افزايش فشار خون بيماران ديابتي
نويسنده:الهه رضاييان
افزايش فشارخون براي بيماران ديابتي، چه مبتلايان به ديابت نوع يک و چه نوع دو علامت شايعي است. ولي بالا رفتن فشارخون در بيماران ديابتي نوع يک (وابسته به انسولين که در بچه‌ها است) عموما 3 تا 5 سال بعد از ابتلا به ديابت در 40درصد مبتلايان ديده مي‌شود.
اين بيماران اگر در مراحل اوليه دفع آلبومين از ادرار با بررسي‌هاي دقيق آزمايشگاهي متوجه به وجود آمدن مشکل شوند، مي‌توانند با دارودرماني از پيشرفت آثار مخرب ديابت روي کليه‌ها و بالا رفتن فشارخون جلوگيري کنند. اما در مبتلايان به ديابت نوع دوم، مشکل فشارخون به دليل زمينه‌هاي ارثي، چاقي و مقاومت به انسولين آنها ايجاد مي‌شود. متاسفانه اين افزايش فشارخون در بيماران ديابتي مي‌تواند باعث ايجاد و پيشرفت ضايعه‌هاي ناشي از ديابت روي چشم، کليه‌ها و سيستم قلبي و عروقي شود. اين مساله که عوارض کليوي در 20 درصد بيماران مبتلا به ديابت نوع دوم به وجود مي‌آيد و معمولا آنها به دنبال دفع آلبومين دچار افزايش فشارخوني شبيه به ديابت نوع اول مي‌شوند، نبايد ناديده گرفته شود.
کنترل فشارخون در مبتلايان به ديابت نوع دوم بسيار حايز اهميت است و بهتر است عدد آن 13 روي 8 کنترل شود و در صورتي که عوارض کليوي هم به وجود آمده يا پيشرفت کرده باشد، بايد روي کمتر از 12 روي 5/7 نگه داشته شود. البته عوامل ديگري مثل بي‌تحرکي و رژيم غذايي ممکن است در بروز يا تشديد فشارخون مبتلايان به ديابت نوع دوم موثر باشد که در درمان فشارخون بايد اين نکات را هم در نظر گرفت.
اگر بيمار ديابتي نوع دو چاق باشد با کاهش وزنش حتي به مقادير کم مي‌تواند به کنترل هرچه بهتر فشارخون خود کمک کند. افزايش فعاليت‌هاي بدني و ورزشي هرچند يک پياده‌روي 150 دقيقه‌اي در هفته مي‌تواند به کنترل بهتر فشارخون اين بيماران کمک کند. هر بيمار ديابتي بايد اين نکته را در نظر بگيرد که مرتب نسبت به کنترل فشارخون‌اش اقدام کند. براي تشخيص دقيق فشارخون يک‌بار اندازه‌گيري کفايت نمي‌کند. حداقل بايد سه بار فشارخون اندازه‌گيري شود و در شرايطي که بيمار استراحت کرده و سيگار نکشيده و اندازه‌گيري توسط فرد آموزش ديده باشد، اين اعداد قابل اعتمادند.
منبع:www.salamat.com
اين بيماران اگر در مراحل اوليه دفع آلبومين از ادرار با بررسي‌هاي دقيق آزمايشگاهي متوجه به وجود آمدن مشکل شوند، مي‌توانند با دارودرماني از پيشرفت آثار مخرب ديابت روي کليه‌ها و بالا رفتن فشارخون جلوگيري کنند. اما در مبتلايان به ديابت نوع دوم، مشکل فشارخون به دليل زمينه‌هاي ارثي، چاقي و مقاومت به انسولين آنها ايجاد مي‌شود. متاسفانه اين افزايش فشارخون در بيماران ديابتي مي‌تواند باعث ايجاد و پيشرفت ضايعه‌هاي ناشي از ديابت روي چشم، کليه‌ها و سيستم قلبي و عروقي شود. اين مساله که عوارض کليوي در 20 درصد بيماران مبتلا به ديابت نوع دوم به وجود مي‌آيد و معمولا آنها به دنبال دفع آلبومين دچار افزايش فشارخوني شبيه به ديابت نوع اول مي‌شوند، نبايد ناديده گرفته شود.
کنترل فشارخون در مبتلايان به ديابت نوع دوم بسيار حايز اهميت است و بهتر است عدد آن 13 روي 8 کنترل شود و در صورتي که عوارض کليوي هم به وجود آمده يا پيشرفت کرده باشد، بايد روي کمتر از 12 روي 5/7 نگه داشته شود. البته عوامل ديگري مثل بي‌تحرکي و رژيم غذايي ممکن است در بروز يا تشديد فشارخون مبتلايان به ديابت نوع دوم موثر باشد که در درمان فشارخون بايد اين نکات را هم در نظر گرفت.
اگر بيمار ديابتي نوع دو چاق باشد با کاهش وزنش حتي به مقادير کم مي‌تواند به کنترل هرچه بهتر فشارخون خود کمک کند. افزايش فعاليت‌هاي بدني و ورزشي هرچند يک پياده‌روي 150 دقيقه‌اي در هفته مي‌تواند به کنترل بهتر فشارخون اين بيماران کمک کند. هر بيمار ديابتي بايد اين نکته را در نظر بگيرد که مرتب نسبت به کنترل فشارخون‌اش اقدام کند. براي تشخيص دقيق فشارخون يک‌بار اندازه‌گيري کفايت نمي‌کند. حداقل بايد سه بار فشارخون اندازه‌گيري شود و در شرايطي که بيمار استراحت کرده و سيگار نکشيده و اندازه‌گيري توسط فرد آموزش ديده باشد، اين اعداد قابل اعتمادند.
منبع:www.salamat.com
