بود روزي مسيح و يارانش

بود روزي مسيح و يارانش شاعر : اوحدي مراغه اي دانش اندوز و راز دارانش بود روزي مسيح و يارانش فاش ميگفت و پس نهان ميکرد سخن عشق را بيان ميکرد خسته ديدند و اشک بارانش در ميان سخن چو يارانش گفت: فرداست روز نار و خليل خواستندش نشان عشق و دليل پاي بر دستگاه دار نهاد روز ديگر چو رخ بکار نهاد عشق را اين دليل بس باشد گفت: اگر در ميانه کس باشد صلب خود را صليب‌ساي کند هر که او روي در خداي کند جان او بر فلک سوار نشد تا تنش پاي بند دار...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

بود روزي مسيح و يارانش

شاعر : اوحدي مراغه اي

دانش اندوز و راز دارانش		بود روزي مسيح و يارانش
فاش ميگفت و پس نهان ميکرد		سخن عشق را بيان ميکرد
خسته ديدند و اشک بارانش		در ميان سخن چو يارانش
گفت: فرداست روز نار و خليل		خواستندش نشان عشق و دليل
پاي بر دستگاه دار نهاد		روز ديگر چو رخ بکار نهاد
عشق را اين دليل بس باشد		گفت: اگر در ميانه کس باشد
صلب خود را صليب‌ساي کند		هر که او روي در خداي کند
جان او بر فلک سوار نشد		تا تنش پاي بند دار نشد
شمع جان را فلک لگن بودست		چار ميخ از براي تن بودست
جان خود را زتن چنين برهان		نيست دعوي دوست بي‌برهان
پدر آسمان نه بس باشد؟		گفته‌اي: بي‌پدر چه کس باشد؟
دشمنش مرده چون تواند کرد؟		آنکه او مرده زنده داند کرد
چو بگويد: بکش، ببايد کشت		زنده کن را چگونه شايد کشت؟
از زمين بر فلک برد گل تو		چون به معني قوي شود دل تو
بنگر حال شبنم و خايه		گرنداني که چيست اين پايه؟
پوست را راست ميبرد سوي دوست		چون شود مغز جان‌فزون از پوست
چون به آنجا رسي همان باشد		هرچه اين جات بيگمان باشد
عقل و جان جوهر معاني جست		هوسست و هوي، که فاني جست
همه کلي شوند و روحاني		علم جزوي، اگر ز دل خواني
وز دگر علم شور و دمدمه بين		از چنين علم دل شود همه بين
روشني بخشد و هني باشد		علم اگر بهر روشني باشد
کش بکاوند و هيچ در هيچست		تيرگي علم پيچ برپيچست
هرچه گفت از خداي خود گويد		بي‌ميانجي سخن خرد گويد
پاستوري که زود ميرد و مرد		زر و سيمي که دزد داند برد
زانکه آنجا گمان و شک نرود		همره نفس بر فلک نرود
که به دام غرور درماني		بگذرد زين سراچه فاني
که طلب کن ز علم و دانش بهر		چند گويم ترا به سرو به جهر؟
شير پستان حور عين خورده		نازنيني و ناز پرورده
دست با ديو در کنار مکن		خويشتن را به جهل خوار مکن
دوستي گير با سروشي چند		پرکن از عقل چشم و گوشي چند
باشد آنچت بکار باز آيد		تا چو روز اجل فراز آيد
که در افتادت آب در کشتي		غرقه‌خواهي شدن مکن زشتي
از حضور فرشته خوش نشوي		تا ز معني فرشته وش نشوي
نرود بر سپهر مينايي		هر که زينجا نبرد بينايي
ملک آمد شدن کند بر تو		چو ز ديوان تهي شود سرتو
همه در بند انتظار تواند		روشنان فلک بکار تواند
گشته چون موي سر ز باريکي		تو فرو داده تن به تاريکي
منتهاي کمال مرد اينست		نفس خود را بکش، نبرد اينست
کرده نفس مفارق اندر بند		کي شود چون مفارقات بلند؟