مسجد (بنای مذهبی)

مسجد (بنای مذهبی)
مَسْجد مکان عبادت خدا و خواندن نماز که ممکن است ساختمانی محصور یا زمین بدون سقف و دیوار باشد. مسجد قبا نخستین مسجدی است که در اسلام ساخته شد.
در شریعت اسلامی، مسجد آداب و احکامی ویژه دارد. از مسجد غالباً برای عبادت جمعی و فعالیت‌های دینی گروهی استفاده می‌شود و مهم‌ترین عبادتی که در آن به جا می‌آورند، نماز جماعت است. مساجد بعد از واقعه عاشورا محلی برای برگزاری مراسم‌های عاشورایی شدند، مسجد را می‌توان اولین مکان برای مراسماتی مانند روضه خوانی و مقتل خوانی و مرثیه خوانی در عزای حسینی دانست.


معنای کلمه مسجد
«مسجَد» در زبان عربی به معنای نهادن پیشانی بر زمین و به خاک افتادن به نشانه کمال خضوع است و مسجِد به معنای جایی است که در آنجا سجده می‌کنند. برخی معتقدند کلمه مسجد از واژه‌ای غیر عربی «msgď» به معنای محل عبادت گرفته شده است که در متون زبان آرامی مربوط به قرن پنجم پیش از میلاد مسیح وجود دارد. در دوره پیش از اسلام این کلمه برای اشاره به هر مکان و معبدی بوده که در آن خدا را عبادت می‌کرده‌اند. برخی معتقدند کلمه «مساجد» در آیه چهلم سوره حج در همین معنا به کار رفته است.(دایرةالمعارف اسلام(انگلیسی)، ج۶، ص۶۴۴، ذیل مدخل مسجد.)

مسجد، مکانی برای سجود
دهخدا با استناد به منابع کهن و ذکر نمونه‌های بسیار از آنها نوشته است که کلمه عربی مسجد، در اصل، به صورت کلمه «مَزگِت» از زبان آرامی وارد عربی و فارسی شده است. او به نقل از این منابع آورده است که حروف «ز»، «گ» و «ت» در عربی به «س»، «ج» و «د» تغییر کرده و مسجد در عربی یعنی جای سجده کردن. به نقل این منابع، مزگت به معنای نمازخانه، خانۀ خدا، «خانه‌ای که برای پرستش پروردگار بسازند و هرکس خواست در آن عبادت کند» و نظائر آن می‌آمده است.(دهخدا، لغتنامه، ذیل واژه «مزگت».)

مسجد جامع
مسجد در اصطلاح رایج فعلی به معنای عبادتگاه خاص مسلمانان و محل نماز خواندن آنهاست. گفته‌اند از آن رو که مسلمانان در نماز، سجده می‌کنند و سجده نهایت خضوع در عبادت است، این مکان را مسجد به معنای جای سجده نامیده‌اند. مسجد، به لحاظ فقهی احکامی ویژه دارد و به لحاظ مادی ممکن است عبارت از یک ساختمان محصور میان دیوارها یا یک زمین بدون سقف و دیوار باشد. «مسجد جامع» نیز به معنای مسجد به کار می‌رود ولی غالبا مراد از این کلمه مسجدهای بزرگ یا مساجدی در شهرها است که نماز جمعه در آن اقامه می‌شود.

تعداد مساجد جهان
به گزارش مرکز توسعه اقتصاد اسلامی در دبی، تا سال ۲۰۱۹م در جهان حدود سه میلیون و ششصد هزار مسجد وجود داشته است. یعنی به ازاء هر ۵۰۰ مسلمان یک مسجد. بیشترین این مساجد در اندونزی است که حدود ۸۰۰ هزار تخمین زده شده است. در ایران نیز بیش از ۷۰ هزار مسجد وجود دارد.(«کم عدد المساجد فی العالم»، اکبر موقع عربی بالعالم.)


