پري به پوست همي دان که بس گران جاني | | رشيدکا ز تهي مغزي و سبک خردي |
گه تميز قبل از دبر نميداني | | گه شناس قبول از دبور بيخبري |
عروس زشت و حلي دون و لاف لاماني | | سخنت را نه عبارت لطيف و نه معني |
که دور چشم بد از کاخ من به ويراني | | زني به سخره برآمد به بام گلخن و گفت |
ز بلخي آخر تفسير اين سخن داني | | سخنت بلخي و معنيش گير خوارزمي |
کدام حيله کني تا فروخت بتواني | | گرفتمت که هزاران متاع ازين سان هست |
چو طيره گشت کفايت ده خراساني | | حديث بوزنه خواندي و رشم گرد ناو |
براي رشم فروشيت کو زبان داني | | چه گفت بوزنه را گفت: کون دريده زنا |
که در زمانه منم همزبان خاقاني | | زبان بران زمانه به گشتناند، مگوي |
به تو چه مانم؟ ويحک به من چه ميماني | | سقاطههاي تو آن است و شعر من اين است |
که ابن اربدي امروز تو نه حساني | | قياس خويش به من کردن احمقي باشد |
که احمقي است سر کردههاي شيطاني | | دليل حمق تو طعن تو در سنائي بس |
خوشتر ز اشک مريمي و باد عيسوي | | مرفق دهم به حضرت صاحب قصيدهاي |
چون زر جعفري همه موزون و معنوي | | از خلق جعفر دومش آفريده حق |
راي مسيح چون خط ترسا ز کژ روي | | کز رشک سحرهاش ز حيرت رودبه عجز |
چون ماه عيد قبلهي عالم شو از نوي | | گر شعر من به شاه رساند که دولتش |
اي دهر بد کني که بدان تيغ نگروي | | تيغش لباس معجز و ايمان برهنه تن |
او شاه نصرت از يد بيضاي موسوي | | نه چرخ هشت بيدق شطرنج ملک او |
فيل و فرس نجوم و سپهر از تهي دوي | | رخ دولت است و فرزين صدر است و شاه شاه |
بر نطع آفرين ز سر خاطر قوي | | من بنده را که قائم شطرنج دانشم |
بيدق رموز تازي و معني پهلوي | | فرزين دل است و شه خرد و رخ ضمير راست |
از بهر اسب و فيل دلا خون همي شوي | | چون اسب و فيل نيست دلم خون همي شود |
بخشد هم اسب ترکي و هم فيل هندوي | | کانعام شه که باج ستاند ز ترک و هند |
خود هند و چين دهي به سالي که بشنوي | | شاها تو را چه فخر به بخشيدن اسب و فيل |
صد سال تخم عدل بکاري و بدروي | | دولت ستانه بوس درست باد تا به کام |
خضري که آب علم ز بحر يقين خوري | | صدرا تو را جلالت اسکندر است ليک |
بر اسماني و غم اهل زمين خوري | | هم ظل ذوالجلالي و هم نور آفتاب |
در بحر غوطه از پي در ثمين خوري | | بر گنج سايه از پي بذل زر افکني |
يعني شهاب دين توئي اندوه دين خوري | | از دست ديو حادثه در تو گريخت دين |
چون موميائي از کف روح الامين خوري | | هستي شکستهدل ز شياطين ولي چه باک |
گر تو شهاب غصهي ديو لعين خوري | | آدم چو غصه خورد ز ديدوي شگفت نيست |
شايد دريغ مبدع سحر آفرين خوري | | در مدحت تو مبدع سحر آفرين منم |
آري به دست ديو دريغ نگين خوري | | خوردي دريغ من که اسيرم به دست چرخ |
تو آفتابي انده صبح پسين خوري | | در شرق و غرب صبح پسينم به صدق و فضل |
شب شمع از آن فروزي و روز آب ازين خوري | | نار کليم و چشمهي خضر است شعر من |
چون نحل گل خورد نه ز گل انگبين خوري | | هست انگبين ز گل چکني پس گل انگبين |
مهر از يسار خواهي و کاس از يمين خوري | | مهر جم است و کاس جنان نظم و نثر من |
قرآنت بر يمين چه به ابجد يمين خوري | | ديوان من تو را چه ز افسانه دم زني |
شربت ز دست عيسي گردون نشين خوري | | چه حاجت است نشتر ترسا چو بامداد |
با شير پي نهي ز گوزنان سرين خوري | | بر شعر زر دهي ز کريمان مثل شوي |
از عسکر سخن شکر آفرين خوري | | از ششتر سخا چو طراز شرف دهي |
گفتا چنين کني به مکافا چنين خوري | | داني حديث آن زن حلواگر گداي |
بر من انگشت ميگزد بيبي | | سر انگشت ميرزد بيبي |
بر ره دف همي وزد بيبي | | ناي را دشمن است و دف را دوست |
لاجوردي همي رزد بيبي | | از پي يک نشان دوم جامه |
در بر مه نميخزد بيبي | | افتاب است و زهره ميطلبد |
نيشکر هم نميمزد بيبي | | صحن پانيد حلقه ميجويد |
کفتاب جهان سزد بيبي | | چشم بد دور نيک طباخ است |
تابهي شلغمي پزد بيبي | | نپزد هيچ قليهي گزري |