عهد نامهي بقا فرستادي | | اي جهان داوري که دوران را |
مدد از کبريا فرستادي | | وي کيان گوهري که کيوان را |
راه گير قضا فرستادي | | عزم را چند روزه ره به کمين |
عدل را پيشوا فرستادي | | پيش مهدي که پيشگاه هدي است |
رفته را باز جا فرستادي | | آب دين رفته بود از آتش کفر |
به سلام سها فرستادي | | وقت قدرت سهيل را ز يمن |
به مصاف و غزا فرستادي | | روز کين اژدهاي رايت را |
در دم اژدها فرستادي | | کرکسان را ز چرخ چون گنجشک |
کوه را در هوا فرستادي | | به سم کوه پيکران در رزم |
آتش اندر وغا فرستادي | | ز آب تيغ کيالواشيري |
بيم نار بلا فرستادي | | آخر نام خويش را بر چرخ |
عرشيان را سنا فرستادي | | از سنا برق آتش شمشير |
دودش اندر سما فرستادي | | شررش در کواکب افکندي |
کامتحانش از دها فرستادي | | کوه را زهره آب گشت وببست |
که ثنا را جزا فرستادي | | زهرهي آب گشتهي کوه است |
که به خلق خدا فرستادي | | ني ني آن زر ز نور خلق تو زاد |
هم به خورشيد وا فرستادي | | هرچه خورشيد زاده بود از خاک |
گنج خاقان عطا فرستادي | | اعظم اسپهبدا به خاقاني |
حلهها بر ملا فرستادي | | بدرهها دادي از نهان و کنون |
قلزمي از سخا فرستادي | | چشمهها راندي از مکارم و باز |
مهر و مه بر قفا فرستادي | | اسماني که اختران دادي |
به رهي بارها فرستادي | | هر زري کافتاب زاد از کان |
نقد کان را فنا فرستادي | | پس ازين آفتاب بخشي از آنک |
که مثال رضا فرستادي | | پارم امسال شد به سعي عطات |
خط حرز و شفا فرستادي | | جان مصروع شوق را ز مثال |
از قبولم لوا فرستادي | | چو سه حرف ميانهي نامت |
که دميش از صبا فرستادي | | خاطرم مريمي است حامل بکر |
صد هزارش دوا فرستادي | | مريمي کش هزار و يک درد است |
کشته را خون بها فرستادي | | من به جان کشتهي هواي توام |
تو دو چندان مرا فرستادي | | خون بها گر هزار دينار است |
من شدم زنده تا فرستادي | | زين صلت کو قصاص کشتن راست |
که مرا کيميا فرستادي | | گنج عرشي گشايمت به زبان |
تا مرا توتيا فرستادي | | همه دزدان گنج من کورند |
که صلت چون نيا فرستادي | | من نيايشگر نياي توام |
نه به قدر ثنا فرستادي | | بخشش تو به قدر همت توست |
که سزا را سزا فرستادي | | همچنين بخش تا چنين گويند |
کاين عطيت به ما فرستادي | | فضل و فطنت سپاسدار تو اند |
کاين همه زر چرا فرستادي | | نشنوي آنکه حاسدان گويند |
که به مردم گيا فرستادي | | نفخهي روح اول البشر است |
به لبي ناشتا فرستادي | | سال قحط انگبين و شير بهشت |
پيل بالا نوا فرستادي | | ماه دي کرم پيله را از قوت |
در بن چه ضيا فرستادي | | کرم شبتاب را شب يلدا |
ز ابر همت نما فرستادي | | در سراب وحش به نيلوفر |
در زمستان قبا فرستادي | | شاهباز کلاه گمشده را |
کاين نکوئي کجا فرستادي | | بد نکردي و خود نکو داني |
داني احسان که را فرستادي | | دانم از جان که را ستودم و باز |
بر سر بيد پا فرستادي | | افسر زر چو شاه دابشليم |
گنج بيمنتها فرستادي | | ثاني اسکندري، ارسطو را |
زر و فر و بها فرستادي | | شاه نعمان کفي و نابغه را |
خلعه چون مصطفا فرستادي | | مصطفي دولتا سوي حسان |
هديه چون مرتضي فرستادي | | مرتضي صولتا سوي قنبر |
که کليد دعا فرستادي | | برگشايم در فلک به دعات |
تاج عز و علا فرستادي | | باش تاج کيان که بر سر چرخ |
که در او درد مردمي يابي | | نيک مردي کجاست خاقاني |
دانه پرورد مردمي يابي | | نيست مرغي که حوصلهش به جهان |
که در او مرد مردمي يابي | | خود جهان مخنث آن کس نيست |
ور نکردي خاطر او نور پيوند آمدي | | طبع روشن داشت خاقاني حوادث تيره کرد |
از خزانهي غيب لفظش وحي مانند آمدي | | گر کليد خاطرش نشکستي اندر قفل غم |
نخل مومين را رطب شيرين تر از قند آمدي | | گر به اول نستندندي اصل شيريني ز موم |
تا ز سگان خلق شير شرزه نجويي | | بس کن خاقانيا ز مدحت دونان |
ز آب خضر کام مار گرزه نشويي | | تا به چنين لفظ نام سفله نراني |
نذر کن اکنون که بيش هرزه نگويي | | هر زه واحسنت هرزه بود که گفتي |
مدد ميدهم تا تو تاثير بيني | | ز آب سخن بحر ارجيش را من |
چو من آمدستم صدف گير بيني | | ازين بحر ماهي گرفتندي اکنون |
کز سر سودا خرد را در سر آرد خيرگي | | بس کن از سوداي خوبان داشتن خاقانيا |
کز برون سو روشني دارد درون سو تيرگي | | صورت خوبان به معني چون ببيني آينه است |