زندگي بعد از 100 سال زندگي

شاخص «اميد به زندگي» را طبق الگوي مرگ و ميري که در يک کشور شايع است، تعريف مي‌کنند. وقتي مي‌گويند «اميد به زندگي» در فلان کشور 70 سال است، يعني اهالي آن کشور انتظار دارند که به طور متوسط 70 سال عمر کنند. جمعيت‌شناسان، شاخص «اميد به زندگي» را از بهترين شاخص‌هاي سطح سلامت و توسعه کشورها مي‌دانند. نتايج تحقيقي که محققان آمريکايي انجام داده‌اند و به تازگي در مجله «لانست» به چاپ رسيده، نشان مي‌دهد که اميد به زندگي در جهان رو به افزايش است و نيمي از نوزاداني که در اين سال‌ها در کشورهاي توسعه‌يافته متولد مي‌شوند، قادر خواهند بود بيش از 100سال عمر کنند. در اين مقاله، به بهانه انتشار نتايج اين تحقيق جالب، نگاهي انداخته‌ايم به ميزان «اميد به زندگي» در کشورهاي مختلف؛ البته با اعلام اينکه «اميد به زندگي» در کشور خودمان، ايران، براي زنان 8/69 است و براي مردان 67 سال است.

ژاپن
 

ميزان اميد به زندگي در اين کشور در مردها 8/78 سال و در زن‌ها 62/85 سال و به طور ميانگين 12/82 سال است که تقريبا بالاترين ميزان اميد به زندگي در جهان است. طي 6 سال اخير تعداد 100 ساله‌ها در ژاپن تقريبا 2 برابر شده و به 36 هزار نفر در سال 2008 در اين کشور رسيد. جالب است که 2/22 درصد از جمعيت اين کشور بالاي 65 سال سن دارند.

سنگاپور
 

اين ايالت کوچک که از سال 1965 به بعد از مالزي جدا شد، يکي از موفق‌ترين کشورها به ويژه در زمينه مبادلات اقتصادي در آسيا و جهان است. مردم اين کشور عمر طولاني داشته و ميانگين اميد به زندگي در ميان آنها 98/81 است. 9/8 درصد از جمعيت اين کشور را افراد بالا 65 سال تشکيل مي‌دهند.

استراليا
 

در صورتي که ما تنها کشورهايي را به حساب ‌آوريم که بيش از صد هزار سکنه دارند، استراليا نفر سوم ليست است اما اگر کشورهايي با جمعيت کمتر را هم حساب کنيم، استراليا بعد از جمهوري سنت مارين و هنگ‌کنگ در رديف پنجم قرار مي‌گيرد. ميانگين اميد به زندگي در اين کشور 63/81 سال است و جالب است بدانيد اميد به زندگي در اين کشور در سال 2009 نسبت به سال 2008 يک ماه افزايش يافته و از 53/81 به 63/81 رسيده است.

زلاندنو
 

اميد به زندگي در اين کشور در سال 2008، 24/80 و در سال 2009 به 36/80 سال رسيد. بيش از 12 درصد از جمعيت اين کشور بالاي 50 سال عمر دارند و اين کشور در رده يکي از 10 کشور جهان که اميد به زندگي در آن بسيار بالاست قرار گرفته است. مردم اين کشور در کنار فرانسوي‌ها، استراليايي‌ها و هلندي‌ها معروف به داشتن بهترين کيفيت زندگي هستند.

ايتاليا
 

آب و هواي خوب و وضعيت عالي بهداشت در اين کشور اميد به زندگي را در آن به 2/80 سال رسانده است. البته نسبت به کشورهاي ديگر، پيشرفت اين کشور در بالا بردن اميد به زندگي چندان رضايت‌بخش نيست و گرچه 9 کشور قبلي توانسته‌اند حداقل يک ماه به اميد به زندگي بيفزايند، اين کشور تنها 05/0 نمره مثبت بين سال 2008 تا 2009 کسب کرده است. 2/20 درصد از جمعيت اين کشور را افراد بالاي 65 سال تشکيل داده‌اند.

