طرز برخورد با بچه‌هاي گوشه‌گير
ميزان معاشرت و ارتباط کودکان، اجتماعي بودن و يا کناره‌گيري آنها از جمع و ميزان وابستگي آنها به مادر مي‌تواند تحت تأثير سرشت و ذات کودک باشد.علاوه بر مساله سرشت و ذات، بسياري از کودکان هستند که اضطراب جدايي از مادر را دارند. جدا شدن، ايجاد ترس و وحشت مي‌کند. دسته ديگري از کودکان از اضطراب اجتماعي رنج مي‌برند. در هر صورت اين دو دسته آخر کساني هستند که به بيماري اضطراب مبتلا هستند و مداخلات روان‌پزشکي به موقع مي‌تواند براي آنها بسيار سودمند باشد.
در مورد کودک مذکور توصيه‌هاي زير را در نظر بگيريد: در صورتي که وابستگي کودک به شما خيلي زياد است، لحظه‌اي از شما جدا نمي‌شود و راجع به اتفاقات ناگوار ترس و اضطراب دارد، اصرار دارد نزد شما بخوابد و ...، حتماً به يک روان‌پزشک اطفال مراجعه کنيد. ترس و اضطراب او را درک کنيد و بپذيريد. اضطراب او واقعي است و او را به دليل رفتارهاي چسبندگي به شما، جمع‌گريزي و ارتباط برقرار نکردن با ديگران شماتت نکنيد. چنانچه به‌طور مستقيم روي رفتارهاي اشاره تمرکز کنيد: «چرا به ديگران سلام نمي‌دي، چرا به من چسبيدي و منو ول نمي‌کني، مثل بچه آدم سلام بده و ...» اعتماد به نفس کودک را از او گرفته و موجب تشديد رفتارهاي فوق مي‌شويد. او را با بچه‌هاي ديگر که ارتباط بهتري در جمع دارند، مقايسه نکنيد: «مي‌بيني سارا چه قدر قشنگ حرف مي‌زنه، شعر مي‌خونه و...»
در زماني که کودک شما با بچه‌هاي ديگر دوست مي‌شود و بازي مي‌کند، شب را به تنهايي در اتاق خودش مي‌خوابد، او را تشويق کنيد. تشويق شما مي‌تواند کلامي باشد و هزينه‌اي براي شما در برنداشته باشد: «آفرين، چه قدر بلند سلام دادي، مامان بزرگش! ديشب سامان تنها روي تخت خودش خوابيده و ... .»
اگر کودک اصلا شما را رها نمي‌کند و روي پاهاي شما مي‌نشيند، به او بگوييد که مي‌تواند کنار شما بنشيند و اجازه ندارد روي زانوهاي شما بنشيند و به او بگوييد چنانچه اين کار را بکند، زمان برگشتن از مهماني او را به پارک مي‌بريد. انتظار نداشته باشيد کودک شما به‌طور ناگهاني و يک شبه تغيير کند و از حالت گوشه‌گيري و وابستگي به شما، به کودکي معاشرتي و خوش مشرب تبديل شود. تلاش‌هاي کوچک او را ببينيد و قدر بنهيد.
کودکان پسر را تشويق کنيد که ارتباط بهتري با پدر خود برقرار کنند و همانندسازي بهتري با جنسيت خود برقرار کند. پدر بايد سعي کند زمان‌هايي را به تنهايي، در نبود مادر با پسرش سپري کند، باهم به پارک بروند، دوچرخه سواري يا شنا را با هم تجربه کنند.
منبع: http://www.salamat.com
در مورد کودک مذکور توصيه‌هاي زير را در نظر بگيريد: در صورتي که وابستگي کودک به شما خيلي زياد است، لحظه‌اي از شما جدا نمي‌شود و راجع به اتفاقات ناگوار ترس و اضطراب دارد، اصرار دارد نزد شما بخوابد و ...، حتماً به يک روان‌پزشک اطفال مراجعه کنيد. ترس و اضطراب او را درک کنيد و بپذيريد. اضطراب او واقعي است و او را به دليل رفتارهاي چسبندگي به شما، جمع‌گريزي و ارتباط برقرار نکردن با ديگران شماتت نکنيد. چنانچه به‌طور مستقيم روي رفتارهاي اشاره تمرکز کنيد: «چرا به ديگران سلام نمي‌دي، چرا به من چسبيدي و منو ول نمي‌کني، مثل بچه آدم سلام بده و ...» اعتماد به نفس کودک را از او گرفته و موجب تشديد رفتارهاي فوق مي‌شويد. او را با بچه‌هاي ديگر که ارتباط بهتري در جمع دارند، مقايسه نکنيد: «مي‌بيني سارا چه قدر قشنگ حرف مي‌زنه، شعر مي‌خونه و...»
در زماني که کودک شما با بچه‌هاي ديگر دوست مي‌شود و بازي مي‌کند، شب را به تنهايي در اتاق خودش مي‌خوابد، او را تشويق کنيد. تشويق شما مي‌تواند کلامي باشد و هزينه‌اي براي شما در برنداشته باشد: «آفرين، چه قدر بلند سلام دادي، مامان بزرگش! ديشب سامان تنها روي تخت خودش خوابيده و ... .»
اگر کودک اصلا شما را رها نمي‌کند و روي پاهاي شما مي‌نشيند، به او بگوييد که مي‌تواند کنار شما بنشيند و اجازه ندارد روي زانوهاي شما بنشيند و به او بگوييد چنانچه اين کار را بکند، زمان برگشتن از مهماني او را به پارک مي‌بريد. انتظار نداشته باشيد کودک شما به‌طور ناگهاني و يک شبه تغيير کند و از حالت گوشه‌گيري و وابستگي به شما، به کودکي معاشرتي و خوش مشرب تبديل شود. تلاش‌هاي کوچک او را ببينيد و قدر بنهيد.
کودکان پسر را تشويق کنيد که ارتباط بهتري با پدر خود برقرار کنند و همانندسازي بهتري با جنسيت خود برقرار کند. پدر بايد سعي کند زمان‌هايي را به تنهايي، در نبود مادر با پسرش سپري کند، باهم به پارک بروند، دوچرخه سواري يا شنا را با هم تجربه کنند.
منبع: http://www.salamat.com