مسجد در قرآن
واژه مسجد بیست و هشت بار به شکل جمع و مفرد در قرآن به کار رفته است که در برخی از آنها از اهمیت مسجد و حفظ آن سخن رفته است؛ از جمله: {{متن قرآن «إِنَّما یعْمُرُ مَساجِدَ اللَّهِ مَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْیوْمِ الْآخِرِ وَ أَقامَ الصَّلاةَ وَ آتَی الزَّکاةَ وَ لَمْ یخْشَ إِلَّا اللَّهَ فَعَسی أُولئِک أَنْ یکونُوا مِنَ الْمُهْتَدِین... ترجمه = مساجد را فقط کسی آباد می‌کند که به خدا و روز قیامت ایمان آورد و نماز را برپا دارد و زکات بدهد و از کسی جز خدا نترسد، امید است آنها هدایت یابند.(آیه ۱۸سوره توبه) مالکیت مسجد در قرآن به خدا نسبت داده شده است.(سوره جن/۱۸) از امام صادق(علیه السلام) از علت احترام مساجد پرسیدند، آن حضرت در پاسخ گفتند: «زیرا مساجد خانه‌های خدا در زمین‌اند». در روایتی امام جواد(علیه السلام) برای قطع دست دزد از مفاصل انگشتان به این آیه استدلال کرده است و کف دو دست را ازمصادیق مساجد دانسته(که برای خداست) که باید برای نماگزار باقی بماند و قطع نگردد. هم چنین کلمه مساجد در این آیه بر اساس برخی روایات به جانشینان پیامبر(امام) تفسیر شده است. امام باقر(علیه السلام) در روایتی در تفسیر(المساجد) فرمود: «آن‌ها اوصیا و ائمّه (علیهم السلام) از ما، یکی پس از دیگری هستند.(مجلسی، بحارالانوار،۱۴۰۳ق، ج۲۳، ص۳۳۱.) به‌سوی غیر آن‌ها دعوت نکنید که در این صورت مثل کسانی می‌شوید که با خدا کس دیگری خوانده است». در «آیه ۱۲۵ سوره بقره» به مسجد مکه که همان مسجدالحرام است، به عنوان مکانی برای فعالیت‌های آیینی و نیز محل گرد هم آمدن اشاره شده است و در «آیه ۹۶ سوره آل عمران» این مسجد به عنوان نخستین خانه‌ای که برای عبادت مردم برپا شده، ذکر شده است.(سوره آل عمران، آیه۹۶.)

مسجد در اسلام
بنابر تعالیم پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آل وسلم)، عبادت خدا و نماز، به مکانی خاص نیاز ندارد و در هر جایی از زمین می‌توان خدا را عبادت کرد و نماز گزارد؛ چنان که در حدیثی از آن حضرت نقل شده است: «جُعِلَت لِی ألارض مَسجِداً وَ طَهوراً (همه زمین برای من پاک و مسجد قرار داده شده است. بدین رو، مسلمانان پیش از هجرت، جایی خاص برای نماز گزاردن نداشتند و هر جا که امکان آن فراهم بود نماز می‌خواندند و پیامبر(صلی الله علیه و آل و سلم) همراه افرادی انگشت‌شمار مانند امام علی(علیه السلام) نماز را به صورت مخفیانه ادا می‌کرد. بنابر گزارش‌هایی در منابع تاریخ اسلام، آن حضرت پس از علنی شدن دعوت، گاهی کنار کعبه نماز می‌گزارد.(مقریزی، امتاع الاسماع، ج۱۲، ص۱۰۳.)
مسجد قبا نخستین مسجدی است که در اسلام ساخته شد. وقتی پیامبر از مکه به مدینه می‌آمد، پیش از ورود به مدینه یک هفته در قبا ماند و در این مدت به درخواست مردم مسجدی در این منطقه ساخت. برخی گفته‌اند این مسجد به پیشنهاد عمار یاسر ساخته شده است.(دایرةالمعارف اسلام(انگلیسی)، ج۶، ص۶۴۵، ذیل مدخل مسجد.)
با هجرت مسلمانان به مدینه، پیامبر مکانی را برای نماز جماعت و نیز گردهمایی مسلمانان برگزید و با همراهی مؤمنان آن مکان را به صورتی ساده برای این کار آماده کرد. این مسجد که مسجدالنبی یا مسجد پیامبر نام گرفت، به زودی جایگاه ویژه‌ای نزد مسلمانان یافت و به مکانی برای عبادت، آموزش مذهبی، فعالیت‌های جمعی و تصمیم‌گیری‌های مهم سیاسی تبدیل شد. پیش از این، پیامبر در برخی مکان‌های مکه به همراه مؤمنان نماز جماعت خوانده بود ولی جایی را به عنوان مسجد تعیین نکرده بود.(جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ص۲۰۱.)

