دلسوز ما که آتش گوياست قند او

دلسوز ما که آتش گوياست قند او شاعر : خاقاني آتش که ديد دانه‌ي دلها سپند او دلسوز ما که آتش گوياست قند او چون بينمش که نيم هلال است قند او هر آفتاب زردم عيدي بود تمام من بر پلاس ماتم هجر از پرند او بر چون پرند، ليک دلش گوشه‌ي پلاس چشمم نمک چند ز لب نوش خند او رخ را نمکستان کنم از اشک شور از آنک از خام‌کاري دل بيدادمند او در سينه حلقه‌ها شودم آه آتشين تا نعل زر کنم پي سم سمند او زين سرد باد حلقه‌ي آتش فسرده باد آويخته به سايه‌ي مشکين...