کانادا
 

گرچه اين کشور نيز مانند 3 کشور قبلي در کنار اقيانوس آرام قرار دارند ولي از ژاپن، استراليا و سنگاپور دورتر بوده و اميد به زندگي در آن 23/81 سال است. البته باز هم اين ميانگين نسبت به کشور همسايه يعني آمريکا (11/78) بسيار بالاتر است.جالب است بدانيد کشور آمريکا در 30 رتبه نخست وجود ندارد.

فرانسه
 

فرانسه اوليه کشور اروپايي است که در ليست قرار دارد و ميانگين اميد به زندگي در آن نسبت به باقي کشورهاي اروپايي بالاتر است. البته بايد گفت در فهرست فرانسه اولين کشوري است که اميد به زندگي در آن به زير 81 سال رسيده بو 98/80 سال است. البته جالب است که بدانيد سال گذشته اين رقم پايين‌تر بوده و فرانسه يکي از موفق‌ترين کشورها در بالا بردن اميد به زندگي در ميان مردمش بوده است. نکته ديگر آنکه فرانسه اولين کشور در فهرست است که اميد به زندگي در ميان مردان (79/77) و زنان (33/84) فاصله‌اي زياد و حدود 6 سال است.

سوئد
 

اميد به زندگي در سال 2009 در کشور سوئد به 86/80 سال رسيد، يعني يک سال بيشتر از سال 2008، در اين کشور اميد به زندگي در مردان 59/78 و در زنان 26/83 سال است و به غير از ژاپن، سوئد بيشترين تعداد افراد بالاي 5/41 سال را دارد. جالب است بدانيد بيش از 18 درصد از جمعيت اين کشور را افراد بالاي 65 سال تشکيل داده‌اند.

اسپانيا
 

در سال 2000 اميد به زندگي در اين کشور 79/78 سال بود و طي 9 سال اين کشور توانست اميد به زندگي را در کشور خود يک سال ونيم افزايش داده و به رقم 05/80 برساند. سال 2009 اولين سالي بود که اين کشور توانست به اميد زندگي بالاي 80 سال دست يابد. البته متاسفانه اين کشور يک نمره منفي مي‌گيرد چون با توجه به 18 درصد جمعيت بالاي 65 سالي که دارد به عقيده جامعه‌شناسان، افسردگي و انزوا به طور مداوم در ميان مردم آن در حال افزايش است.

يونان
 

هواي خوب، صنعت گردشگري شکوفا و... سبب شده مردم اين کشور نيز مانند ديگر کشورهاي اطراف مديترانه، اميد به زندگي بالايي داشته باشند. مردم يونان به‌طور ميانگين در سال 2008، 52/79 سال و در سال 2009، 66/79 سال عمر مي‌کنند. 2/19 درصد جمعيت اين کشور بيش از 65 سال سن دارند.

سوئيس
 

سوئيس کشوري طرفدار صلح و آرامش است و همين امر سبب شده اميد به زندگي در آن به طور ميانگين 85/80، در ميان مردان 03/78 و در ميان زنان 83/83 باشد. اين ميزان در سال 2009 نسبت به سال 2008، 11 ماه افزايش داشته است.

ايسلند
 

آب و هواي اقيانوسي و سرد اميد به زندگي را در هر انساني افزايش مي‌دهد. اميد به زندگي در ميان مردم ايسلند که در شمال آتلانتيک زندگي مي‌کنند به طور ميانگين 69/80 سال است. جمعيت اين کشور تقريبا جوان بوده و تنها 2/12 درصد آن را افراد بالاي سال تشکيل مي‌دهند.

اتريش
 

اميد به زندگي در اين کشور 36/79 سال است و نسبت به سال 2008، 14 ماه افزايش يافته است. دليل بالا بردن اميد به زندگي در اين کشور نسبت به ديگر کشورهاي همسايه ثبات سياسي، اقتصادي و اجتماعي، تحصيلات بالاي مردم، پيشرفت‌هاي پزشکي و... است.