مسجد بعد از هجرت رسول الله
مسجد پس از هجرت، افزون بر عبادت، مرکزی برای اداره حکومت بود و سپس به عنوان مکانی آموزشی و تبلیغی نیز به کار رفت. بعدها وقتی دار‌الحکومه و مدرسه ساختند، مسجد به عبادت اختصاص داده شد؛ گرچه گهگاه از آن به عنوان مدرسه نیز استفاده می‌شد. مسجد پس از هجرت، افزون بر عبادت، مرکزی برای اداره حکومت بود و سپس به عنوان مکانی آموزشی و تبلیغی نیز به کار رفت. بعدها وقتی دار‌الحکومه و مدرسه ساختند، مسجد به عبادت اختصاص داده شد؛ گرچه گهگاه از آن به عنوان مدرسه نیز استفاده می‌شد.(جعفریان، آثار اسلامی مکه و مدینه، ص۲۰۱.)
در جریان فتوحات و فتح عراق و شمال آفریقا در قرن اول هجری، مسلمانان با الگوبرداری از پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آل و سلم) در مدینه، معمولا فضایی را که در مرکز اردوگاه‌هایشان قرار داشت به مسجد اصلی اختصاص می‌دادند. با تبدیل شدن پادگانها به شهرهایی چون بصره، کوفه، فُسطاط و قیروان این محل‌های عبادت نیز به بناهایی دائمی تبدیل شدند. از همین الگو در بنیانگذاری بغداد در قرن دوم هجری و قاهره در قرن چهارم هجری استفاده شد. مسلمانان در شهرهایی که فتح می‌کردند مانند دمشق، بیت المقدس و مدائن مساجد خود را در محل معابد کلیساها و قصرها بنا می‌نهادند.

احداث مساجد پس از مسجد قبا و مسجد النبی در دیگر مناطقی که اسلام بدان‌ها راه می‌یافت، انجام می‌گرفت. در قرن اول قمری مسجد کوفه(۱۷ق)، مسجد فُسطاط(۲۱ق.) و جامع بصره(۲۴ق) به اهتمام مسلمانان ساخته شد.(غنیمه، تاریخ دانشگاه‌های بزرگ اسلامی، ۱۳۷۲ش، ص۶۱.)

به‌گفته ابن خلدون (م ۸۰۸ق) دو نوع مسجد شهری وجود داشته است: مساجد بزرگ تحت اختیار دولت برای نمازهای جمعه و اجتماعات مهم مسلمانان و مساجد کوچک که به وسیله بخش‌های گوناگون جمعیت شهری ساخته و اداره می‌شدند. در دوره اولیه معمول این بود که به پیروی از آداب و رسوم پیش از اسلام و نیز روش و سیره پیامبر در مدینه، خلفا یا فرمانداران منصوب آنها اقامتگاه خود را در کنار مسجد جامع برپا کنند در حالی که مردم عادی مساجد خود را در محلات قبیله‌ای خود می‌ساختند. با افزایش شدید قدرت و ثروت امپراتوری‌های اسلامی و جدا شدن اقامتگاه حاکمان، بر تعداد مساجد دولتی و غیردولتی به شدت افزوده شد. هر دو نوع معمولا به کمک مردم و درآمدهای اوقاف تأسیس و نگهداری می‌شدند.(دایرة المعارف نوین اسلام، ج۴، ص۱۶۷ و ۱۶۸، ذیل مدخل مسجد.)

