بار خدايا به فضل بنده‌ي خود را

بار خدايا به فضل بنده‌ي خود را شاعر : انوري گر بتواني فرست پاره‌ي باده بار خدايا به فضل بنده‌ي خود را چون ز بلور سپيد بسد ساده زان مي آسوده کز پياله بتابد زانکه ازو گردد ايستاده فتاده زانکه بدو تند کره رام توان کرد سرکش و بدخو ميانه‌ي گله‌زاده زانکه مرا کره‌ايست تند و زنخ سخت ور نبود مي بماند بنده پياده بنده بدو جز به مي سوار نگردد