اينکه کندي ، بوش و ريگان نرخ ماليات را کاهش دادند ، آمريکايي هاي معمولي ادعايي بيش از مطالبه حقوق کاري خودشان نسبت به بردگان قرون وسطي ندارند . بيشتر آنها به اين وضعيت راضي هستند .آنها تملک بر بيش از سي در صد از در آمدهايشان را دارند که اين همان نرخ ماليات رعيت ها و بردگان در قرن نوزدهم است .
در قرن نوزدهم برخي از رعيت ها و بردگاني که مهارتشان در شهرها با ارزش تر از مزارع بود ، توسط صاحبان برخي از کسب و کارها به شهرها کشانده شدند ، چنين کسب و کارهايي نيمي از دستمزد رعيت ها و بردگان را به مالکانشان پرداخت مي کرد و با آنچه که باقي مي ماند ، رعيت ها مي توانستند به قدر کافي پس انداز کنند تا معافيت خودشان را بخرند . امروزه ما نمي توانيم معافيتمان را از اداره کل ماليات بخريم بلکه تنها آمريکايي هاي آزاد مي توانند حساب هايشان را پرداخت کرده و در رفاه عمومي زندگي کنند . افرادي که چنين استدلالي را نمي پذيرند ، مي توانند اين استدلال را با سر پيچي از مطالبات دولت در مورد کارشان امتحان کنند .اين افراد در مي يابند که اداره کل ماليات دقيقاً مي تواند همانند پادشاهان بي رحم فئودال يا مالکان برده دار ، ظالم باشد . در هر حال برخي از مطالعات نشان مي دهد که ماليات بر در آمد تصاعدي ،مطابق خواست و ميل همه طبقات جامعه انجام نمي شود . علاوه بر اين ، گروه هاي فقير و غني ، ساکت و ساکن نيستند . مطالعات نشان مي دهد ، آرزوي جنبش و نهضت در ميان گروه هاي مختلف درآمد وجود دارد . در اين ميان برخي از افراد رشد مي کنند و برخي از افراد هم سقوط مي کنند و به نظر نمي رسد که دولت پاسخي براي اين مسئله داشته باشد . در واقع برخي از درآمدهاي بزرگ حاصل تباني با دولت است همانند قانون زدايي ها و رفع ممنوعيت هاي مالي بوش و کلينتون که اولين درآمد يک ميلياردي سال را ايجاد کرد .
تکيه گاه اصلي جنگ طبقاتي ، تبليغاتي است که مي گويد :«ثروتمندان نبايد ماليات پرداخت کنند .اما انتشار سالانه اطلاعات اداره کل ماليات ،عکس اين مطلب را ثابت مي کند . سال 2006سالي بود که آمريکايي ها ماليات را به جايگاه خودش برگرداندند و بالغ بريک درصد از بيست و دو و يک دهم درصد ماليات از درآمدهاي ناخالص تعديلي و سي و نه و نه دهم درصد از کل ماليات بردرآمد اختصاصي فدرال را پرداخت کردند . اوباماي رئيس جمهور پنج درصد مردم را غني و ثروتمند دانست که شصت و يک دهم از همه ماليات بر درآمد اختصاصي فدرال را پرداخت مي کنند . بالاي ده درصد مردم هم حدود هفتاد و يک درصد چنين مالياتي را پرداخت مي کنند . اين آمريکايي ها جايگاهي را که به دست مي آورند ، کمتر از نيمي از توزيع درآمد پرداختي است ، که کمتر از سه درصد از ماليات بر درآمد اختصاصي جمع آوري شده است . در حقيقت معافيت بسياري از آمريکايي ها شگفت انگيزاست .با اين حال بسياري آمريکايي ها همچنان که معتقد بودند صدام حسين سلاح هاي کشتار جمعي داشت و آنها را درسوريه و ايران نگه داري مي کرد ، نيز معتقدند که ثروتمندان نبايد ماليات پرداخت کنند.
1-paul Craig Roberts،نويسنده و دستيار وزير خزانه داري آمريکا در دولت ريگان.
منبع : www.LewRockwell. com
منبع:نشريه سياحت غرب ،شماره 80
/ن