اينکه مي بينم به بيداريست يارب يا به خواب

شاعر : انوري

خويشتن را در چنين نعمت پس از چندين عذاب		اينکه مي بينم به بيداريست يارب يا به خواب
وان تويي يارب در آن مسند به کف جام شراب		آن منم يارب در اين مجلس به کف جزو مديح
رفت و آمد روزگاري خوشتر از عهد شباب		آخر آن ايام ناخوشتر ز ايام مشيب
هر که بود از عمرو و زيد و خاص و عام و شيخ و شاب		گرچه دايم در فراق خدمت تو داشتند
نوحه چون رعد ازغريو و جان چو برق از اضطراب		اشک چون باران ز کثرت ديده چون ابر از سرشک
حال رعد آري بتر باشد که باشد بي رباب		حال من بنده ز حال ديگران بودي بتر
هرکه گفت از اصل گفتست اين مثل من غاب خاب		از جهان نوميد گشتم چون ز تو غايب شدم
شايد ار تضمين کنم کان هست تضميني صواب		لايق حال خود از شعر معزي يک دوبيت
جفت بودم با شراب و با کباب و با رباب		اندر آن مدت که بودستم ز ديدار تو فرد
ناله چون زير رباب و دل بر آتش چون کباب		بود اشکم چون شراب لعل در زرين قدح
يک جهان جان بود و دل همچون قصب در ماهتاب		تا طلوع آفتاب طلعت تو کي بود
ذره‌يي را گنج ني از بس دعاي مستجاب		در زواياي فلک با وسعت او هر شبي
روز و شب چونان که ماهي را براندازي ز آب		دل ز بيم آنکه باد سرد بر تو بگذرد
دايم اندر عشرتي از خردبرگي چون سداب		ما چو برگ بيد و قومي از بزرگان در سکوت
گاو پاي اندر ميان دارد مران خر در خلاب		انوري آخر نمي‌داني چه مي‌گويي خموش
تا نتيجه‌ي حسن عهد او شد اين حسن المب		شکر يزدان را که گردون با تو حسن عهد کرد
وي جهان عدل را انصاف تو مالک رقاب		اي سپهر ملک را اقبال تو صاحب‌قران
آفتابي ني که زايد نور نبود آفتاب		آسماني ني که ثابت راي نبود آسمان
دور حزمت چون قضاي آسمان بي‌انقلاب		سير عزمت همچو سير اختران بي‌ارتداد
تاب حکم تو ندارد باد هنگام شتاب		پاي حلم تو ندارد خاک هنگام درنگ
ملک گويي آسمانستي و کلک تو شهاب		ملک را کلک تو از ديوان دولت پاک کرد
لطفت اندر کام افعي نوش گرداند لعاب		قهرت اندر جام زهره زهر گرداند عقار
خون شود بار دگر در ناف آهو مشک ناب		گر نويسد نام باست بر در شهر تبت
ديگران در پايت افتاده ز خواري چون رکاب		در کفت آرام ناديده ز گيتي جز عنان
گر بيفتد برفلک چون دست تو يک فتح باب		تا ابد دود و دخان بارنده گردد چون بخار
کي توان کردن جدارنگ از گل و بوي از گلاب		جود و دستت هر دو همزادند همچون رنگ و گل
ابر و دريا را ز خجلت خشک چون دود و سراب		بخشش بي‌منت و احسان بي‌لافت کنند
في‌المثل کر بارد آب زندگاني از سحاب		بالله‌ام گر در سر دندان شود با لاف رعد
کان ببخشد نه ثنا دامانش گيرد نه ثواب		ابر کي باشد برابر با کف دستي که گر
يک سالم را جوابي ده نه جنگ و نه عتاب		کوس رعد ورايت برقش همه بگذاشتم
گر همه صد بدره زر بوديت و صد رزمه ثياب		جلوه‌ي احسان خود در عمر کردستي تو نه
کو کلاهي بر سرش ننهاد حالي از حباب		قطره‌ي باران از او بر روي آبي کي چکيد
گنجها ننهند هرگز جز که در جاي خراب		خود خراب آباد گيتي نيست جاي تو وليک
با کسي کز تو گزيرش نيست بي‌جرمي عتاب		آسمان‌قدرا زمين‌حلما خداوندا مکن
حق همي داند بري الساحتم من کل باب		خود نکردستم به مهجوري مران زين ساحتم
آن مثل نشنيده‌اي باري اذا کان الغراب		بر پي صاحب غرض رفتم بيفتادم ز راه
روزها شد تا سلامم رانفرمودي جواب		چين ابروي تو بر من رستخيز آرد فکيف
وز عنا آمد شبي حتي تورات بالحجاب		داشت روشن روز عيشم آفتاب عون تو
قهر تو هر لحظه‌ام گويد که هان الاجتناب		لطف تو هر ساعتم گويد که هين الاعتذار
در کف غم چون تذروي مانده در پاي عقاب		من ميان هر دو با جاني به غرغر آمده
هرشبي پر باشد از خون و تهي باشد ز خواب		خود کرم باشد که چشمي کز جهان روشن به تست
گر به خون من کند تيغ حوادث را خضاب		از فلک در بندگي تو سپر هم نفکنم
هست بر علمم گوا من عنده ام‌الکتاب		نيست در علمم که جز تو کس خداوندم بود
چون کنم برداشتم از روي اين معني نقاب		داني آخر چون تويي را بد نباشد چون مني
اين سخن کوتاه شد، والله اعلم بالصواب		گر تو خواهي ور نخواهي بنده‌ام تا زنده‌ام
تا طناب صبح را نبود گره چونان که تاب		تا خيام چرخ را نبود شرج همچون ستون
خيمه اندر خيمه بادا و طناب اندر طناب		در جهان جاه لشکرگاه اقبال ترا
عمر تو چون دور گردون باد فارغ از حساب		عرض تو چون جرم گردون باد ايمن از فساد
وز نژندي جايگاه دشمنت تحت التراب		از بلندي پايگاه دولتت فوق الفلک

اينکه مي بينم به بيداريست يارب يا به خواب

تازه های مقالات

بیشترین بازدید هفته