کارآیی مسجد غالبا برای برپایی عبادات روزانه و نماز جمعه بوده که مردان بیشتر در آن شرکت می‌کردند. زنان در عقب صف مردان در حالی که پرده‌ای میان آنها و مردان بود یا در اتاقی جداگانه و یا در طبقه بالا در مراسم حضور داشتند.( دایرة المعارف نوین اسلام، ج۴، ص۱۶۹، ذیل مدخل مسجد.)

حمایت آل بویه و حکومت صفوی از مساجد
به سبب وجود احکام خاص مسجد، غالباً مکانی خارج از محل عبادت برای وضو اختصاص داده می‌شد.در تاریخ شیعه همانند اهل تسنن، اهمیت مساجد و قدرت آنها فراز و نشیب فراوان داشته است. مسجد مرقدهای شیعیان در کربلا و نجف از حمایت آل بویه(قرن‌های چهارم و تا پنجم قمری) و صفویه(قرن‌های دهم تا یازدهم قمری) برخوردار بوده است.
سلسله فاطمی اسماعیلیه(قرن‌های چهارم تا ششم قمری) مساجد بسیاری را در شمال آفریقا تا مصر و حجاز بنا کرد و در تحت حمایت قرار داد. صفویه همین کار را در ایران و کشورهای ساحل خلیج فارس انجام داد. با این حال، زمانی که جمعیت شیعه مقهور نیروهای سنی شدند، نه تنها روند مسجدسازی به میزان بسیاری کاهش یافت؛ بلکه برگزاری مراسمی مانند نماز جمعه نیز رو به کاستی نهاد.(همان مأخذ پیشین)

مساجد اولین محل برای برگزاری مراسم حسینی
بعد از سقوط بنی عباس و به قدرت رسیدن حکومت شیعی آل بویه و سپس حکومت صفوی اهمیت ویژه به برگزاری مراسمات حسینی در مساجد داده می‌شد، و از این گونه فعالیت‌ها حمایت‌های مختلفی می‌گشت. مسجد را می‌توان اولین مکان برای مراسماتی مانند روضه خوانی و مقتل خوانی و مرثیه خوانی در عزای حسینی دانست، برگزاری مراسم حسینی در ماه محرم و صفر، در مساجد در زمان صفوی رونق چشم گیری گرفت، عزاداری در مساجد در ایران و دیگر نقاط شیعه‌ نشین قدمت دیرینه داشته و با استقبال گسترده مردم برگزارمی شود. اما بعدها در اواسط عصر صفوی کم کم بناهای بنام حسینیه جهت برگزاری مراسم های عاشورایی پدید آمد.

احکام و آداب مسجد
از همان زمان که مسجد در اسلام بنیان گذاشته شد، احکام و آدابی برای حضور در آن و رفت و آمد به آن در قرآن و حدیث ذکر گشت. به ظاهر، نخستین احکام و آدابی که برای مسجد برشمرده شد، مربوط به اموری مانند طهارت و نظافت بود. برای نمونه، توصیه‌هایی اکید از پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آل و سلم) درباره ثواب پاکیزه کردن مسجد و نکوهش آلوده کردن آن، در دست است که در موضوع «آداب» می‌گنجند. درباره شخص نمازگزار و اشیا و حالات مربوط به او نیز احکام فقهی خاصی وضع شده است؛ مثلا ورود به مسجد در حالت جنابت حرام شمرده شده یا پوشیدن لباس سفید و پاکیزه برای حضور در مسجد مستحب و لباس چرک مکروه است.(مجلسی، عین الحیاة، انتشارات امیرکبیر، ص۲۷۷-۲۷۵ و ص۵۷۴-۵۷۳.)