نروژ
 

اميد به زندگي در اين کشور 95/79 سال بوده و زنان به طور ميانگين پنج سال و نيم بيش از مردها عمر مي‌کنند. در سال 2008 اميد به زندگي در اين کشور 81/79 سال بود که طي يک سال با پيشرفت 14/0 رو به رو شد. 15 درصد جمعيت اين کشور بالاي 65 سال عمر دارند.

لوکزامبورگ
 

امنيت بالا، بهداشت فوق‌العاده، اقتصاد شکوفا حتي در دوران بحران اقتصادي باعث شده حتي با وجود گراني در اين کشور، اميد به زندگي در آن بالا باشد. طبق آمار کودکاني که در سال 2009 در اين کشور متولد شده‌اند 33/79 سال زندگي خواهند کرد.

انگليس
 

در سال 2008، انگليسي‌ها زير 79 سال و دقيقا 85/78 سال عمر مي‌کردند اما در سال 2009 اميد به زندگي در آنان به 01/79 سال رسيده است.

فنلاند
 

فنلاند در رتبه 20جدول قرار دارد و اگر شکاف ميان اميد به زندگي در زنان و مردان تا اين حد نبود مي‌توانست اميد به زندگي در آنان به بالاي 79 سال برسد. زنان اين کشور 61/82 سال عمر مي‌کنند اما اميد به زندگي در ميان مردان 48/75 سال است و ميانگين اميد به زندگي در اين کشور در سال 2009، 97/78 سال برآورد شده است با 7 سال تفاوت عمر ميان مردان و زنان. دليل کمتر بودن عمر مردان در اين کشور مصرف بالاي الکل است که از سال 1970 به بعد افزايش شديدي يافته است.

هلند
 

اميد به زندگي در اين کشور به 4/79 سال رسيد و نسبت به سال 2008، 15/0 ماه افزايش داشت. مردم اين کشور نيز مانند ديگر کشورهاي اروپاي شمالي، ارتباطات اجتماعي خوبي دارند و به آزادي‌هاي فردي آنها توجه شده‌ است. فقر پايين اين کشور نيز از جمله ديگر دلايل بالا بودن اميد به زندگي در اين کشور است.

بلژيک
 

اميد به زندگي در اين کشور 22/79 سال است. تفاوت اميد به زندگي در ميان مردان (06/76) و زنان (53/82) اين کشور حدود 5/6 سال است.

آلمان
 

اميد به زندگي در سال 2009 در اين کشور به 26/79 سال رسيد و نسبت به سال گذشته رشدي معادل 16/0 داشته است. طبق آمار اين کشور اميد به زندگي در اين کشور تا سال 2050، 6 سال ديگر افزايش خواهد يافت.3/20 درصد جمعيت اين کشور بيش از 65 سال سن دارند.

