يکي خوب خلق خلق پوش بود

يکي خوب خلق خلق پوش بود شاعر : سعدي که در مصر يک چند خاموش بود يکي خوب خلق خلق پوش بود به گردش چو پروانه جويان نور خردمند مردم ز نزديک و دور که پوشيده زير زبان است مرد تفکر شبي با دل خويش کرد چه دانند مردم که دانشورم؟ اگر همچنين سر به خود در برم که در مصر نادان تر از وي هموست سخن گفت و دشمن بدانست و دوست سفر کرد و بر طاق مسجد نبشت حضورش پريشان شد و کار زشت به بي دانشي پرده ندريدمي در آيينه گر خويشتن ديدمي که خود را نکو روي پنداشتم...

چهارشنبه، 3 فروردين 1390

تخمین زمان مطالعه:

موارد بیشتر برای شما

يکي خوب خلق خلق پوش بود

شاعر : سعدي

که در مصر يک چند خاموش بود		يکي خوب خلق خلق پوش بود
به گردش چو پروانه جويان نور		خردمند مردم ز نزديک و دور
که پوشيده زير زبان است مرد		تفکر شبي با دل خويش کرد
چه دانند مردم که دانشورم؟		اگر همچنين سر به خود در برم
که در مصر نادان تر از وي هموست		سخن گفت و دشمن بدانست و دوست
سفر کرد و بر طاق مسجد نبشت		حضورش پريشان شد و کار زشت
به بي دانشي پرده ندريدمي		در آيينه گر خويشتن ديدمي
که خود را نکو روي پنداشتم		چنين زشت ازان پرده برداشتم
چو گفتي و رونق نماندت گريز		کم آواز را باشد آوازه تيز
وقارست و، نا اهل را پرده پوش		تو را خامشي اي خداوند هوش
وگر جاهلي پرده‌ي خود مدر		اگر عالمي هيبت خود مبر
که هرگه که خواهي تواني نمود		ضمير دل خويش منماي زود
به کوشش نشايد نهان باز کرد		وليکن چو پيدا شود راز مرد
که تا کارد بر سر نبودش نگفت		قلم سر سلطان چه نيکو نهفت
زبان بسته بهتر که گويا به شر		بهايم خموشند و گويا بشر
وگرنه شدن چون بهايم خموش		چو مردم سخن گفت بايد بهوش
چو طوطي سخنگوي نادان مباش		به نطق است و عقل آدمي‌زاده فاش