پيش ازين آدمي و اين آدم

پيش ازين آدمي و اين آدم شاعر : اوحدي مراغه اي ديو بود و فرشته در عالم پيش ازين آدمي و اين آدم عزتش را فرشته کرد سجود چون رسيد آدمي ز عالم جود پيش ديدش که رخ به پيشي داشت با روانش ملک چو خويشي داشت از قواهاي انجم و فلکند هر چه جمع فرشته و ملکند شکلهاي دگر کنند قبول چون کنند از محل خويش نزول بر فلک زان نرفت و نيست روا اصل جني ز نار بود و هوا ديدگانش به خاک خواهد مرد خاک آدم بديد و سجده نبرد نور او را يکي نديد از صد خاک او ديده...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

پيش ازين آدمي و اين آدم

شاعر : اوحدي مراغه اي

ديو بود و فرشته در عالم		پيش ازين آدمي و اين آدم
عزتش را فرشته کرد سجود		چون رسيد آدمي ز عالم جود
پيش ديدش که رخ به پيشي داشت		با روانش ملک چو خويشي داشت
از قواهاي انجم و فلکند		هر چه جمع فرشته و ملکند
شکلهاي دگر کنند قبول		چون کنند از محل خويش نزول
بر فلک زان نرفت و نيست روا		اصل جني ز نار بود و هوا
ديدگانش به خاک خواهد مرد		خاک آدم بديد و سجده نبرد
نور او را يکي نديد از صد		خاک او ديده بود و آتش خود
که قفا را ز روي فرق نکرد		سر او زان قفاي لعنت خورد
از شمار فرشته و ملکي		تو به نفس شريف و عقل زکي
وين دو ديو چنين ترا همزاد		غضبت آتشست و شهوت باد
نفست از بارگاه شاه آمد		عقلت از عالم اله آمد
سوي ايشان نميکني تو نگاه		دو ملک با تو اينچنين همراه
جز خرد در دماغ، اگر بيني		نيست تن را مهار در بيني
تا جدا گشت رومي از حبشي		عقل بر ناخوشي کشيد و خوشي
همه بر نام عقل و جان آيد		نامهايي کز آسمان آيد
غير ازو لايق خطاب نبود		جز خرد مرد آن جواب نبود
عقل مر هر دو را نگارنده		تن درنده است و روح دارنده
روح لوح آمد و قلم عقلست		جامه‌ي کون را علم عقلست
پاي بيگانه در ميانه ميار		تن و جان را به دست عقل سپار
عقل اجابت کند سالت را		علم نيرو دهد کمالت را
بهتر از عقل دستگيري نيست		چون ترا زين جهان گزيري نيست
آفرين کن بر آفريننده		اي به تاييد عقل بيننده
آفريدن رخ و لب و ديده؟		که تواند ز آب گنديده
آلت روح دان و کرده‌ي روح		قالبت را که هست پرده‌ي روح
از چنان نيست، از چنين ز آنست		کرده‌ي اوست، نازنين ز آنست
تو به خوابي و جمله بيدارند		روح و چندين فرشته در کارند
آمد و رفت و خفت و خيز کني		تا تو بازار خويش تيز کني
تو بفرسايي و نفرسايند		زان عمل ساعتي نياسايند
تن کجا در ميان تواند بود؟		هر کجا عقل و جان تواند بود
مخرجي تنگ و مدخلي تاريک		در عروقي بدين صفت باريک
راز خويش آشکار داند کرد؟		کيست جز جان که کار داند کرد
تن بيچاره بنده فرمانست		پي جان رو، که کار کن جانست
عقل راه شمار بربندد		چون سپاه تو بار بربندد
نرسد آفتي به کشته‌ي تو		گر مجرد شود فرشته‌ي تو
نفس خواب و هوس شب تاري		عقل شمعست و علم بيداري
روح را دل نکو شناسد و بس		عقل را هم چو دل نداند کس