فضیلت مسجد
در فرهنگ اسلامی، متاثر از قرآن کریم و روایات بزرگان دینی، مسجد حرمت و جایگاه ویژه‌ای دارد. قرآن کریم برپا داشتن و حفظ مسجد را کار کسانی خوانده که به خدا و روز قیامت ایمان دارند. قداست و فضیلت مسجد نزد مسلمانان از عوامل حفظ بنای آن بوده است. مسلمانان بنابر آموزه‌های اسلامی، خود را موظف به حفظ و تعمیر مساجد می‌دانستند و بدین رو، می‌کوشیدند در عمارت، حفظ و مرمت مسجد نقشی بر عهده گیرند.(امجد، معماری مساجد جهان، ۱۳۶۸ش، ص۸.)
مسجد مهم‌ترین بنای حوزه فرهنگ اسلامی است زیرا در طول چهارده قرن همه نبوغ و استعداد معنوی و هنری و مهارتهای صنعتی در ساختن و بنای مسجد تمرکز یافته است.(همان مأخذ پیشین)

هنر معماری
مساجد در مناطق مختلف جهان به لحاظ معماری شباهت‌هایی بسیار به یکدیگر دارند؛ با این حال، در هر منطقه‌ای پذیرای خصوصیات معماری و هنری آن منطقه نیز شده و تفاوتهایی با دیگر مساجد یافته‌اند. بدین ترتیب، معماری مساجد هر کشور گویای ویژگی‌های معماری بومی آن سرزمین شده است.
مساجد در کشورها و مناطق مختلف علی‌رغم اختلافهای معماری، بناها، بخشها و اشیای ذیل را همگی دارایند:

منبر مساجد
پیش از ظهور اسلام، منبر در حجاز وجود نداشت و سخنرانان برای سخنرانی بر نیزه تکیه می‌دادند و سخن می‌راندند. پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آل و سلم) نیز در آغاز رسالت به صورت ایستاده و با تکیه بر درختی (استوانه حنانه) خطبه می‌خواند تا این که برای ایشان منبری با سه یا چهار پله ساختند. در برخی منابع روایی از کلمه «منبر» برای سخنرانی پیامبر(صلی الله علیه و آل و سلم) یاد شده که شاید بتوان از آن برداشت کرد که در آن زمان منبر به کار می‌رفته است؛ از جمله کلینی آورده است: «صعد رسول الله(صلی الله علیه و آل و سلم) المنبر ذات یوم فحمد الله و اثنی علیه و...؛ روزی پیامبر(صلی الله علیه و آل و سلم) از منبر بالا رفت و سپس خدای را سپاس و ثنا گفت و....» ولی در این که چه کسی برای ایشان منبر ساخت اختلاف است. منابع از غلام زنی از انصار، غلام زنی از مهاجران، یکی از صحابه یا مردی رومی نام برده‌اند.(کلینی، کافی، ۱۴۰۷ق، ج۴، ص۳۵-۳۶.) و (دارمی، سنن دارمی، ج۱،ص ۱۸؛ فرهنگ مسجد، ص۲۹۰.)

منبر در آغاز، محل موعظه پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آل و سلم) برای مؤمنان و جایگاه تجلی کلام خدا بر زبان ایشان بود. پس از آن حضرت، در مساجد جامع شهرهای گوناگون منبر ساختند و به تدریج در قرون بعدی تا به امروز این سنت به همه مساجد شهرها و روستاهای گسترش یافت. منبر در طول تاریخ از کارآمدترین اجزای مسجد بوده است. منبر تریبون حکومت اسلامی بود، از آن برای ایراد خطبه و موعظه و اعلام مواضع سیاسی، اجتماعی و فرهنگی استفاده می‌شد. با گذشت زمان، مبلغان و واعظان از آن برای تبلیغ دین، فقها برای بیان احکام دین و تدریس معارف اسلامی، مفسران برای تبیین نکات قرآنی و محدثان برای بیان و املای احادیث استفاده کرده‌اند.(فرهنگ مسجد، ص۲۹۰.)

