زبدهي خاندان عمراني | | اختيار سکندر ثاني |
اگرش خواجهي جهان خواني | | مجد دين خواجهي جهان که سزاست |
جز که در زلف شب پريشاني | | کار دولت چنان بساخت که نيست |
ملکي ميکند نه شيطاني | | بيخ بدعت چنان بکند که ديو |
وانکه از قدر کرد کيواني | | آنکه از راي کرد خورشيدي |
بر جهان رحمتيست يزداني | | آنکه فيض ترحم عامش |
دست او ابرهاي نيساني | | نوبهار نظام عالم را |
قهر او ژالهاي طوفاني | | کشتزار بقاي دشمن را |
چون حوادث هزار زنداني | | آنکه زندان پاس او دارد |
سوي پوشيدگي و عرياني | | رسم او کرده روي باطل و حق |
فتنه در عهدهي جهانباني | | تا نه بس روزگار خواهي ديد |
آنچه عزمش کند بساني | | نکند آسمان به دشواري |
حکم تقدير کرده عنواني | | نامهاي نفاذ حکمش را |
از عصايي رسد به ثعباني | | در چنان کف عجب مدار که چوب |
خاصه در کارهاي ديواني | | قلمش معجزيست حادثه خوار |
جرعه از دردي پشيماني | | نکند مست طافح کينش |
چون طفيلي ز حرص مهماني | | بدسگالش ز حرص مرگ بمرد |
از چه از غايت گرانجاني | | مرگ جانش همي به جو نخرد |
جغد را ياد نيست ويراني | | اي جهان از عنايت تو چنانک |
جاه تو حامي مسلماني | | عدل تو راعي مسلمانان |
پردهدار تو کرده رضواني | | بارگاه تو کرده فردوسي |
روز بگذشته باز گرداني | | تو در آن منصبي که گر خواهي |
کار بر وفق کبريا راني | | تو در آن پايهاي که گر به مثل |
بر سپهري بري و بنشاني | | نايبي را بجاي هر کوکب |
مسند ملکها بجنباني | | چون بجنبي ز گوشهي مسند |
دايمالدهر غرق احساني | | محسني لاجرم ز قربت شاه |
عز تشريفهاي سلطاني | | گرچه ارکان ملک يافتهاند |
آصف و کسوت سليماني | | آن نه آنست با تو گويم چيست |
مصطفي معجز و تو حساني | | اي چهل سال يک زمان کرده |
اندرين عقد گوهر کاني | | وانکه من بنده خواستم که کشم |
رمزکي شاعرانه پنهاني | | بيتکي چند حسب و در هريک |
عقل درهم کشيده پيشاني | | از تو وز پادشاه و از تشريف |
تو به وصفش رسي و بتواني | | گفت تشريف پادشا وانگه |
از سر ابلهي و ناداني | | هان و هان تا ترا عماديوار |
کان مثل نيست نيک تا داني | | درنيفتد حديث مصحف و بند |
خاطرم در مضيق حيراني | | اين همي گوي کاي ز کنه ثنات |
به چنين صد لطيفه ارزاني | | وي ز لطف خدايگان و خدا |
از در جان که بر تو افشاني | | وي در اين تهنيت بجاي نثار |
همه گوهر وليک روحاني | | بنده از جاننثاري آوردست |
جانفشاني بود ثناخواني | | او چو از جان ترا ثنا گويد |
روي نرخ امل به ارزاني | | تا که در منيزيد دور بود |
کز امل داد بخت بستاني | | دور تو عمر باد و چندان باد |
که نگنجد درو دو چنداني | | بلکه از بينهايتي چو ابد |