چرا ژاپني‌ها اميدوارترند؟
 

ژ بر طبق تحقيقات انجام شده در سال 2003 ميلادي زنان ژاپني بالاترين ميزان اميد به زندگي را نشان داده‌اند: 33/85 و مردان ژاپني بعد از مردان ايسلند و هنگ‌کنگ در رده سوم با طول عمر 26/78 قرار دارند.
پژوهشگران دلايل زيادي را در رابطه با بالا رفتن سطح اميد به زندگي در ژاپني‌ها کشف کرده‌اند. از جمله سلامت بدني و رژيم غذايي مناسب، وجود آب و هواي معتدل در اکثر نقاط ژاپن، داشتن امنيت مالي و شغلي که باعث شده مردم ژاپن کمتر از بقيه کشورها در مورد مسايل مالي، نگراني داشته باشند. مردم ژاپن در قيد و بند مسايل سياسي، مذهبي و اخلاقيات دست و پا گير و سخت‌گيرانه و مسايل عميق فلسفي در زندگي نيستند. آنها طرز فکري اشتراکي دارند و موفقيت جمع همان قدر آنها را خوشحال مي‌کند که موفقيت فردي خودشان، بنابراين اين احساسات مثبت گروهي باعث مي‌شود از لحاظ رواني قوي‌تر و متعادل‌تر باشند. در خانواده‌هاي ژاپني چند نسل در کنار هم و زير يک سقف زندگي مي‌کنند. بنابراين پيرها در انزوا و تنهايي رنج نمي‌برند و در مشقت و سختي زندگي نمي‌کنند. بنابر آنچه گفته شد و تحقيقات زيادي که در اين زمينه انجام شده مي‌توان کارهاي زيادي براي بالا بردن اميد به زندگي در مردم انجام داد، از آن جمله:
بالا بردن بهداشت عمومي جامعه براي ايجاد سلامت جسمي در مردم. مسلما وقتي مردم کمتر بيمار شوند و وضعيت جسمي مناسبي داشته باشند، طول عمرشان بيشتر خواهد بود.
بالا بردن سطح رفاه و امنيت در جامعه، همان‌طور که مي‌دانيد امنيت اجتماعي، در ايجاد آرامش روحي و رواني مردم بسيار موثر است.
ايجاد امنيت اقتصادي و شغلي براي مردم، وضعيت اقتصادي نابه‌سامان و عدم ثبات شغلي و فشارهاي عصبي ناشي از آن، باعث فرسودگي جسم و ابتلا به انواع بيماري‌هاي گوناگون شده و طول عمر را کم مي‌کند.
تغيير الگوي تغذيه، مطابق با استانداردهاي جهاني و بهداشتي، مثلا در کشوري مانند ايران که مصرف گوشت قرمز و غذاهاي چرب (کلسترول) بالا است، به همين ميزان مرگ و مير به علت ابتلا به بيماري‌هاي قلبي و عروقي هم در سطح بالايي قرار دارد ولي در کشوري مانند ژاپن که الگوي غذايي‌شان بر مبناي غذاهاي دريايي است، اين مشکل کمتر وجود داشته، درصد بيماري‌هاي قلبي و عروقي پايين و عمرشان طولاني‌‌تر است.
برقراري روابط دوستانه و خانوادگي: ديدارهاي خانوادگي، وابستگي‌هاي عاطفي، حس دوست داشتن و دوست داشته شدن از طرف ديگران به زندگي انسان‌ها معنا مي‌بخشد و باعث ايجاد احساس آرامش دروني و تعادل روحي مي‌گردد.
تشويق مردم براي دوري از زندگي ماشيني و تبعات ناشي از آن شامل کم‌تحرکي، پشت ميزنشيني، آلودگي هوا، تجمل‌گرايي و ...
ايجاد فضاهاي سبز، تفريحي و ورزشي مناسب در سطح شهرها و ايجاد فرهنگ ورزش مداوم در مردم براي حفظ سلامتي‌شان.
بالا بردن سطح ايمان، اعتقاد و باورهاي مذهبي مردم؛ ايمان به خداوند باعث آرامش روح و روان و ايجاد قوت قلب شده و تحمل انسان را در برابر مسايل و مشکلات بالا مي‌برد.
ايجاد فرهنگ رعايت قوانين راهنمايي و رانندگي؛ در کشور ايران که آمار تصادفات بالا و مرگ در اثر آن بسيار زياد است، اين کار ضروري به نظر مي‌رسد.
آگاه ساختن جوانان از آثار سوء مصرف موادمخدر و سيگار و مرگ زودرس ناشي از آن. لازم به ذکر است مجموع اين عوامل باعث کاهش استرس، اضطراب و افسردگي در سطح جامعه و زندگي مردم شده و به همان اندازه باعث افزايش اميد به زندگي و طولاني‌ شدن عمر مي‌گردد.
منبع:www.salamat.com
/ک