محراب مساجد
محراب یک تورفتگی قوسدار است که در دیوار قبله تعبیه شده است و جهت مسجد الحرام را نشان می‌دهد. محراب به این شکل، در اواخر سده اول هجری ابداع شد. پیش از آن، جهت قبله را در مساجد باز بدون دیوار از طریق فرو کردن عمودی در ماسه یا چنان که در خانه پیامبر در مدینه عمل شد، به کمک یک قطعه سنگ نشان می‌دادند.(دایرة المعارف نوین اسلام، ج۴، ص۱۷۱، ذیل مدخل «مسجد».)

مناره مساجد
مناره، سازه‌ای برج‌مانند است که کارکرد نخستین‌اش اذان گفتن بر فراز آن هنگام نمازهای پنجگانه بوده است. مأذنه (مئذنه)، منار، صومعه و گل‌دسته، نامهای دیگری هستند که برای این سازه به کار می‌روند. در زمان پیامبر(صلی الله علیه و آل و سلم)مساجد مناره نداشتند. با توسعه دولت اسلامی و بزرگ‌تر شدن شهرها، لازم شد تا در کنار هر مسجدی مناره‌ای برای اذان گفتن و باخبر کردن مردم از وقت نماز بسازند. امروزه که مسلمانان از وسایل دیگری برای آگاهی از وقت نماز و شنیدن اذان بهره می‌برند، کارکرد مناره‌ها فقط تزئینی و تشخیص مساجد از دیگر بناهای شهر است. تعداد مناره‌های مساجد در مناطق مختلف یکسان نیست. در ایران، غالبا مناره‌های دوگانه‌ای برای مساجد ساخته‌اند. جامع دمشق چهار مناره داشته که هر یک در گوشه‌های بنا واقع بوده‌اند و امروزه فقط دو مناره از آن باقی است به نقل برخی منابع، نخستین مناره به آن گونه که امروزه مرسوم است در سال ۴۴ یا ۴۵ قمری در مسجد کوفه ساخته شد.(دایرة المعارف نوین اسلام، ج۴، ص۱۷۲، ذیل مدخل مسجد.)

مقصوره
مقصوره یا حجاب و حافظ اطراف محراب، در لغت به معنای اتاق کوچک است و در اصطلاح اتاق کوچک محصوری در جلوی مسجد و محراب بوده که امام یا خلیفه در آن می‌ایستاده است. مقصوره یک دریچه مُشَبَّک داشته که نمازگزاران تنها از آن دریچه امام جماعت را می‌دیده‌اند. برخی مورخان عثمان بن عفان را نخستین کسی دانسته‌اند که مقصوره را برای امنیت خود به مسجد افزوده است و برخی دیگر، مروان بن حکم و یا دیگران را مُبدِع (نخستین پیشنهاد دهنده) مقصوره معرفی کرده‌اند.(اصلاح المساجد، ص۱۰۴؛ فرهنگ مسجد، ص۲۸۶.)

نقش مساجد
مساجد همواره نقش‌ها و کارکردهای مختلفی داشته‌اند که این به معنای اهمیت و اعتبار آنها در جامعه مسلمانان است. مساجد کانون عبادی، پایگاه قضایی، جایگاه پرداختن به امور حسبیه، کانون ارتباط جمعی، پایگاه جهاد، مرکز آموزش و... بوده‌اند. وظایف و کارکردهای پرشمار مسجد از دوران پیامبر آغاز گشت ولی گفته می‌شود که در دوره امپراطوری عثمانی به اوج خود رسید و اطلاق عنوان «کلّیه» به معنای مجموعه مسجد، در این دوره نشان‌دهنده این واقعیت است. برای مثال، کتابخانه سلیمانیه (قرن۱۰ق./۱۶م.) در استانبول از یک مسجد جامع، پنج مدرسه، دو مدرسه مقدماتی، یک بیمارستان و دانشکده پزشکی، یک خانقاه صوفیان، یک مهمانخانه یا کاروان‌سرا، یک حمام عمومی و حوض، یک آشپزخانه عمومی، اقامتگاه برای معلمان و سرایداران مسجد، یک زمین ورزش، قهوه‌خانه، فروشگاه، مراقد سلطنتی و یک گورستان تشکیل می‌شد.(دایرة المعارف نوین اسلام، ج۴، ص۱۷۰، ذیل مدخل مسجد.)

