زن به چشم تو گر چه خوب شود

زن به چشم تو گر چه خوب شود شاعر : اوحدي مراغه اي زشت باشد چو خانه روب شود زن به چشم تو گر چه خوب شود زن شوخ آفت زمانه بود زن مستور شمع خانه بود زن ناپارسا بر اندازد پارسا مرد را سر افرازد دست يازد به چادر و موزه چون تهي کرد سفره و کوزه به خوشي نيستت به قهر بده پيش قاضي برد که: مهر بده با تو چون مغز باشد اندر پوست زن پرهيزگار طاعت دوست زود دفعش بکن، که رنج دلست زن ناپارسا شکنج دلست رخ نپوشد، کفن بپوشانش زن چو خامي کند بجوشانش...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

زن به چشم تو گر چه خوب شود

شاعر : اوحدي مراغه اي

زشت باشد چو خانه روب شود		زن به چشم تو گر چه خوب شود
زن شوخ آفت زمانه بود		زن مستور شمع خانه بود
زن ناپارسا بر اندازد		پارسا مرد را سر افرازد
دست يازد به چادر و موزه		چون تهي کرد سفره و کوزه
به خوشي نيستت به قهر بده		پيش قاضي برد که: مهر بده
با تو چون مغز باشد اندر پوست		زن پرهيزگار طاعت دوست
زود دفعش بکن، که رنج دلست		زن ناپارسا شکنج دلست
رخ نپوشد، کفن بپوشانش		زن چو خامي کند بجوشانش
دست خود را قلم کني زان به		زن بد را قلم به دست مده
به که خاتون کند سيه نامه		زان که شوهر شود سيه جامه
قلم و لوح، گو: به مرد بهل		چرخ زن را خداي کرد بحل
چون قلم سر نهاده بر خط شوي		بخت باشد، زن عطارد روي
هم چو بلقيس عرش را به قلم		زن چو خطاط شد بگيرد هم
بس بود گر کند به دانش زور		کاغذ او کفن، دواتش گور
نامه خواني کند چه خواهد کرد؟		آنکه بي‌نامه نامها بد کرد
تو قلم ميزني، چه حاجت او؟		دور دار از قلم لجاجت او
ويس و رامين چراش بايد جست؟		او که الحمد را نکرد درست
ور بود شوخ مار با شاخست		زن و سوراخ مار و سوراخست
مار خود را مهل به سوراخش		شخ او باش، بر شکن شاخش
چند شب نيز طاق و جفت مباز		به جداييش چند روز بساز
که همين خيز داند و خفتي		طاق بايد شد از چنان جفتي
که در انگشتري جهد انگشت		وقت خواب از رخش مگردان پشت
خود نمايي کند، بکن رختش		زن چو بيرون رود، بزن سختش
آب رخ ميبرد، به خاکش کن		ور کند سرکشي، هلاکش کن
نام مردي مبر، به ننگ بمير		چون به فرمان زن کني ده و گير
ليک کاري مکن به فرمانش		پيش خود مستشار گردانش
خانه را بر زنان حصار مکن		راز خود بر زن آشکار مکن
نيک زن را تباه نتوان داشت		زن بد را نگاه نتوان داشت
که ز دستان او نشايد رست		عشق داري، بزن مگوي که: هست
پس ببندي، ز پيش خواهد کرد		زن بد کار خويش خواهد کرد
بر سرش نيک زن که بد بزند		زن چو مارست، زخم خود بزند
تا ترا پاي بند کشت کند		مارت ابليس در بهشت کند
وز برون دوستي کني با مار؟		چون بري در درون جنت بار؟
زانکه نقشين بود ولي پر زهر		مکنش پرورش به مهر و به مهر
زهر دنبال بين و زهره‌ي دل		نرمي و نقش مار گرزه بهل
نه به اقرار در گناه آورد		نه به حجت توان به راه آورد
نه به پيمان و عهد يار شود		نه به سوگند راست کار شود
چون برفتي کند فراموشت		تا که باشي کشد در آغوشت
نرهي، تا تو باشي از، قالش		گر جوي خرج سازي از مالش
زآنکه چون مار پيچ پيچ بود		زن چو نيکوترست هيچ بود
که سبک در کشد به دنبالت		مروش پي، تلف مکن مالت
که بجز زهر نيست زله‌ي او		بگذر از مارگير وسله‌ي او
چه روي از پي ششي گنده؟		جسم را بند و روح را بنده
بر منه پاي او به گردن خود		غول خود را مدان به جز زن خود
گردنت را دوال پاي شود		زانکه چون غول در سراي شود