کارکرد آموزشی
نظر به این که مسجد جایی مناسب برای گردهمایی مسلمانان از طبقات و حرفه‌های مختلف است، این مکان مذهبی از همان آغاز در کنار کارکردهای عبادی‌اش، تبدیل به محلی مناسب برای آموزش نیز شد. مسلمانان در صدر اسلام، غالباً مسائل مذهبی و دینی خویش را در مسجد از پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آل و سلم) می‌پرسیدند. آن حضرت در مسجد آیات قرآنی را بر مردم قرائت می‌کرد و به پرسشهای آنها پاسخ می‌گفت. کم‌کم برخی مسائل مربوط به موضوعات غیردینی نیز در مساجد مطرح شد؛ از جمله گفته‌اند که حتی بحث‌های ادبی و شعرخوانی در مساجد انجام می‌شده است.(جعفری، مسلمانان در بستر تاریخ، ص۱۴۴.)
در سال‌های پس از پیامبر(ص) رفته‌رفته آموزش علوم و دانستنی‌هایی که به دین و عبادت ارتباط داشتند در مساجد رواج بیشتری یافت و مسلمانان در مساجد قرآن، حدیث، فقه و صرف و نحو می‌آموختند. برخی مقامات معتبر مذهبی نیز ساعت‌های معینی را در مساجد می‌گذراندند و وعظ و حکمت ارائه می‌کردند.(دایرة المعارف نوین اسلام، ج۴، ص۱۷۱، ذیل مدخل مسجد.)

کارکرد اجتماعی
مسجد تا پیش از دوران مدرن که رسانه‌های ارتباطی در کار نبودند، محلی منحصربه‌فرد برای اطلاع‌رسانی امور مهم جامعه مسلمانان نیز بود. مسلمانان از طبقات و صنوف مختلف، روزانه در مساجد یکدیگر را ملاقات می‌کردند و اخبار و اطلاعات مهم جامعه را در مسجد به یکدیگر می‌رساندند.
بنابر برخی گزارش‌ها، مساجد گاهی برای رسیدگی به امور غیرمترقبه و بحران‌ها به‌کار گرفته می‌شدند. این امر در تاریخ صدر اسلام سابقه دارد چنان که بنابر برخی روایات، در جنگ خندق، مسلمانان از مسجد برای کارهای بیمارستانی و مداوای زخمی‌های جنگ استفاده کردند. بنابر گزارش‌های تاریخی، رُفَیده بانوی مسلمان صدر اسلام، به دستور پیامبر اکرم(ص) خیمه‌ای در مسجد مدینه برای رسیدگی به مجروحان جنگ بر پا کرد.(تاریخ بیمارستانها در اسلام، ص۱۵.)
بنابر برخی احادیث در منابع حدیثی اهل سنت، اجرای عقد ازدواج در مساجد مستحب است ولی این مطلب بر عالمان دینی شیعه ثابت نشده است.(فرهنگ مسجد، ص۱۱۹.)


روز جهانی مسجد
در تقویم جمهوری اسلامی ایران، روز ۳۱ مرداد مصادف با ۲۱ اوت به روز جهانی مسجد نام‌گذاری شده است.(«بیست‌ویکم اوت، روز جهانی مسجد»، خبرگزاری صداوسیما.)



© کلیه حقوق متعلق به صاحب اثر و پرتال فرهنگی راسخون است. استفاده از مطالب و آثار فقط با ذکر منبع بلامانع است.